το όνομα του blog

.

Το παιδί της ανοιχτής θάλασσας

© Μετάφραση, μοντάζ, φωτισμοί, σκηνικά και κοστούμια — Translation, editing, lighting, scenery and costumes — Traduction, édition, éclairage, décors et costumes: L’Enfant de la Haute Mer

© οι μεταφράσεις μας ΔΕΝ αναδημοσιεύονται, παρά ΜΟΝΟΝ έπειτα από προηγούμενη συνεννόηση- our translations are NOT reproduced: but ONLY after prior consultation – nos traductions NE SONT PAS reproduites: qu’UNIQUEMENT après consultation préalable

Jules Supervielle (Biography), L’Enfant de la Haute Mer. Εξαιρετικό εξώφυλλο, γραβούρα με sepia, μεγαλώστε το.

Σ’αυτή την ιστορία, ο Jules Supervielle (1884-1960) αφηγείται την τραγική ύπαρξη ενός μικρού κοριτσιού, δέσμιου μιας παράξενης πόλης, εντοιχισμένης ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και εκείνον των νεκρών, ανάμεσα γης και ωκεανού.

Jules Supervielle (1884-1960)

Το κορίτσι διασχίζει ακούραστα τον μοναδικό δρόμο από νερό, της μικρής πόλης που είναι χτισμένη στον ανοιχτό Ατλαντικό, πάνω από μια άβυσσο έξη χιλιάδων μέτρων.
Απελπιστικά μόνη, προσπαθεί μάταια να ξυπνήσει τις ψυχές αυτής της πόλης-φάντασμα, να σπρώξει τους δείκτες του ρολογιού του χρόνου, παγωμένου κι ακίνητου.

Jules Supervielle, L’Enfant de la Haute Mer

Σ’ένα τελευταίο σκίρτημα, προσπαθεί να πνιγεί στη θάλασσα για να συναντήσει την αιωνιότητα των νεκρών. Αλλά το αδύναμο κύμα, την ξαναρίχνει στον απαράλλαχτο κόσμο της, που αιωρείται ανάμεσα στα δύο σύμπαντα, στα οποία δεν θα έχει πια ποτέ πρόσβαση. Η ιστορία τελειώνει λοιπόν με μία εξαιρετική παράγραφο, που δίνει από μόνη της όλο το νόημα του κειμένου:

«Ναυτικοί που ονειρεύεστε στην ανοιχτή θάλασσα, με τους αγκώνες ακουμπισμένους στην κουπαστή, ποτέ μη σκεφτείτε για πολύ, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, ένα αγαπημένο πρόσωπο.
Υπάρχει ο κίνδυνος να φέρετε στον κόσμο, μέσα σε τόπους ερημικούς, μια ύπαρξη προικισμένη με όλες τις ανθρώπινες ευαισθησίες, που δεν θα μπορέσει ούτε να ζήσει, ούτε να πεθάνει, ούτε ν’αγαπήσει, κι όμως θα υποφέρει σαν να ζούσε, σαν ν’αγαπούσε, και θα είναι πάντα ετοιμοθάνατη · μια ύπαρξη ατέλειωτα στερημένη, μέσα στην υδάτινη μοναξιά, όπως αυτό το κορίτσι του Ωκεανού, που γεννήθηκε μια μέρα από τον νού του Charles Liévens, από το Steenvoorde, του ναύκληρου της γέφυρας του τετρακάταρτου ‘Ο Τολμηρός’, που έχασε την δωδεκάχρονη κόρη του, και στη διάρκεια ενός από τα ταξίδια του, μια φοβερή νύχτα, στους 55° γεωγραφικό πλάτος, βόρειο και τους 35° γεωγραφικό μήκος, δυτικό, την σκέφτηκε πολύ, με μια ένταση τρομαχτική, για κακή τύχη του κοριτσιού αυτού».

Είναι λοιπόν η αγάπη του πατέρα, αυτή η «τρομαχτική δύναμη», που εμποδίζει το κορίτσι του ν’αφήσει το γήινο κόσμο και να βρει ανάπαυση στον κόσμο των νεκρών. Εύκολα καταλαβαίνουμε, πόσο η οδύνη μιας χαμένης αγάπης μπορεί να μας οδηγήσει στο να θέλουμε να την κάνουμε να ξαναζήσει, με οποιοδήποτε τίμημα. Όμως όχι με οποιοδήποτε τίμημα.
Το κόστος που πληρώνει το παιδί της ανοιχτής θάλασσας, είναι αυτό του εγκλεισμού. Πρώτα-πρώτα ενός εγκλεισμού στο σώμα, αφού το κορίτσι δεν μεγαλώνει, δεν αλλάζει. Θα είναι πάντα δώδεκα χρονών, θα έχει μια ηλικία που από πρόσκαιρη θα γίνει οριστική, και θα την εμποδίζει να γίνει γυναίκα. Κι ύστερα, η συναισθηματική απομόνωση, αφού το κορίτσι είναι αποκομμένο από κάθε ανθρώπινη σχέση, κι απ’τον ίδιο τον εαυτό της, μιας και δεν θα μπορέσει ποτέ να επαληθεύσει τα συναισθήματά της απέναντι στους άλλους. Πρόκειται για μία έμμονη ιδέα που συντηρεί μια αγάπη στατική, που φρενάρει την ορμή, την κίνηση, που αρνείται την αλλαγή, την εξέλιξη. Μια ιδιοποίηση του άλλου, που τον «αντικειμενοποιεί». Μία αγάπη, που με πρόσχημα την αγάπη, τον απονευρώνει, τον απονεκρώνει, του στερεί την ίδια του την απόσταση, την ελευθερία να υπάρχει.

Μια τύφλωση, που δεν σου επιτρέπει να αναγνωρίσεις στον άλλο τη δική του ικανότητα αφύπνισης, τη δική του προσωπική σχέση με τον κόσμο. Μια αγάπη που νομίζεις πως θα χαθεί αν απομακρυνθεί από σένα, ενώ αυτή πεθαίνει γιατί δεν μπορεί ν’αρμενίσει. Μια αγάπη που δεν μπορείς να ορίσεις αλλιώς, παρά μόνο μέσα από την ανάγκη που την έχεις. Μια αγάπη που σβήνει, γιατί θέλει τα κατέχει τα πάντα, να περιέχει τα πάντα, γιατί δεν δίνεται. Μια αγάπη που δεν θέλει να ξεχαστεί, για να ξαναβρεθεί καλύτερα.

Από την πολύ καλή παρουσίαση στο: Regards sur l’éveil

L’enfant de la haute mer

Dans ce conte, Jules Supervielle (1884-1960)narre l’existence tragique d’une petite fille prisonnière d’une ville étrange, murée entre le monde des vivants et celui des morts, entre la terre et l’océan.

άλλο ένα εξαιρετικό εξώφυλλο, η γκραβούρα με sepia (μεγαλώστε το)

L’enfant traverse inlassablement l’unique rue pourtant liquide de la petite ville construite dans le Haut Atlantique, au-dessus d’un gouffre de six mille mètres. Désespérément seule, elle tente vainement de réveiller les âmes de cette ville-fantôme, de faire avancer les aiguilles de l’horloge du temps, figé, immobile.
Elle tente dans un dernier sursaut de se noyer dans la mer pour rejoindre l’éternité des morts. Mais la vague, impuissante, la rejette en son monde immuable, suspendu entre deux univers auxquels elle n’aura jamais plus accès. Le conte se termine alors par un magnifique paragraphe qui donne à lui seul tout son sens au texte:

«Marins qui rêvez en haute mer, les coudes appuyés sur la lisse, craignez de penser longtemps dans le noir de la nuit à un visage aimé. Vous risqueriez de donner naissance, dans des lieux essentiellement désertiques, à un être doué de toute la sensibilité humaine et qui ne peut pas vivre ni mourir, ni aimer, et souffre pourtant comme s’il vivait, aimait et se trouvait toujours sur le point de mourir, un être infiniment déshérité dans les solitudes aquatiques, comme cette enfant de l’Océan, née un jour du cerveau de Charles Liévens, de Steenvoorde, matelot de pont du quatre-mâts «Le Hardi», qui avait perdu sa fille âgée de douze ans, pendant un de ses voyages, et une nuit, par 55 degrés de latitude Nord et 35 de longitude Ouest, pensa longuement à elle, avec une force terrible, pour le grand malheur de cette enfant.»

C’est donc l’amour d’un père, cette «force terrible», qui empêche son enfant de quitter le monde terrestre et de trouver le repos dans celui des morts. On comprend aisément combien la douleur d’un amour perdu peut nous amener à vouloir le faire revivre à tout prix. Mais pas à n’importe quel prix. Le tribut payé par l’enfant de la haute mer, c’est celui de l’enfermement. Un enfermement physique d’abord, puisque l’enfant ne grandit pas, ne change pas.
Elle aura toujours douze ans, un âge qui de provisoire devient définitif, l’empêchant d’accéder à son statut de femme. Un isolement affectif ensuite, car l’enfant est coupée de toute relation humaine, et même d’elle- même, puisqu’elle ne peut vérifier la légitimité de ses sentiments auprès d’autrui.
Une idée fixe qui garde un amour statique, qui stoppe l’élan, le mouvement, qui refuse le changement, l’évolution. Une appropriation de l’autre qui le «chosifie». Un amour qui, sous le prétexte de l’amour, le dévitalise, le dévivifie, le prive de sa distance propre, de sa liberté d’être.
Un aveuglement à ne pas reconnaître à l’autre sa capacité d’éveil, sa relation personnelle au monde. Un amour que l’on croit laisser perdre s’il s’éloigne de soi, alors qu’il meurt de pas pouvoir naviguer. Un amour que l’on ne sait définir que par rapport au besoin que l’on en a. Un amour qui s’éteint parce qu’il veut tout retenir, tout contenir, parce qu’il ne s’offre pas. Un amour qui ne sait pas s’oublier pour mieux se retrouver.

©Μετάφραση : L’Enfant de la Haute Mer

«The Child of the High Seas. By Jules Supervielle

Alone in her village, on an island in the deep sea… An uninhabited village, encircled by the sea, the life of a little girl spins with time. A lone child of twelve lives there. All alone… When ships come within sight of the island, the child disappears. No one has seen the island. The child of twelve lives there in the abandoned town. She learns there. She studies her grammar book there. One day, she believes she sees something…   One day a tugboat goes right through the island, but the tugboat is not aware that it is crossing the island. The child tries to call “Help” but cannot. A wave tries to bring the mercy of death to her, but it cannot kill her.   That is because a sailor remembering his own twelve-year-old daughter whom he had lost, has imagined her and the village in the sea and has given life to this imaginary child and town in the middle of the sea.

–

–

–

Please NOTE: anonymous comments or comments mentioning fake on-line personality with false or disposable e-mail and a fake alias, will neither be approved nor answered. — Παρακαλώ ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται.

Short Link: http://wp.me/P3lcY-2

– –