Δείτε πρώτα το πρώτο μέρος (και τα σχόλια).
Δεύτερο μέρος
Κατά τη γνώμη σας, η διολίσθηση από το Κοινωνικό Κράτος στο Σωφρονιστικό Κράτος και η θεωρία της «ανοχής μηδέν» επεκτείνονται στην Ευρώπη. Τι σας επιτρέπει να το λέτε με τόση βεβαιότητα ;
Σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές χώρες καταγράφεται μια κατακόρυφη άνοδος του αριθμού των φυλακισμένων, μεταξύ των οποίων κυριαρχούν οι άνεργοι, οι άνθρωποι της επισφάλειας και οι αλλοδαποί, καθώς και μία ξεκάθαρη σκλήρυνση των σωφρονιστικών πολιτικών, που προσανατολίζονται πλέον πιο ανοιχτά προς την ‘κοινωνική άμυνα’ εις βάρος της επανένταξης, κι ακόμη καταγράφεται μια γενίκευση της προσφυγής στην ποινικοποίηση με σκοπό την καταστολή των ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων της έντασης της μισθολογικής επισφάλειας.
Δεν πρόκειται όμως παρά για τους μηχανισμούς της βοήθειας στους πιο στερημένους, που όμως ανασυντίθενται τώρα σύμφωνα με μια επιτηρητική και σωφρονιστική λογική. Παντού απλώνεται μια αντεγκληματική ρητορική άκαμπτη και απλοϊκή μιας άλλης εποχής, που μας την παρουσιάζουν ως εύκαμπτη και νέα, μόνο και μόνο επειδή έρχεται από την Αμερική, και κυρίως από τη Νέα Υόρκη, τη Μέκκα της θρησκείας της ασφάλειας.
O Loïc Wacquant στο πεδίο
Στη Γαλλία, η ασφάλεια έχει προαχθεί σε κυβερνητική προτεραιότητα, αφού προηγουμένως «σοβαντίστηκε» ως αποκλειστικά σωματική (ή αντεγκληματική) ασφάλεια, αυθαίρετα διαχωρισμένη από τη μισθολογική, κοινωνική, ιατρική ή εκπαιδευτική ασφάλεια. Αυτή η θεματολογία προέρχεται απ’ευθείας από τους αμερικανικούς νεο-συντηρητικούς θεσμούς, οι οποίοι εξήχθησαν προς τη Μεγάλη Βρετανία, το ευρωπαϊκό εργαστήρι εγκλιματισμού, ενώ οι δημοσιογράφοι, οι αξιωματούχοι και οι πανεπιστημιακοί συνδράμουν στη διάδοσή της. Παραδόξως, οι αριστερές κυβερνήσεις, ζητάνε ακόμη περισσότερο σωφρονισμό απ’όσο οι δεξιές, αφού, καθώς προσηλυτίστηκαν στην νεοφιλελεύθερη οπτική στο οικονομικό και το κοινωνικό πεδίο, βρέθηκαν με έλλειμμα νομιμοποίησης. Υπογραμμίζουν το δικαίωμα στην ασφάλεια, με τόσο μεγαλύτερη ζέση, όσο πιο ανίκανοι είναι να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στην εργασία : στο ζήτημα αυτό μας παρακαλάνε να συμφωνήσουμε ότι «το κράτος δεν μπορεί να κάνει τα πάντα» ….
Παραμένει όμως γεγονός ότι η βία στις λαϊκές συνοικίες και ιδιαίτερα η βία των νέων αυξάνεται τα τελευταία χρόνια …
Πρώτα απ’όλα πρέπει να κατεβούν πάρα πολύ οι τόνοι αυτής της ρητορικής του πανικού που ακούμε σήμερα για το θέμα αυτό και να αναρωτηθούμε από πού προέρχεται αυτή η βία. Δεν έχει όλη η βία πολιτικό χαρακτήρα, είναι όμως ξεκάθαρο ότι ένας αριθμός συλλογικών δράσεων εκφράζουν την αμφισβήτηση μιας εξουσίας της οποίας οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν την νομιμοποίηση, αφού δεν έχει να προτείνει παρά έναν μπλοκαρισμένο ορίζοντα, τενεκεδένια stages, ‘κλούβια’ απασχόληση και ηθική και υλική μιζέρια στην καθημερινότητα. Η υποτιθέμενη αστική βία, η βία δηλαδή που αμφισβητεί την κρατική εξουσία, μπορεί να αναλυθεί ως ένα σημάδι δημοκρατίας : σημάδι ότι οι νέοι δεν αφήνονται να συντριβούν από τον Μολώχ της απαξιωμένης αγοράς εργασίας. Όταν εξεγείρονται ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα, οι νέοι αυτοί στέλνουν ένα μήνυμα στους εκπροσώπους του κράτους. Αυτοί όμως βιάζονται να απο-πολιτικοποιήσουν το μήνυμα, γιατί δεν έχουν άλλα εργαλεία για να το αντιμετωπίσουν, δηλαδή δεν έχουν μια διαφορετική οικονομική πολιτική —για να μη μιλήσουμε γι’αυτήν την κακόφωνη γραφειοκρατία που αποκαλείται δημοτική πολιτική.
Οι εφαρμοζόμενες σήμερα πολιτικές αντιμετώπισης της παραβατικότητας, όπως εκθειάζονται από την κυβέρνηση, δεν έχουν λοιπόν, κατά τη γνώμη σας, καμία χρησιμότητα ;
Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια εξαπάτησης, το να μας κάνουν δηλαδή να πιστέψουμε ότι μπορούν να κάνουν την παραβατικότητα να υποχωρήσει -κι ακόμη περισσότερο, τις περίφημες πράξεις ωμής βίας- με τη χρήση του αστυνομικού και σωφρονιστικού μηχανισμού. Αφού, σε όλες τις δημοκρατικές χώρες, ένα απειροελάχιστο μόνο ποσοστό της παραβατικότητας φτάνει στη δικαιοσύνη (στις ΗΠΑ, μόλις το 4% των κάθε είδους επιθέσεων κατά προσώπων αντιμετωπίζονται με επιτυχία από το δικαστικό σύστημα). Για να υπάρξει ένα έλάχιστο έστω αποτέλεσμα, θα έπρεπε λοιπόν να υπερ-αναπτύξουμε τους μηχανισμούς σε αφάνταστες αναλογίες.
Επιπλέον, όσο γενικεύουμε την προσφυγή στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τόσο ελαχιστοποιούμε τα αποτελέσματά τους ως προς τον στιγματισμό και την δυνατότητα αποτροπής.
Τέλος, η «αστυνομοκρατία» στις περιθωριακές συνοικίες, μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, προσφέροντας εύφορο έδαφος για μια κουλτούρα αντίστασης κατά της αρχής.
Όσο για τη φυλακή, αποσταθεροποιεί άσκημα τις οικογένειες και τις φτωχές ζώνες που τη υφίστανται : είναι μια λαμπρή φάμπρικα επισφάλειας από μόνη της. Και εν τέλει, η προγραμματισμένη αποτυχία της σωφρονιστικής διαχείρισης της μιζέριας θα χρησιμεύει ως δικαιολογία …. για την επ’άπειρον επέκτασή της.
Όμως, εδώ είναι ο ‘κόμπος’, η επιδιωκόμενη χρησιμότητα των κατασταλτικών πολιτικών, δεν είναι ούτε αντεγκληματική, ούτε σωφρονιστική : είναι μονάχα εκλογική. Προσπαθεί να σαγηνεύσει τα αυταρχικά τμήματα του εκλογικού σώματος, παρέχοντας διαβεβαιώσεις, σε συμβολικό επίπεδο, για τον ρόλο του κράτους ως εγγυητή της τάξης.
Και δεν είναι τυχαίο που η «στροφή προς την ασφάλεια» της κυβέρνησης Jospin επιταχύνθηκε ξαφνικά τον περασμένο Δεκέμβριο, τη στιγμή ακριβώς που η διάσπαση του Εθνικού Μετώπου απελευθέρωνε ένα κομμάτι εκλογικού σώματος, το οποίο ο Jospin θα μπορούσε ενδεχομένως να προσελκύσει …
Υπάρχει εναλλακτική σ’αυτή την αυξανόμενη ποινικοποίηση ;
Ναι, αυτό δείχνει η συγκριτική κοινωνιολογία και η τρέχουσα εμπειρία σε γειτονικές χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστρία ή η Φινλανδία. Αλλά για να το αντιληφθούμε, θα πρέπει να απορρίψουμε τον διαχωρισμό ανάμεσα στο οικονομικό και το κοινωνικό, όπως και ανάμεσα το ατομικό και το κοινωνικό, τους διαχωρισμούς που αποτελούν τη βάση της νεοφιλελεύθερης σκέψης. Όσο ξεκινάμε από την ψευδή διχοτομία ανάμεσα στις ατομικές συμπεριφορές και τα κοινωνικά αίτια (ζήτημα που ο LionelJospin το ‘πασάλειψε’ σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στην LeMonde, και το κατάταξε στις «κοινωνιολογικές δικαιολογίες», έναν όρο φετίχ των διανοούμενων που ξεπουλήθηκαν στα thinktanks της νέας αγγλο-αμερικάνικης δεξιάς), αυτό θα σημαίνει πως θα εγκλωβιζόμαστε σ’ένα αδιέξοδο που οδηγεί κατευθείαν σε μία σωφρονιστική κλιμάκωση δίχως τέλος. Πρέπει εν συνεχεία να αναγνωρίσουμε τις πραγματικές αιτίες των φαινομένων αυτών : την εργασία που υποσκάπτεται από την ανεργία και τη διάχυτη ανασφάλεια που γεννάει η γενίκευση της μισθολογικής επισφαλείς. Λέμε πολλά για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς — όρος αδόκιμος, αφού εξ ορισμού δεν πρόκειται μετανάστες !! — αλλά μιλάμε ελάχιστα για τη δεύτερη γενιά της μαζικής ανεργίας.
Και μένουμε έκπληκτοι, όταν διαπιστώνουμε ότι ενώ η Ευρώπη σήμερα διοικείται από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, κανένας δεν ασχολείται σοβαρά με το ζήτημα της κοινωνικής Ευρώπης. Αυτό είναι μια τρανταχτή απόδειξη για τον βαθμό της διανοητικής αποικιοποίησης των ευρωπαϊκών ελίτ από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του ατομικισμού και της εμπορευματοποίησης.–
Τέλος
©Μετάφραση : L’Enfant de la Haute Mer
Loïc Wacquant
L'Enfant de la Haute Mer 
[…] […]
Εξαιρετική δουλειά Παιδί και τόσο σημαντική στις μέρες
μας! Πολύ μέσα στο πνεύμα ο Wacquant από την εποχή
του prisons de la misere, βιβλίο που (με την
ακριβή μετάφραση «Οι φυλακές της μιζέριας») κυκλοφορεί
και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη (δεν έχω δει
βέβαια τη μετάφραση αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι οκ).
Μικρό αλλά περιεκτικό και χρήσιμο βιβλίο – εργαλείο
(ακόμα και για «αρχάριους»)
Λοιπόν, μ’ έβαλες σε μπελά!
Κατέβασα τώρα το βιβλιαράκι από τη βιβλιοθήκη και
δεν μπορώ να ξεκολλήσω!
Στ’ αλήθεια: ευχαριστώ!
thalassastovouno,
Κι εγώ νομίζω πως πολύ καλά τα λέει ο Wacquant, αν και
όσα εχω εδώ είναι από το 1999.
Τα δύο τελευταία βιβλία του (αυτό που έχω εδώ και το
άλλο του 2009, στην προηγούμενη ανάρτηση) είναι επίσης
πολύ αξιόλογα: κάποια αποσπάσματα θα προσπαθήσω
σιγά-σιγά ν’αναρτήσω.
Η μετάφραση θέλει χρόνο όπως ξέρεις.
Ομως για διάβασε, σε παρακαλώ, τα σχόλια του πρώτου
μέρους, και για το βιβλίο, αλλά και τα κομάτια της διατριβής
της Χαλκιά.
ΟΚ ! Θα το κάνω αύριο σε χαλαρότερη κατάσταση.
Κουράγιο για τη μετάφραση!!!!
Πολύ καλό και το δεύτερο μέρος όπως και η μετάφραση.
Ενδιαφέρον και για κάποιον που δεν είναι κοινωνιολόγος.
Η στροφή των δυτικών κρατών προς την «ασφάλεια» μέσω
περισσότερης αστυνόμευσης και περιορισμού ελευθεριών,
θυμίζει τη «σταυροφορία» Μπους κατά της τρομοκρατίας.
Μακάρι να καταλάβουν εγκαίρως το λάθος τους και να
μην έχουμε παρόμοια ολέθρια αποτελέσματα.
Να μη μεταφερθεί δηλαδή το σκηνικό της Γάζας και της
Κανταχάρ έξω από τα σπίτια μας.
Είναι περισσότερο κείμενα ‘αγωγής του πολίτη’,
και μάλιστα προ τρομο-σταυροφοριών.
Άλλωστε, οι σπουδαίοι κοινωνιολόγοι, είναι εκείνοι που
ξέρουν να γίνονται κατανοητοί από όλους, ειδικά όταν
απευθύνονται στο κοινό μιας εφημερίδας κι ο λόγος
τους για τους να μην είναι μονάχα για τους λίγους
ειδικούς στους οποίους πιθανά να απευθύνεται ένα
‘ειδικό επιστημονικό΄πόνημα.
Εξαιρετική δουλειά, ευχαριστούμε για το γόνιμο κόπο σου.
Υπάρχει ο μύθος της ουδετερότητας του νόμου, αυτός
μας οδηγεί στη μονοσήμαντη ερμηνεία του εγκλήματος και
της παραβατικότητας, δηλαδή σε εκείνη του νομικού ορισμού
και μόνο. Εκεί επαφίενται βολικά οι «ασφαλείς».
Ο γερο-Τσόμσκι είχε διασυνδέσει τον υπεραυξημένο αριθμό
κρατουμένων στις αγγλοσαξονικές χώρες τελευταία
(2.000.000 άνθρωποι στις ΗΠΑ! και δεν ξέρω πόσοι στη
Βρετανία ), με δυο σημαντικές κοινωνικές και εξόχως
πολιτικές παραμέτρους:
α) με τη συνεπαγόμενη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων,
άρα τον εκλογικό αποκλεισμό (άλλο το γεγονός καθ’ αυτό
κι άλλο ο αντίκτυπος στην σύνθεση του εκλογικού σώματος)
β) με τη συγκρότηση των δεικτών ανεργίας,καθώς οι
κρατουμενοι δεν καταμετρώνται
Χρόνια πολλά, ένεκα η ημέρα!
sikofagos,
Καθένας βάζει ό,τι μπορεί, ‘ρεφενέ’ …
Για όλα τ’άλλα, συμφωνώ και επαυξάνω (ποιός θα ψάξει να
βρεί τον σχετικό Τσόμσκυ ; δεχόμαστε προσφορές !)
Και χρόνια πολλά μόνο σέ όποιον λέγεται Βαγγέλης, Αγία
Λαύρα, λάβαρο και επανάσταση του ’21 (και πολλά λέω) !
Μάλλον ο συκοφάγος ήθελε να ευχηθεί χρόνια πολλά
στο… λεύτερο ελληνικό κράτος!
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα συνήθως θυμόμαστε το Σολωμό – και
δικαίως γιατί είναι μεγάλος ποιητής. Ξεχνάμε όμως ένας άλλον
μεγάλον, για κάποιους εξίσου μεγάλο με το Σολωμό, τον Κάλβο,
και το «Παρά προστάτας να ‘χωμεν».
Στο «Αποτυχημένες Πολιτείες» βρίσκεται η σχετική ανάλυση,
ενώ σχετικά με τους δείκτες ανεργίας αναφορές γίνεται και
στο «Χειραγώγηση των μαζών» (αν θυμάμαι καλά, πάει μια
δεκαετία που το διάβασα).
[Η βιβλιοθήκη μου είναι στην Αθήνα, εγώ κατοικώ πια Κεφαλονια
και πηγαινοέρχομαι, οπότε με την πρώτη ευκαιρία θα ενημερώσω
το ποστ με τα ακριβή αποσπάσματα].
Για ακόμα μία φορά συγχαρητήρια για το εξαιρετικό
ποστ.
Θα σταθώ στο κομμάτι της νεανικής παραβατικότητας
και τη ρητορική του πανικού που επικρατεί στη
χώρα μας τα τελευταία χρόνια.
Από επίσημες έρευνες προκύπτει ότι τα ποσοστά της
νεανικής παραβατικότητας στην Ελλάδα βρίσκονται
τα τελευταία χρόνια σε σχετικά χαμηλά και σταθερά
επίπεδα, ενώ σε παραβάσεις σε επίπεδο ειδικών
ποινικών νόμων υπάρχει κάποια αυξητική τάση, που
οφείλεται κυρίως στα τροχαία αδικήματα.
Ωστόσο, υπάρχει μία ανησυχητικά αυξητική τάση στη
χρήση ναρκωτικών ουσιών από όλο και μικρότερες
ηλικίες. Η τάση αυτή ενισχύεται εν μέρει από την
αυξανόμενη νεανική ανεργία, την εισροή μεταναστών,
την αποδυνάμωση παραδοσιακών και οικογενειακών
αξιών και τον κοινωνικό αποκλεισμό που βιώνουν
ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ομάδες.
Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι υποθέσεις
που απασχόλησαν το Μονομελές και Τριμελές Δικαστήριο
Ανηλίκων της Αθήνας τα τελευταία δύο χρόνια
αφορούσαν κυρίως σε: παραβάσεις του ΚΟΚ (41%),
παραβάσεις της νομοθεσίας για την πνευματική ι
διοκτησία-διακίνηση πλαστών CD (18%), κλοπές (13%),
παράνομη είσοδος στη χώρα (11%), σωματικές βλάβες (2%),
απόπειρες κλοπής (2%), πλημμεληματικές παραβάσεις
του νόμου περί ναρκωτικών (2%), κακουργηματικές
παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών (1%), φθορές
ξένης ιδιοκτησίας (1%) και ληστείες (1%) ενώ έπονται
με μικρούς αριθμούς άλλα αδικήματα.
Πρόκειται δηλαδή κυρίως για μορφές μικρής και
συμπτωματικής παραβατικότητας που ταυτόχρονα
εμπεριέχουν την ηθικοκοινωνική απαξία των νέων
απέναντι σε θεσμούς και κανόνες.
Το πρόβλημα μας (για ακόμη μία φορά) είναι ότι
υστερούμε σε δομές πρόνοιας και η ελληνική πολιτεία
υστερεί βαθύτατα στον τομέα της πρόνοιας και τα
μέτρα αναμόρφωσης και σωφρονισμού. Ο νόμος
3189/2003 περιλαμβάνει μια σειρά από νέες προβλέψεις
που αφορούν την ποινική μεταχείριση ανηλίκων, όπως
τα «αναμορφωτικά» και τα «θεραπευτικά» μέτρα, που
ανάμεσα στα άλλα προβλέπουν την παροχή κοινωφελούς
εργασίας από τον ανήλικο, την παρακολούθηση από τον
ανήλικο κοινωνικών και ψυχολογικών προγραμμάτων
σε κρατικούς, δημοτικούς, κοινοτικούς ή ιδιωτικούς
φορείς, τη φοίτηση του ανηλίκου σε σχολές επαγγελματικής
ή άλλης εκπαίδευσης ή κατάρτισης, την παρακολούθηση
από τον ανήλικο ειδικών προγραμμάτων κυκλοφοριακής
αγωγής κλπ.
Φαίνεται ωστόσο ότι η εφαρμογή πολιτικών που έχουν
σχεδιαστεί σε Εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο έχουν μείνει
σε κάποιο συρτάρι. Βρισκόμαστε εξάλλου σε μία ιστορική
περίοδο, κατά την οποία η τιμωρία και η περιφορά του
τιμωρημένου στα διάφορα μέσα ενισχύει ρητορικές και
μεθοδεύσεις φόβου, αφού το ελληνικό κράτος είναι
παντελώς ανίκανο να δημιουργήσει και να εφαρμόσει
άλλου είδους πολιτικές…
sikofagos,
Πράγματι, πρόκειται για βιβλία του 1994 και του 2006.
Ευχαριστώ προκαταβολικά για τα παραθέματα, άν και
όποτε βρεθούν.
υγ
και συγνώμη για την παρεξήγηση του ‘χρόνια πολλά’ !
υγ 2
οι χρονολογίες πρώτης έκδοσης των βιβλίων του N.Ch.
αποκαταστάθηκαν, ύστερα από διόρθωση του sikofagos
(βλ. παρακάτω)
silentcrossing,
και πάλι ευχαριστώ για τη συνδρομή και τα τεκμήρια.
πω πω…πάρα πολύ καλή η συνέντευξη αγαπητό
παιδί της Υψηλής Θάλασσας και τι καλά που έκανες
και την μετέφρασες και για μας τις αναλφάβητες
στα γαλλικά!
Βάζω μόνο και την παράμετρο της γκετοποίησης
μέσα από διαμορφώσεις του αστικού ιστού που:
1ον «προσκαλούν» και προκαλούν την παραβατική
συμπεριφορά όσων συχνάζουν εκεί…των έτσι κι
αλλιώς στιγματισμένων και,
2ον και πιο επικίνδυνο, εικονοποιούν την
παραβατικότητα και στους υπόλοιπους με εικόνες
τις πόλης.
Σας παραπέμπω στο εξαιρετικό πρόσφατο κείμενο του
Βυτίου.
Α, καλησπέρα σας!
Πιάσε κόκκινο (εν ανάγκη και μπαλόνι),
στα μέρη σου σχολίαζα όσο κυκλοφορούσες
στα δικά μου !
Το είδα το βυτίο, όπως θα είδες.
Αρχίσαμε τους πληθυντικούς βλέπω.
Θα σου στείλω κάτι με μέηλ (για να μη λές).
Για τα γκέτο, προσεχώς, λίαν προσεχώς !
Και πού είσαι :
«της ανοιχτής θάλασσας» παρακαλώ !
χεχεχε
το είδα ότι σχολίασες στο βυτίο…εκεί πήγαινε ο
πληθυντικός…στο υπόλοιπο «καφενείο» απευθυνόμουν!
άντε, περιμένω και μέιλ.
Mια χαρά μου τα είπες! Και μεταξύ μας, τέτοια χρόνια
ας μην είναι πολλά! xεχεχε!
Υ.Γ. Το «Αποτυχημενες Πολιτείες» είναι εκδοσης 2007 :-)
Μα δε στο είπα εγώ πως είμαι αναλφάβητη στα γαλλικά;
Της ανοιχτής, λοιπόν, θάλασσας!
χαχαχαχχα…μια χαρά στα είπε Συκοφάγε, άκου κει
«χρόνια πολλά»! χχαχχαχαχαα
[…] Κράτος-Κρατητήριο vs Κράτος Πρόνοιας-II […]
sikofagos,
Και για τα δύο βιβλία έβαλα τη χρονολογία πρώτης έκδοσης
του πρωτότυπου και όχι των μεταφράσεων.
Είναι νομίζω πιο σημαντικό να ξέρουμε πότε πρωτο-βγήκε,
σε ποιά συγκυρία και σε ποιό κοινωνικο-ιστορικό πλαίσιο,
ανεξάρτητα του πότε έγινε διαθέσιμο σε κάποια γλώσσα.
Αν όμως κάνω λάθος (γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι το έλεγξα
καλά), διόρθωσέ με.
Συμφωνώ απολύτως για την αξία της χρονολογίας της
πρώτης έκδοσης στη γλώσσα που γράφηκε.
[ καθαρά για το τυπικό, λοιπόν, αναφέρω ότι το Failed
States (Αποτυχημένες Πολιτείες) εκδόθηκε το 2006 στις
ΗΠΑ, και το 2007 σε εμάς εδώ :-)]
Καλό βράδυ.
sikofagos,
Ευχαριστώ, πάω να διορθώσω.
τι να πω εγώ η αδαής,,,
τρομάζω. μήπως η ιστορία του χίτλερ μοιάζει
στις μέρες μας ‘ιστόρημα επιστημονικής φαντασίας’,
τόσο αληθινό όσο και το ‘ταξίδι στη σελήνη’ του
ιουλίου βερν.
αν μεταφράζαμε και τη λέξη ‘βέρσους’ στον τίτλο,
πολύ σωστά και εξίσου τρομερά θα λέγαμε
‘κράτος-κρατητήριο εναντίον κράτους πρόνειας’…
γιατί κάπως έτσι είναι, κι αυτό ετοιμάζεται.
ένα ένα οι κοινωνίες κατεβαίνουν τα σκαλιά της
απανθρωποσύνης, και κρύβονται πίσω από
υποτιθέμενες ανθρώπινες αρχές.
μικρογραφία του θέματος αυτού είναι η
παιδαγωγική του σήμερα στην ελλάδα, και αλλού,
όπου ο διαχωρισμός πλουσίων και φτωχών, ικανών
και θεωρουμένων ανίκανων, καλών και κακών,
νορμάλ και μη νορμάλ παιδιών, οδηγεί στον
αποκλεισμό.
ο αποκλεισμός φέρνει το στίγμα του ρατσιμού,
κι εκεί ο αποκλεισμένος δεν ξέρει πια πού βρίσκεται,
και φορτώνεται όλα τα πρωταρχικά λάθη του κάθε
συστήματος, για να καταλήξει εκεί που θέλουν να
τον καταλήξουν, δλδ στο απόλυτο περιθώριο του
εγκλεισμού
και της ‘κοινωνικής’ εξαφάνισής του….
http://www.tvxs.gr/v7976
Μια ακόμα αναφορά της οικονομικής διάστασης του
θέματος.
συγγνώμη που ξαναγράφω, αλλά μπήκα στην
παραπομπή του τσαλαπετεινού, κι έπαθα! μετά
τα ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικές φυλακές! νομίζω
ότι στην πατρίδα μας η ιστορία μπορεί να μεταφραστεί
ως εξής: ιδιωτικά σχολεία, τα μόνα ‘δραστήρια’,
και στη συνέχεια μεταλλαγή των δημοσίων σχολείων
σε ιδιωτικές φυλακές. …
υπάρχουν δημόσια σχολεία που φυλάσσονται με
σεκιουριτάδες, κατόπιν συνενόησης διευθυντή και
γονέων!!!…
(παιδί της θάλασσας νομίζω ότι τρελάθηκα με το θέμα
για αυτό συχώρα που το μεταφράζω σε αυτό που με
απασχολεί….)
abttha,
Αυτό ακριβώςείναι το «vs» : ούτε παραπάνω, ούτε
παρακάτω.
Οι ιδιωτικές φυλακές είναι μια παλιά κιόλας ιστορία,
και όχι μόνο αλλού. Δες και το σχόλιο του silentcrossing
στην προηγούμενη ανάρτηση-Ι.
Καταλαβαίνω τι λές : έτσι είναι και χειρότερα !
tsalapeteinos,
Ευχαριστώ για το σύνδεσμο και το ‘ρεφενέ’.
enfant
Εγώ είμαι ευγνώμων που η δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη!
Ο «εγκλεισμός ως βασική αρχή του δυτικού δικαίου
έχει ως κύριο σκοπό την απομόνωση του «εγκληματία»
ώστε να διαφυλαχθεί η κοινωνική γαλήνη και να
επέλθει η κοινωνική λήθη για το αδίκημα ή έγκλημα
που διαπράχθηκε. Οι φυλακές είναι λοιπόν «κατ’αρχή»
τόποι μιας -ιδιόμορφης- ενδοσυνοριακής εξορίας και
από εκεί και πέρα ότι άλλο «βολεύει» τους κλειδοκράτορες:
«Ιδρύματα σωφρονισμού», «Καταστήματα βασανισμού»,
«Αποθήκες πλεονάζοντος υλικού».
βz,
Εναντίον λοιπόν της ενδεχόμενης επανάληψης αλλά και
της αυτοδικίας … ..μέ τους όρους και τους ορισμούς για
το «έγκλημα» να σηκώνουν όλο το νερό του κόσμου !
(από ‘κρίματα’, μέχρι ιδεολογίες, παράνομη είσοδο στη
χώρα, ανεργία και φτώχεια).
Το ζήτημα είναι πως η επανένταξη σπάνια είναι
προτεραιότητα!
«ιδρύματα αποσταθεροποίησης και διάλυσης της
προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας» θα προσέθετα.
Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω εδώ, μετά από τόσο καιρό !
Συγχωρήστε μου την απουσία.
Νομίζω πως το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι
η επικρατούσα «Θεωρία δικαιοσύνης» δεν περιλαμβάνει
μια «Θεωρία σωφρονισμού» εκτός κι αν οι λιγοστές
μου νομικές γνώσεις είναι υπεύθυνες για την αστοχία
της άποψης.
Να σ’ ευχαριστήσω για τή μετάφρασή σου κορίτσι τής
ανοιχτής θάλασσας, δεν ήξερα ούτε τό κείμενο ούτε
τόν συγγραφέα, αλλά όπως είδα είναι άξιος μαθητής
ενός (τόσο) άξιου δάσκαλου.
Τρομάζει κανείς να σκέφτεται ότι μια εξαιρετικά φριχτή
προοπτική σαν τις ιδιωτικές φυλακές όχι μόνο έχει
δρομολογηθεί αλλά επεκτείνεται κιόλας.
Θα ‘λεγα ότι επιστρέφουμε στον χειρότερο μεσαίωνα,
αλλά όπως είχε τήν καλοσύνη να μάς δείξει ο φουκώ
πρόκειται στην κυριολεξία για τήν χειρότερη αναγέννηση:
η στροφή που έγινε τότε (:ο φτωχός και ο περιπλανώμενος
να θεωρηθούν, από τρελλοί, εγκληματίες) επιστρέφει με
καινούργιους (πιο πολιτισμένους) όρους: ο φτωχός, ο
άνεργος, ο ξένος γίνεται από μέλος τής κοινωνίας που
τού χρειάζεται στήριξη, μέλος ε ν α ν τ ί ο ν τής
κοινωνίας, που τού χρειάζεται τιμωρία.
Αλλά στην ουσία πρόκειται για τήν παλιά διαδικασία
που οδηγείται (με φιλελεύθερο τρόπο) στην ακραία βάβαια
λογική της: αν η φυλακή είναι ένας χώρος αποκλεισμένος,
που δεν ελέγχεται ουσιαστικά από κανέναν, και εντός
τού οποίου τά βασανιστήρια θεωρούνται αυτονόητη
συνοδεία τού σωφρονισμού (κι αν ο σωφρονισμός,
όπως λέει ο βζ, δεν αποτελεί τμήμα ουσιαστικά τής
δικαιοσύνης αλλά τμήμα μιας αδηφάγας διάθεσης για
τιμωρία π ά ν ω κ α ι π έ ρ α από τήν ποινή που
επιβλήθηκε) πολύ μικρή απόσταση όντως μάς χωρίζει
από τήν πλήρη απανθρωπιά τής ιδιωτικής εκμετάλλευσης
τού φυλακισμένου – και τότε μπορούμε βέβαια να
φανταστούμε ότι κάθε είδους βασανιστήριο θα παραμείνει
μυστικό απαραβίαστο αυτού τού «ιερού» ιδιωτικού χώρου:
ανάπτυξη και εξέλιξη.
Πόσο κοντά είμαστε σ’ ένα παρελθόν που νομίζουμε
ότι δεν μάς ανήκε και ποτέ…
Να σού ευχηθώ έστω και καθυστερημένα καλό μήνα;
(πάντως και πάλι ευχαριστίες)
βz,
Πρώτα-πρώτα και οι δικές μου νομικές γνώσεις είναι
μηδενικές, κι απ’όσο μπορώ να ξέρω, καλώς ή κακώς,
νομικοί δεν περνούν από δώ για να βοηθήσουν.
Το έψαξα λοιπόν, όσο μπόρεσα, και φαίνεται να έχετε
δίκιο : μόνο κάποια σποραδικά κείμενα βρήκα στο
διαδίκτυο (κείμενα εικοσαετίας, που σχολιάζουν
παλαιότερα κείμενα : από την αρχαιότητα, πχ Πρωταγόρας,
ως κείμενα του 18ου και 19ου αιώνα) και ενα-δυό βιβλία,
που σχετίζονται ειδικότερα με ό,τι αποκαλούν ‘έλεγχο
ανηλίκων’.
Αχ! βρε Μάυρε Γάτε,
Μακάρι νάχαμε να λέγαμε καλύτερα πράγματα…
Και για να μην ξεχνιόμαστε : όπως και νάναι τα
πράγματα, κάποιοι πάντα θα διαλέγουν να στέκονται
και να τα βλέπουν από αυτές τις οπτικές γωνίες.
χαρη,
Έτσι όπως τα λές και χειρότερα.
Δες και τις δύο πρώτες κατηγορίες (το μαύρο και το
σκούρο μπλέ)στο υπόμνημα του χάρτη εδώ :
Η φτώχεια και ο χώρος της
Και για όποιον δεν έχει υπ’όψη του το βιβλίο του Φουκώ,
και θέλει να πάρει μια ιδέα, υπάρχει ένα ιστολόγιο που
παρουσιάζει το βιβλίο αυτό σε 5-6 συνέχειες: http://salvatore1789.blogspot.com/
Νάσαι καλά για τα καλά σου λόγια και, ακόμη πιο
καθυστερημένα ‘καλό μήνα’ !
E-ce-ption-nel!
Δυστυχώς όμως και εξαιρετικά δυσοίωνο.
Πέρα από όλα τα υπόλοιπα,η σύλληψη της ιδέας της
«ασφάλειας» σαν ενιαία ποιότητα, αναπόσπαστη από
την ασφάλεια της εργασίας, την ασφάλεια της υγείας,
την ασφάλεια της κοινωνικής αλληλεγγύης, είναι
ευφυέστατη.
Σ’ευχαριστώ από βάθος ψυχής που το μοιράστηκες
μαζί μας
δλδ, ex-ce-ption-nel, μην ξεχνιόμαστε Σ;ο))))
Πάρτε ένα ακόμα σχετικό λύγκα από τη Γαλλία
http://www.tvxs.gr/v9204
tsalapeteinos,
ευχαριστώ πολύ : πριν κανένα μήνα πήγαν στο
αυτόφωρο, για επτά ώρες, μία κυρία, εξήντα περίπου
ετών, της εκκλησίας, γιατί μάζευε τα κινητά των
μεταναστών και τα φόρτιζε σπίτι της.
Βρήκαν και τα ‘εργαλεία του εγκλήματος’ τα κινητά
στο τραπέζι της κουζίνας, κλπ κλπ
Αφέθηκε προσωρινά, αλλα θα δικαστεί για συνδρομή
σε συμμορία !!
Αυτά !
Άκουσον άκουσον! Να κατηγορούν την κυριά για
συμμορίτισσα και να κυκλοφορεί έξω η δικιά μας
συμμορία των «4» με αρχηγίνα το μπαλόνι! :)
[…] Loic Wacquant, Le Monde, 7.12.1999 (μετάφραση: L’Enfant de la Haute Mer) […]
[…] Loic Wacquant, Le Monde, 7.12.1999 (μετάφραση: L’Enfant de la Haute Mer) […]