Κι αν η μετανάστευση άλλαζε στρατόπεδο; «Africa Paradise»(update)

(μεγαλώστε ό,τι νομίζετε)

Αφρικανικός κινηματογράφος, παρουσίαση της ταινίας
(Παραγωγή: Γαλλία, Μπενίν και ανεξάρτητη). Ταινία γεωπολιτικής φαντασίας, που υπογράφει ο Sylvestre Amoussou και προτείνει μια πρωτότυπη ματιά στο δράμα της διεθνούς μετανάστευσης, μια γελοιοποίηση των προκαταλήψεων. Αξίζει να το δείτε:
Κι αν αντιστρέφαμε τους ρόλους ; Αυτό είχε κατά νου ο Sylvestre Amoussou, όταν αποφάσισε να γυρίσειτην ταινία του « Africa paradis ». Η ιστορία : Το 2033, οι ΗΠΑ (Ηνωμένες Πολιτείες Αφρικής) είναι η πρώτη οικονομική δύναμη παγκοσμίως. Την ίδια στιγμή, η Γαλλία και όλοι οι Ευρωπαίοι γείτονές της, βιώνουν ένα απερίγραπτο κλίμα εξαθλίωσης …..
Ένα ζευγάρι, η Pauline (Charlotte Vermeil) και ο Olivier Morel (Stéphane Roux), επιβιώνουν μέσα σε ακραία επισφάλεια : εκείνη είναι άνεργη δασκάλα, εκείνος άνεργος πληροφορικός. Όταν απορρίφθηκε το αίτημα μετανάστευσής τους στην Αφρική, λόγω υπέρβασης των σχετικών ποσοστώσεων, αποφασίζουν να περάσουν παράνομα στη Μαύρη Ήπειρο.
Αφρική, το Eldorado
Η ταινία βγήκε το 2006, ως καθρέφτης για όσους περιφρονούν την μετανάστευση, την Αφρική, τους μετανάστες και τις δυσκολίες τους καθώς φτάνουν στις χώρες μας. Για ν’αναλογιστούμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, οι παράνομοι μετανάστες, όταν αναγκάζονται να ζήσουν σε μια χώρα που δεν είναι η δική τους.
Μια καλοκουρδισμένη ιστορία μ’έναν Υπουργό Εσωτερικών «που θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να κάνει δύσκολη τη ζωή των μεταναστών, νόμιμων και παράνομων »,  με έναν βουλευτή του Ριζοσπαστικού Αφρικανικού Κόμματος–εξτρεμιστή ρατσιστή «αντι-λευκό», .. με μια γυναίκα ρατσίστρια «από άγνοια», με «ουτοπιστές» βουλευτές, που θέλουν να ενσωματώσουν τους λευκούς, αλλά και με Αφρικανούς πρόθυμους να βοηθήσουν τους λευκούς που φτάνουν …….
Ανατρέποντας καταστάσεις
Με τον ξεκάθαρο υπότιτλο «Κι αν η μετανάστευση άλλαζε στρατόπεδο», η ταινία του Sylvestre Amoussou απορρέει από μια πραγματικότητα και ζητάει να συνειδητοποιήσουμε όλα όσα τραβάει ο μετανάστης.
Στην ιστοσελίδα της ταινίας του εξομολογείται :  «Ας υποθέσουμε  –ότι η Ευρώπη γινόταν φτωχή και η Αφρική πλούσια. Τότε αυτοί που θα μεταναστεύσουν στην Αφρική για να βρουν δουλειά θα είναι οι λευκοί, κι έτσι θ’ανακαλύψουν την μοίρα που περιμένει συνήθως τους Μαύρους, όταν ξεμπαρκάρουν στην Γαλλία: την μικροψυχία ή την γενναιοδωρία, τις κλειστές ή τις ανοιχτές πόρτες. Αυτό ήταν το θέμα αυτής της μεγάλου μήκους ταινίας μου, στην οποία κρατάω τις ισορροπίες και αποφεύγω να βάλω τους καλούς από την μία και τους κακούς από την άλλη…».
Είναι ενδιαφέρον να δούμε έναν Γάλλο να προσπαθεί να φύγει, να πληρώνει έναν «δουλέμπορο», να φοβάται την αστυνομία, να κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει στην Αφρική και να ξεφύγει από την εξαθλίωση…»

Μετάφραση του trailer
Διάσκεψη της Αφρικανικής Βουλής:
– Ως Πρόεδρος του Φιλελεύθερου Αφρικανικού Κόμματος, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι θα καταθέσουμε και νέο νομοσχέδιο, που θα επιτρέψει την ενσωμάτωση των μεταναστών στην Ήπειρό μας.(χειροκροτήματα)
– Ησυχία ! Ησυχία ! (η Πρόεδρος της Βουλής από την έδρα). Ησυχία, αλλιώς θα διακόψω την συνεδρίαση … (προς τον ομιλητή) Συνεχίστε παρακαλώ..
Μα τον ομιλητή διακόπτει κάποιος από το ακροατήριο, σηκώνεται και λέει :
–  Κύριε Κορεσού, γιατί τόσο πολύ θέλετε να παραστήσετε τον καλό άγγελο .. γιατί τέτοια επιμονή να θέλετε να καταθέτετε νομοσχέδια που θα επιτρέψουν την ενσωμάτωση των λευκών στην Ήπειρό μας…
………….
Κι ενώ η Αφρική πέτυχε τέλεια την ενότητά της, η Ευρώπη μετατράπηκε σε υπανάπτυκτη Ήπειρο. Άγριες μάχες εκτυλίσσονται συστηματικά μεταξύ των διαφόρων λαών της. Η Γαλλία έπεσε σε πλήρη παρακμή. Αντίθετα, η Αφρικανική Ήπειρος, έχοντας επιτύχει την ένωσή της, υπερ-αναπτύχθηκε. Πολυάριθμοι λευκοί προσπαθούν ν’αποκτήσουν βίζα για να μετοικήσουν στον Μαύρο Παράδεισο.
[ένα ζευγάρι λευκοί, όρθιοι στο γραφείο εκείνου που θα εξετάσει το αίτημά τους για βίζα]
-Εσείς είστε πληροφορικός κι εσείς δεσποινίς, είστε δασκάλα… Το πρόβλημα είναι πως γι’αυτές τις ειδικότητες, οι ποσοστώσεις έχουν υπερ-καλυφθεί… Ελάτε πάλι του χρόνου… ποτέ δεν ξέρεις…
[οι δυο τους έξω]
(εκείνος) – Ξέρω ένα δίκτυο ‘δουλέμπορων’, που μπορεί να μας περάσει παράνομα στην Αφρική. Πρέπει να πληρώσουμε, αλλά μπορούμε να το καταφέρουμε.
(εκείνη) – Τρελάθηκες ;
Το σχέδιο μπαίνει σ’εφαρμογή .. ακολουθούν σκηνές καταδίωξης με σκάφη του λιμενικού .. ακούγονται σκυλιά.. συλλαμβάνονται και οδηγούνται στις αρχές.
(αστυνομικός) – Η είσοδός σας στην Αφρική είναι παράνομη, μέσα σε οκτώ μέρες θα απελαθείτε από κει που ήρθατε.
[ακολουθεί συνέντευξη του Προέδρου του Φιλελεύθερου Αφρικανικού Κόμματος]
(δημοσιογράφος) – πού βρίσκεται το νομοσχέδιο που θα επιτρέψει στους λευκούς που ζουν νόμιμα στην Αφρική πάνω από πέντε χρόνια να αποκτήσουν την Αφρικανική υπηκοότητα ;
(Πρόεδρος) – Το νομοσχέδιο είναι σε πολύ καλό δρόμο. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, 45% των βουλευτών είναι υπέρ..
[εν τω μεταξύ ο πληροφορικός και η τραυματισμένη σύντροφός του, σχεδιάζουν απόδραση από το νοσοκομείο που νοσηλεύεται εκείνη. Νέα κυνηγητά από την αστυνομία και τα σκυλιά. Χωρίζονται. Εκείνος καταφεύγει σ’ένα βανάκι, όπου τον ανακαλύπτει άλλος λευκός, νόμιμος, και τον πετάει έξω για να μη βρει τον μπελά του. Εκείνη, οδηγείται σ’ένα γραφείο όπου της ζητούν να υπογράψει σύμβαση εργασίας με ελάχιστη διάρκεια ενός έτους. Στη συνέχεια οδηγείται σε αφρικανική οικογένεια που ζητούσε υπηρεσία].
(ο γιος της οικογένειας)- Πωλίν, σας παρουσιάζω τον πατέρα μου.
(πατέρας) –  καλωσορίσατε δεσποινίς.
(Πωλίν) –  ευχαριστώ
(ο γιος) –  την μητέρα μου
(Πωλίν) – χαίρω πολύ
(μητέρα) – ελπίζω πως θα σας αρέσει κοντά μας
(ο γιος) – την αδελφή μου Μινάτα [αυτή αρνείται την χειραψία]
[ο πληροφορικός ψάχνει για σπίτι.. του κλείνουν την πόρτα]
Στο μεταξύ η Μινάτα κάνει τη ζωή της υπηρέτριας δύσκολη.
(πατέρας) – Κάναμε πώς και πώς για να τη βρούμε… Αν συνεχίσεις να την ενοχλείς και μας φύγει, θα επωμιστείς και πάλι εσύ το νοικοκυριό …
[ο πληροφορικός πέφτει σε ομάδα συνοριοφυλάκων]
– τα χαρτιά σου είπα.. κουφός είσαι ;
………..
[οι παράνομοι Ευρωπαίοι ετοιμάζουν διαδήλωση, με την υποστήριξη μαύρων ακτιβιστών]
(δημοσιογράφος προς ακτιβιστή) – Νομίζετε ότι η διαδήλωση των Ευρωπαίων θα είναι ειρηνική ;
(ακτιβιστής) – Νομίζω ναι .. 
…………
(λευκή με την ντουντούκα) – Θέλουμε να ζήσουμε αρμονικά με τους Αφρικανούς και να έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις ..
[Στο τέλος του trailer εμφανίζεται και πάλι εκείνος που είχε διακόψει την ομιλία του Προέδρου Προέδρου του Φιλελεύθερου Αφρικανικού Κόμματος και λέει]:
-Μα πως είναι δυνατόν να κυβερνήσετε με Ιταλούς, με Βέλγους, με Ισπανούς, με Πορτογάλους, με Γάλλους και δεν ξέρω ποιους άλλους, τους μεν πιο ανεύθυνους από τους δε …

σημείωση 1: δυστυχώς, δεν είχα την υπομονή να μάθω να βάζω ελληνικούς υπότιτλους στο video.
σημείωση 2: κανένα γαλλικό κανάλι δεν αγόρασε την ταινία

© Μετάφραση – Μοντάζ : L’Enfant de la Haute Mer

πηγές : AFRICA PARADIS, ET SI L’IMMIGRATION CHANGEAIT DE CAMP ? UN FILM QUI FAIT MOUCHE

6η έκδοσητου Festival «Agadir cinéma et migration», 21 – 24 Ιανουαρίου 2009

Africa Paradis, Σινεμά στο ύπαιθρο (στο προαύλιο της «Στέγης Μεταναστών»), Σάββατο 5 Ιουνίου 2010; M° Père-Lachaise

Africa Paradis (film), παρουσίαση 22/10/2008, σε VO και υπότιτλους στα αγγλικά και γερμανικά

Africaparadis

«Africa Paradis » ou si l’immigration changeait de camp?

Africa Paradise (Africa Paradis), σύντομη παρουσίαση στα αγγλικά

Africa paradis, η ιστοσελίδα της ταινίας

Africa Paradise (2006), The New York Times

Cinéma : «Africa Paradis» του Sylvestre Amassou, στις 3 Μαρτίου 2010, σε VO και αγγλικούς υπότιτλους

Africa paradis, Sylvestre Amoussou

Africa Paradis

Africa Paradis, βίντεο-συνέντευξη με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της ταινίας Sylvestre Amoussou (ο οποίος εργάζεται στη Γαλλία ως ηθοποιός)

[εδώ οι διάλογοι του video σε κατά λέξη μετάφραση]

ΠΡΟΣΘΗΚΗ, Με αφορμή το σχόλιο του tsalapeteinos

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ :
Illegal Immigration is not a new problem … Native Americans used to call it «White People».

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

–

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ‘Οσοι και όσες έχετε εγγραφή στο Google Reader,  αλλά και όσοι/ες έχετε το RSS feed μου στην ιστοσελίδα σας, θα είδατε από χτες το απόγευμα ν’ανεβαίνουν αναρτήσεις που ουδέποτε ανέβασα. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι πως ενσωμάτωσα άθελά μου κάποιον κωδικό στην τελευταία μου ανάρτηση. Γι’αυτό και την καταργώ και την ενσωματώνω στην προηγούμενη]

Για άλλα (περί βίας) συναφή, δείτε εδώ

Για άλλα (περί φτώχειας) συναφή, δείτε εδώ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται.

Οι ορκισμένες παρθένες της Αλβανίας (μικρό δοκίμιο)

.

©Μετάφραση, μοντάζ, φωτισμοί, σκηνικά και κοστούμια — Translation, editing, lighting, scenery and costumes — Traduction, édition, éclairage, décors et costumes: L’Enfant de la Haute Mer

© οι μεταφράσεις μας ΔΕΝ αναδημοσιεύονται, παρά ΜΟΝΟΝ έπειτα από προηγούμενη συνεννόηση

–

Η Γυναίκα ως Άντρας της οικογένειας : ένα αλβανικό έθιμο που χάνεται

Η παράδοση της ορκισμένης παρθένου στην Αλβανία, ένα τελετουργικό σύμφωνα με το οποίο οι αγρότισσες ‘αυτο-ανακηρύσσονται’ πατριάρχες των οικογενειών τους, παίρνοντας όρκο αγνότητας, γεννήθηκε από κοινωνική ανάγκη σε μια αγροτική περιοχή που επλήγη από τον πόλεμο και το θάνατο. Απομένουν 40 περίπου ορκισμένες παρθένες στη βόρεια αλβανική ύπαιθρο.

KRUJE, Αλβανία – Η Pashe Keqi αναθυμήθηκε τη μέρα, σχεδόν 60 χρόνια πριν, όταν αποφάσισε να γίνει άνδρας. Έκοψε τις μακριές μαύρες μπούκλες της, άλλαξε το φόρεμά της με τα φαρδιά παντελόνια του πατέρα της, οπλίστηκε με ένα κυνηγετικό όπλο και ορκίστηκε απαρνηθεί το γάμο, τα παιδιά και τις σχέσεις με το άλλο φύλο.

Επί αιώνες, στην κλειστή και συντηρητική κοινωνία της αγροτικής βόρειας Αλβανίας, η αλλαγή του κοινωνικού φύλου, θεωρήθηκε ως η πρακτική λύση για τις οικογένειες που υπέφεραν από έλλειψη ανδρών. Ο πατέρας της σκοτώθηκε σε βεντέτα, και δεν υπήρξε κανένας αρσενικός κληρονόμος. Σύμφωνα με το έθιμο, η κα Keqi, 78 ετών τώρα, πήρε όρκο παρθενίας δια βίου. Έζησε ως άνδρας, ως ο νέος πατριάρχης, με όλο το συναφή ‘τσαμπουκά’ και τα εξωτερικά σημάδια της αρσενικής αρχής – συμπεριλαμβανομένης και της υποχρέωσης να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα της.

Λέει ότι δεν θα το έκανε σήμερα, τώρα που η σεξουαλική ισότητα και ο εκσυγχρονισμός έχουν έρθει ακόμη και στην Αλβανία, με γνωριμίες μέσω διαδικτύου και την εισβολή του MTV μετά από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Τα κορίτσια εδώ δεν θέλουν πλέον να είναι αγόρια. Το έθιμο των κοριτσιών που έδωσαν όρκο παρθενίας χάνεται, αφού δεν απομένει παρά η κα Keqi και άλλες 40 περίπου.

«Εκείνη την εποχή, ήταν καλύτερα να είσαι άνδρας αφού, μια γυναίκα και ένα ζώο θεωρούντο ένα και το αυτό,» είπε η κα Keqi, η οποία έχει βαριά φωνή, κάθεται με τα πόδια της ορθάνοιχτα όπως ένας άνδρας και κατεβάζει απολαυστικά τη ρακή της. «Τώρα, οι Αλβανίδες γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, και ίσως είναι και ισχυρότερες. Σκέφτομαι ότι σήμερα θα είχε πλάκα για να είσαι γυναίκα.»

Η παράδοση των όρκων παρθενίας ανάγεται στο Kanun («κανόνας») του Leke Dukagjini (1), έναν κώδικα συμπεριφοράς που παραδίδεται προφορικά μεταξύ των πληθυσμών της βόρειας Αλβανίας για περισσότερο από 500 έτη. Σύμφωνα με το Kanun, ο ρόλος μιας γυναίκας περιγράφεται αυστηρά : φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού. Αντίθετα με τη ζωή μιας γυναίκας, η οποία αξίζει το μισό αυτής του άνδρα, η αξία της παρθένου είναι η ίδια: 12 βόδια.

Ο όρκος παρθενίας γεννήθηκε από τις κοινωνικές ανάγκες σε μια αγροτική περιοχή που έχει πληγεί από τον πόλεμο και το θάνατο. Εάν ο πατριάρχης της οικογένειας πεθάνει χωρίς να έχει αρσενικούς κληρονόμους, οι ανύπαντρες γυναίκες βρίσκονται μόνες και αδύναμες. Παίρνοντας όρκο αγνότητας, οι γυναίκες μπορούν να αναλάβουν το ρόλο των ανδρών ως επικεφαλής της οικογένειας, να φέρουν όπλο, να κατέχουν ιδιοκτησία και να κινούνται ελεύθερα.

Ντύνονταν σαν άντρες και πέρασαν τις ζωές τους συναναστρεφόμενες άλλους άντρες, παρ’όλο που οι περισσότερες κράτησαν τα γυναικεία ονόματά τους. Δεν γελοιοποιήθηκαν, αντίθετα ήταν αποδεκτές στη δημόσια ζωή, με κολακευτικό τρόπο. Για μερικές η επιλογή αυτή, ήταν ο τρόπος που είχε μια γυναίκα να δηλώσει την αυτονομία της ή να αποφύγει έναν γάμο από συνοικέσιο.

«Το να απαρνηθούν τη σεξουαλικότητά τους, μέσω της δέσμευσης να παραμείνουν παρθένες, αποτελούσε για τις γυναίκες αυτές ένα τρόπο συμμετοχής στη δημόσια ζωή, σε μια κοινωνία κοινωνικού διαχωρισμού, κυριαρχούμενη από τους άντρες» λέει η Linda Gusia, καθηγήτρια ‘σπουδών για το κοινωνικό φύλο’, στο πανεπιστήμιο της Pristina, στο Κόσοβο. «Είχε να κάνει με την επιβίωση σε έναν κόσμο όπου κυβερνούν οι άντρες.»

Ο όρκος που κάνει κάποια «ορκισμένη παρθένα» δεν πρέπει, λένε οι κοινωνιολόγοι, να συγχέεται με την ομοφυλοφιλία, αρχέγονο ταμπού στην αγροτική Αλβανία. Και βέβαια, οι γυναίκες αυτές δεν υφίστανται εγχειρίσεις αλλαγής φύλου.

Γνωστή στην οικογένειά της ως «ο πασάς,» η κα Keqi είπε ότι αποφάσισε να γίνει ο άντρας του σπιτιού στην ηλικία 20, όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας της. Οι τέσσερις αδελφοί της ήταν αντικαθεστωτικοί (επί κομμουνιστικής κυβέρνησης του Enver Hoxha, κυβερνήτη για 40 έτη μέχρι το θάνατό του το 1985), και είτε φυλακίστηκαν είτε σκοτώθηκαν. Γενόμενη άντρας, είπε, ήταν ο μόνος τρόπος να υποστηρίξει τη μητέρα της, τις τέσσερις κουνιάδες της και τα πέντε παιδιά τους.

Η κα Keqi ‘κυβέρνησε’ τη μεγάλη οικογένειά της στο ταπεινό σπίτι της στα Τίρανα, όπου οι ανηψιές της τής σέρβιραν το κονιάκ της, ενώ η ίδια έδινε μεγαλόφωνα διαταγές. Είπε, ότι η ζωή της ως άντρας, της είχε επιτρέψει ελευθερίες στις οποίες άλλες γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα. Εργάστηκε σε οικοδομικές εργασίες και προσευχόταν στο τζαμί με τους άντρες. Ακόμα και σήμερα, λένε οι ανηψιοί και οι ανηψιές της, δεν θα τολμούσαν παντρευτούν χωρίς την άδεια του «θείου τους».

Όταν έφευγε έξω από το χωριό, απολάμβανε το γεγονός πως τη θεωρούσαν άντρα. «Ήμουν απόλυτα ελεύθερη ως άνδρας, επειδή κανένας δεν ήξερε ότι ήμουν γυναίκα,» είπε η κα Keqi. «Θα μπορούσα να πάω οπουδήποτε ήθελα και κανένας δεν θα τολμούσε να με προσβάλει, επειδή θα τον έδερνα. Ήμουν μόνο με άντρες. Δεν ξέρω πώς να κάνω γυναικείες συζητήσεις. Δεν φοβάμαι ποτέ.»

Όταν πρόσφατα νοσηλεύθηκε για μια χειρουργική επέμβαση, η άλλη γυναίκα στο δωμάτιό της τρομοκρατήθηκε όταν χρειάστηκε να μοιραστεί το χώρο της με κάποιον που υπέθετε ότι ήταν άντρας.

Ο ρόλος του άντρα του σπιτιού, σήμαινε επίσης ότι ήταν υπεύθυνη για να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα της, είπε. Όταν αποφυλακίστηκε ο δολοφόνος του πατέρα της, που ήταν τότε 80 ετών, πέντε χρόνια πριν, λέει η κα Keqi, ο 15χρονος ανηψιός της τον σκότωσε. Εν συνεχεία η οικογένεια του εν λόγω άντρα, πήρε εκδίκηση και σκότωσε τον ανηψιό της. «Πάντα ονειρευόμουν να εκδικηθώ το θάνατο του πατέρα μου,» είπε. «Λυπάμαι φυσικά, που ο ανηψιός μου σκοτώθηκε. Αλλά εάν με σκοτώσεις, πρέπει να σε σκοτώσω.»

Στην Αλβανία, μια κατ’εξοχήν μουσουλμανική χώρα στα δυτικά Βαλκάνια, το Kanun υιοθετείται από μουσουλμάνους και χριστιανούς. Οι Αλβανοί πολιτισμικοί ιστορικοί λένε ότι η εμμονή στο μεσαιωνικό κανόνα, που έχει απορριφθεί αλλού, εδώ και πολλά χρόνια, ήταν απότοκο της προηγούμενης απομόνωσης της χώρας. Τόνισαν ωστόσο, ότι ο παραδοσιακός ρόλος της Αλβανίδας αλλάζει.

«Η Αλβανίδα γυναίκα είναι σήμερα κάποιου είδους υπουργός οικονομικών, υπουργός στοργής και υπουργός εσωτερικών, που ελέγχει ποιος κάνει τι,» λέει ο Ilir Yzeiri, ο οποίος ασχολείται με την αλβανική λαογραφία. «Σήμερα, οι γυναίκες στην Αλβανία είναι πίσω από το κάθε τι.»

Μερικές ορκισμένες παρθένες λυπούνται που αλλάζουν τα πράγματα. Η Diana Rakipi, 54 ετών, που εργάζεται ως ‘σεκιούριτι’ στην παράλια πόλη Durres (Δυρράχιο), στη δυτική Αλβανία, και ορκίστηκε αγνότητα, ώστε να φροντίσει τις εννέα αδελφές της, είπε ότι νοσταλγεί την εποχή Hoxha. Κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου, η ίδια ήταν ανώτερος αξιωματικός του στρατού, που εκπαίδευε τις γυναίκες ως μάχιμους στρατιώτες. Τώρα, παραπονείται, οι γυναίκες δεν ξέρουν τη θέση τους.

«Σήμερα οι γυναίκες βγαίνουν ημίγυμνες στις disco» είπε η κα Rakipi, η οποία φορά στρατιωτικό μπερέ. «Μου φέρθηκαν πάντοτε, σε ολόκληρη η ζωή μου ως άνδρα, πάντα με σεβασμό. Δεν μπορώ να καθαρίσω, δεν μπορώ να σιδερώσω, δεν μπορώ να μαγειρέψω. Αυτά είναι γυναικείες δουλειές.»

Αλλά ακόμη και στα μακρινά βουνά της Kruje (3), περίπου 60 χιλιόμετρα βόρεια των Τιράνων, οι κάτοικοι λένε ότι η επιρροή του Kanun στους ρόλους του κοινωνικού φύλου εξαφανίζεται. Λένε ότι η διάβρωση της παραδοσιακής οικογένειας, στην οποία κάποτε όλοι ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη, αλλοίωσε τη θέση των γυναικών στην κοινωνία.

«Γυναίκες κι άντρες είναι τώρα σχεδόν το ίδιο,» λέει ο Caca Fiqiri, του οποίου η θεία Qamile Stema, 88 ετών, είναι η τελευταία ορκισμένη παρθένα του χωριού του. «Σεβόμαστε πάρα πολύ τις ορκισμένες παρθένες και τις θεωρούμε άντρες, λόγω της μεγάλης θυσίας τους. Ωστόσο, το να μην έχει άντρα το σπίτι, δεν αποτελεί πλέον ρετσινιά.»

Βέβαια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος φοράει τα παντελόνια στο πέτρινο σπίτι του ενός δωματίου της κας Stema στο Barganesh, το χωριό των προγόνων της οικογένειας. Εκεί, πολύ πρόσφατα, «ο θείος» Qamile περιστοιχιζόταν από την ευρεία οικογένεια, και φορούσε ένα qeleshe, το παραδοσιακό λευκό μάλλινο φέσι του Αλβανού άντρα. Η μόνη παραχώρησή της στη θηλυκότητα ήταν οι ροζ πλαστικές παντόφλες.

Από τότε που έγινε άντρας στην ηλικία των 20, λέει η κα Stema, είχε όπλο. Στα γαμήλια γλέντια, καθόταν με τους άντρες. Όταν μιλούσε σε γυναίκες, θυμάται, αυτές οπισθοχωρούσαν ντροπαλά.

Λέει ότι ο όρκος αγνότητας ήταν μια ανάγκη και μια θυσία. «Κάποτε αισθάνομαι μόνος, όλες οι αδελφές μου έχουν πεθάνει, και μόνο εγώ ζω. Ποτέ όμως δεν θέλησα να παντρευτώ. Μερικοί στην οικογένειά μου προσπάθησαν να με κάνουν να αλλάξω τα ρούχα μου και να φορέσω φουστάνια, αλλά όταν είδαν ότι είχα γίνει άντρας, με άφησαν ήσυχο.»

Η κα Stema είπε ότι θα πεθάνει παρθένα. Αν παντρευόταν, αστειεύτηκε, θα το έκανε με μια παραδοσιακή Αλβανίδα. «Υποθέτω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως υπήρξα εν μέρει γυναίκα και εν μέρει άνδρας», είπε. «Μου άρεσε η ζωή μου ως άντρας. Δεν μετανιώνω για τίποτε.»

Από το: Albanian Custom Fades: Woman as Family Man

Σημειώσεις
(1). –Kanun («κανόνας») του Lekë Dukagjini: Το Kanun ή αυτολεξεί το «Kanuni ι Lekë Dukagjinit» (αγγλικά: Ο κώδικας του Lekë Dukagjini) είναι ένα σύνολο νόμων που αναπτύσσονται από τον Lekë Dukagjini και που χρησιμοποιούνται συνήθως στη βόρεια Αλβανία και το Κόσοβο από το 15^ο αιώνα μέχρι τον 20^ο και οι οποίοι αναβίωσαν πρόσφατα μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Αυτό το σύνολο νόμων ήταν εθιμικό, πέρασε από γενεάς εις γενεά, και δεν κωδικοποιήθηκε ούτε γράφτηκε παρά μονάχα τον 19^ο αιώνα από τον Shtjefën Gjeçov. Αν και το Kanuni αποδίδεται στον αλβανικό πρίγκηπα Lekë Dukagjini, οι κανόνες εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου ως ένας τρόπος να εφαρμοστούν νόμοι και κανόνες στα εδάφη αυτά. Ο κώδικας χωριζόταν σε διάφορα τμήματα: εκκλησία, οικογένεια, γάμος, σπίτι, ζωικό κεφάλαιο και ιδιοκτησία, εργασία, μεταφορά της ιδιοκτησίας-κληροδότηση αγαθών, ο προφορικό λόγος τιμής, η τιμή, ζημίες, κανόνες σχετικά με τα εγκλήματα, δικαστικός νόμος, απαλλαγές και εξαιρέσεις.
Μερικοί από τους πιο κακόφημους κανόνες όριζαν πώς όφειλε να αντιμετωπίζεται η δολοφονία, πράγμα που οδήγησε συχνά σε βεντέτες αίματος που διήρκεσαν ώσπου να σκοτωθούν όλα τα άρρενα άτομα των δύο εμπλεκομένων οικογενειών. Σε μερικά μέρη της χώρας, το Kanun μοιάζει με την ιταλική vendetta. Αυτοί οι κανόνες έχουν ξαναέρθει στην επιφάνεια πρόσφατα στη βόρεια Αλβανία, δεδομένου ότι οι άνθρωποι δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην ανίκανη τοπική κυβέρνηση και την αστυνομία. Υπάρχουν οργανώσεις που προσπαθούν να μεσολαβήσουν μεταξύ των οικογενειών και να τους πείσουν «να συγχωρήσουν το αίμα» (αλβανικά: me e fal gjakun ), αλλά συχνά η μοναδική κατάληξη είναι οι ενήλικες άνδρες να μένουν έγκλειστοι στα σπίτια τους, τα οποία θεωρούνται από το Kanuni ασφαλές καταφύγιο, ή να εγκαταλείπουν τη χώρα. Το αλβανικό όνομα για τη διαμάχη αίματος είναι Gjakmarrja.

Οι καθορισμένοι ρόλοι του κοινωνικού φύλου οδήγησαν μερικές φορές τις γυναίκες να παίρνουν όρκους αγνότητας και να ζουν τη ζωή τους ως άνδρες, πράγμα που τους επιτρέπει να επωμίζονται τις ανδρικές ευθύνες και τα δικαιώματα.

Ο πρωθυπουργός Enver Hoxha προσπάθησε να σταματήσει την εφαρμογή του Kanun. Μετά από την πτώση του κομμουνισμού, μερικές κοινότητες έχουν προσπαθήσει να αναβιώσουν τις παλαιές παραδόσεις, αλλά μερικά από τα μέρη τους έχουν χαθεί, οδηγώντας σε φόβους παρερμηνείας.
Ειδικότερα, ο τρέχων αλβανικός ποινικός κώδικας δεν περιέχει οποιεσδήποτε διατάξεις από το Kanun
Οργάνωση του κώδικα: 12 βιβλία και σχεδόν 1300 άρθρα που να αφορούν τις διαμάχες αίματος, και δεν γίνεται καμία αναγνώριση αυτού του κώδικα στο σύγχρονο αλβανικό νομικό σύστημα.

Από το : Kanun

Για τον LEKË DUKAGJINI (1410-1481) :

LEKË DUKAGJINI (1410-1481)

και : http://united-albania.blogspot.com/2008/05/lek-dukagjini-family-tree.html

Το Kanuni i Lek Dukagjinit, στα αλβανικά, πλήρες κείμενο, με τη φωτογραφία του LEKË DUKAGJINI στο εξώφυλλο

Γιατο Kanuni i Lek Dukagjinit (English-Albanian), δίγλωσση έκδοση :

Ενώεδώ μπορείτε να δείτε αποσπάσματα από το πρωτότυπο και τη μετάφρασή τους.

.