Η ιδιωτικοποίηση της Ευρώπης και η Glass Steagall Act

.

Η Ιδιωτικοποίηση της Ευρώπης: Τα κράτη μέλη υποχρεούνται να ξεπουλήσουν τα περιουσιακά στοιχεία των κατοίκων της κάθε χώρας, ενώ οι μέτοχοι των μεγάλων εταιρειών επιδράμουν και τα αγοράζουν μισοτιμής.

I.M.F. – F.M.I. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Privatizing Europe: States are obliged to sell off the assets of each country’s inhabitants, as the shareholders of large firms buy up these assets at half price.

Privatiser l’Europe: On oblige les États à brader le patrimoine des habitants de chaque pays, et en même temps, les actionnaires des grandes firmes raflent ce patrimoine à moitié prix.

© Μετάφραση, μοντάζ, φωτισμοί, σκηνικά και κοστούμια — Translation, editing, lighting, scenery and costumes — Traduction, édition, éclairage, décors et costumes: L’Enfant de la Haute Mer

© οι μεταφράσεις μας ΔΕΝ αναδημοσιεύονται, παρά ΜΟΝΟΝ έπειτα από προηγούμενη συνεννόηση

via

The Great European Fire Sale – Το Μεγάρο Ευρωπαϊκό Ξεπούλημα Φωτιά – La Grande Vente de Feu Européenne [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει σήμερα τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από την ίδρυσή της πριν από είκοσι χρόνια. Οικονομική ανάπτυξη καταρρέει, η οικονομία της ζώνης του ευρώ συρρικνώθηκε κατά 0,6% το τέταρτο τρίμηνο του 2012 και η μείωση αυτή θα συνεχιστεί. Η κρίση του ευρώ έχει ψευδώς αποδοθεί στις δημόσιες δαπάνες, ενώ η εφαρμογή των περικοπών των δαπανών και η αύξηση του δανεισμού οδήγησε σε αύξηση του δημόσιου χρέους και αύξηση της ανεργίας. Το δημόσιο χρέος των χωρών σε κρίση, αυξήθηκε προβλέψιμα: τα υψηλότερα ποσοστά χρέους ως προς το ΑΕΠ για το τρίτο τρίμηνο του 2012 είχαν καταγραφεί στην Ελλάδα: 153%, την Ιταλία: 127%, την Πορτογαλία: 120% και την Ιρλανδία: 117%.

EU Patching – τα μπαλώματα της ΕΕ – les patchs de l’UE, by Petar Pismestrovic [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Τα κράτη μέλη της Ευρώπης έχουν αντιδράσει με την εφαρμογή άγριας λιτότητας, κάνοντας δραστικές περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες και την κοινωνική προστασία. Τα μέτρα αυτά είναι κατ’εικόνα των αμφιλεγόμενων πολιτικών διαρθρωτικής προσαρμογής, που έχουν επιβληθεί στις αναπτυσσόμενες χώρες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, πολιτικών που έχουν επιφέρει πλήγμα στην αξιοπιστία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Τα αποτελέσματα των μέτρων που εφαρμόζονται στην Ευρώπη, όπως αυτά που είχαν επιβληθεί στις χώρες του «Νότου», έχουν τιμωρήσει σκληρά τους φτωχότερους, ενώ οι πλουσιότεροι Ευρωπαίοι  —συμπεριλαμβανομένων των τραπεζικών ελίτ που προκάλεσαν την οικονομική κρίση—  είναι σώοι ή ακόμα πιο πλούσιοι από ό,τι πριν. Πέρα από τα ανήθικες και καταστροφικές συνέπειες των άχρηστων περικοπών, διαπιστώνουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (που υποστηρίζεται από το ΔΝΤ) προσπαθούν συστηματικά να αυξήσουν την απορρύθμιση της ευρωπαϊκής οικονομίας και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών.

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Η ρίζα του κακού
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η οικονομική κρίση, που πολλοί έχουν αναφέρει ως «θάνατο του νεοφιλελευθερισμού», χρησιμοποήθηκε περισσότερο για την ισχυροποίηση του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βρίσκονται σε κρίση, όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, ωστόσο αυτό ισχύει για όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη, σε όλη την Ευρώπη, μια πραγματική εκκαθάριση των δημόσιων υπηρεσιών και των δημοσίων αγαθών. Αυτή η ρευστοποίηση, συνοδευόμενη από μέτρα εργασιακής απορύθμισης και λιτότητας, είναι καταστροφή για τον πληθυσμό.
Αυτοί που έχουν κερδίσει, είναι οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, που ιδιοποιήθηκαν σε χαμηλό κόστος τα δημόσια αγαθά που ανήκαν σε όλους. Αυτοί που έχουν κερδίσει, είναι οι τράπεζες που ενεπλάκησαν σε επισφαλή δάνεια και διασώθηκαν με τα χρήματα των φορολογουμένων … ώστε να συνεχίσουν να ιδιοποιούνται τα δημόσια αγαθά.
Η κρίση του ευρώ έχει τις ρίζες της στην οικονομική θεωρία γνωστή ως «νεοφιλελεύθερο οικονομικό δόγμα» που έχει προγραμματιστεί και υλοποιείται κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών. Αυτό το δόγμα μπορεί να συνοψιστεί με δύο τρόπους: 1. Ολοκληρωτική εξαγορά της παγκόσμιας οικονομίας και της πολιτικής από τους μετόχους των μεγάλων επιχειρήσεων, που απαιτούν διψήφιους δείκτες απόδοσης. 2. Είναι επίσης η τάση να θεωρήσουμε ότι όλα όσα υπάρχουν στον πλανήτη θα πρέπει να αγοραστούν.
Ο νεοφιλελευθερισμός προωθεί την επικράτηση των μεγάλων επιχειρήσεων επί της κοινωνίας, μέσω της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα και της απορρύθμισης των χρηματοπιστωτικών αγορών. Σε γενικές γραμμές, ο ίδιος (ο νεοφιλελευθερισμός) θεωρεί ότι τα δικαιώματα, οι φόροι των εργαζομένων, η προστασία του περιβάλλοντος και η κοινωνική προστασία είναι εμπόδια που του δημιουργούν πρόβλημα στην επίτευξη των βραχυπρόθεσμων κερδών. Οι χειρότερες οικονομικές κρίσεις που προκλήθηκαν από τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της αγοράς, έχουν ήδη πραγματοποιηθεί στο Νότο. Η κατάσταση αυτή άλλαξε κατά την περίοδο 2007-2008, όταν ξέσπασε η τραπεζική κρίση των ΗΠΑ και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, επιταχύνοντας την κρίση του ευρώ.

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

«Κρίσεις» και τράπεζες
Η προηγούμενη χρηματοπιστωτική κρίση που είχε πλήξει τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η Μεγάλη Ύφεση, μετά την οποία, το 1933 ψηφίστηκε το Glass-Steagall Act για τη ρύθμιση και τον έλεγχο της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών. Ο νόμος έθετε ανώτατο όριο για το επιτόκιο στις προθεσμιακές τραπεζικές καταθέσεις.
Ωστόσο, στην εποχή του Ρίγκαν, οι χρηματοοικονομικές αγορές απορυθμίστηκαν και υπήρξε μια σημαντική αύξηση του αριθμού των σοβαρών κρίσεων σε όλο τον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αγνόησαν όλες αυτές τις προειδοποιήσεις και το 1999, υπό την προεδρία Κλίντον, ο νόμος Glass-Steagall καταργήθηκε. Το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη μέσω μαζικών εξαγορών και συγχωνεύσεων της καταθετικών και επενδυτικών τραπεζών.
Οι τράπεζες έγιναν «πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν», σύμφωνα με την καθιερωμένη φόρμουλα, κάτι που τους επέτρεψε να εκτελέσουν συναλλαγές υψηλού κινδύνου και να δανειστούν τεράστια ποσά κεφαλαίου, γνωρίζοντας ότι ο φορολογούμενος θα είναι εκεί για να τις διασώσει, στην περίπτωση που οι δραστηριότητές τους προκαλούσαν αναταραχή στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Τα τοξικά παράγωγα, όλο και πιο σύνθετα και υψηλού κινύνου, δόθηκαν στους πολίτες με τη μορφή δανείων, τα οποία είχαν ως συνέπεια μια δραματική αύξηση επιτοκίων. Η μόλυνση εξαπλώθηκε σχεδόν αμέσως από τις Ηνωμένες Πολιτείες προς την Ευρώπη, όπου οι ροές κεφαλαίων και οι χρηματοπιστωτικοί τομείς ήταν στενά συνδεδεμένοι.
Οι απώλειες, όπως αναμενόταν, κοινωνικοποιήθηκαν και επιβαρυναν τους φορολογούμενους, ενώ οι τράπεζες διασώθηκαν (ανακεφαλαιοποιήθηκαν). Πριν από το ξέσπασμα της τραπεζικής κρίσης, τα επίπεδα του χρέους στην Ευρώπη ήταν ισχνά, και ακόμα και σήμερα, παραμένουν χαμηλότερα ως ποσοστό του ΑΕΠ από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι περιφερειακές χώρες της ζώνης του ευρώ έχασαν την «ανταγωνιστικότητά» τους, ενώ χτυπούσε η κρίση, και επομένως τα δάνεια που συνήψαν με τις τράπεζες των βασικών χωρών, οδήγησαν σε σημαντικό χρέος. Μεταξύ Οκτωβρίου 2008 και Οκτωβρίου 2011, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε 4,500 δισ. ευρώ μέτρα κρατικών ενισχύσεων για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ενώ οι φορολογούμενοι συνθλίβονταν από την επιδείνωση των δημόσιων οικονομικών.
Κατά την περίοδο 2010-2011, η Βρετανική κυβέρνηση έδωσε στις τράπεζες της £ 123,9 δισεκατομμύρια υπό τη μορφή δανείων ή μετοχών. Το συνολικό κόστος της διάσωσης των ιρλανδικών τραπεζών ανέρχεται μέχρι στιγμής σε περισσότερα από € 70 δισεκατομμύρια.

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Λιτότητα ή ρύθμιση του τραπεζικού συστήματος
Η (τραπεζική) απορρύθμιση προκάλεσε την κρίση του ευρώ και θα μπορούσαμε, ως εκ τούτου, να δεχτούμε ότι η κρατική παρέμβαση και η ρύθμιση εφαρμόζονται για την επίλυση της κρίσης. Ωστόσο, παρά το εξοντωτικό κόστος των διασώσεων, καμία σημαντική μεταρρύθμιση του τραπεζικού τομέα δεν υλοποιήθηκε. Βεβαίως, κάποια μικρά μέτρα τέθηκαν σε εφαρμογή με στόχο την μείωση των πιο επικίνδυνων τραπεζικών πρακτικών στις χρηματοπιστωτικές αγορές, δεν ήταν όμως είναι επαρκείς για να αποτραπεί η επανάληψη της κρίσης. Και πέρα ​​από τον κόσμο των τραπεζών, δεν υπήρχε καν μια προσπάθεια ώστε να ελεγχθεί η απορρύθμιση. Στην πραγματικότητα, συνέβη το αντίθετο.
Τον Ιούλιο του 2012, μια έκθεση του ΔΝΤ προειδοποιεί ενάντια στα μέτρα λιτότητας που θα μπορούσαν να ληφθούν σε περίοδο ύφεσης. Όπως αναφέρει το BBC και μία από τις συντάκτριές του, η Nicoletta Batini: «Αν κάνετε δίαιτα αδυνατίσματος, όταν είστε άρρωστοι, είναι πιθανό ότι θα είστε ακόμη πιο άρρωστος και επομένως αυτό δεν είναι καλή ιδέα».[1]
Στην πραγματικότητα, μπροστα στο μικρόφωνο του BBC, η Nicoletta Batini μετριάζει κάπως την άποψή της, επειδή στην πραγματικότητα, το άρθρο που έγραψε για το ΔΝΤ αναπτύσσει την ιδέα ότι τα μέτρα λιτότητας θα έπρεπε να είναι ήπια και όχι βάρβαρα. [2]
Ο Νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz περιέγραψε τα τρέχοντα προγράμματα λιτότητας ως μια παγίδα που βάζει τις χώρες σε ένα «φαύλο κύκλο λιτότητας και κατάρρευσης της οικονομικής μεγέθυνσης».
Το Τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων των Ηνωμένων Εθνών το επιβεβαίωσε, δηλώνοντας ότι «υπάρχει μια γενική συμφωνία σε όλο τον κόσμο, για το γεγονός ότι η δημοσιονομική λιτότητα που υιοθέτησαν πολλές κυβερνήσεις ήταν η κύρια αιτία της παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης».
Πέντε χώρες έχουν αναδειχθεί ως το επίκεντρο της κρίσης του ευρώ: η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι χώρες αυτές υποχρεώθηκαν να υπογράψουν συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ωστόσο, όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επηρεαστεί από τα μέτρα λιτότητας. Ακόμα και οι κυβερνήσεις εκτός της ζώνης του ευρώ, όπως η Βρετανία, εκμεταλλεύτηκαν την κρίση για να υποστηρίξουν παρόμοια μέτρα συμπίεσης μισθολογικού κόστους και απορρύθμισης.

Poor Europe – Φτωχή Ευρώπη – Pauvre Europe, by Patrick Chappatte

Γιατί η ΕΕ έκανε αυτήν την επιλογή;
Το να λέει κάποιος ότι ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι η αιτία της «κρίσης» είναι λάθος, και το να αναρωτιέται γιατί οι αποφασίζοντες δεν έλαβαν μέτρα για την απορρόφησή της είναι πολύ αφελές. Ο Paul Krugman, ένας άλλος νομπελίστας στα οικονομικά, έγραψε στους New York Times ότι «δεν ετέθη ποτέ ζήτημα για αποκατάσταση της οικονομίας. Η πίεση για λιτότητα, είχε σκοπό να χρησιμοποιήσουν την κρίση. Όχι να την ξεπεράσουν». Γράφει στο ίδιο άρθρο: «Η πίεση για λιτότητα στη Βρετανία δεν είναι καθόλου θέμα χρέους και ελλειμμάτων: είναι να χρησιμοποιηθεί ο πανικός σε σχέση με την λιτότητα ως δικαιολογία για τη διάλυση των κοινωνικών προγραμμάτων. Και, φυσικά, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα που συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες»(Paul Krugman,« Η ατζέντα της λιτότητας», The New York Times, 31 Μαΐου 2012).
Οι ελίτ των μεγάλων επιχειρήσεων και της πολιτικής, αντί να διδαχθούν από την κρίση, την χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να ενισχύσουν τα νεοφιλελεύθερα μέτρα και να αφαιρέσουν ο,τιδήποτε εμποδίζει την κυριαρχία τους, αρχής γενομένης με τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα κοινωνικά κεκτημένα.
Κατά τη συνάντηση των ευρωπαϊκών κρατών στις 14 Μαρτίου 2013, στις Βρυξέλλες, η Corporate Europe Observatory[3] (http://corporateeurope.org/, http://en.wikipedia.org/wiki/Corporate_Europe_Observatory) παρουσίασε τον τρόπο με τον οποίο η BusinessEurope (http://en.wikipedia.org/wiki/BUSINESSEUROPE, http://www.businesseurope.eu/Content/Default.asp?PageID=571), ένα από τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά επιχειρηματικά lobby, εργάζεται χέρι-χέρι με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να επιβάλει νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Τα εργοδοτικά Lobby έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις όσον αφορά την «ευελιξία της εργασίας», προκειμένου να διατηρηθεί το κόστος της εργασίας όσο το δυνατόν χαμηλότερα και να αυξήσουν τα κέρδη τους. [4]
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δίνει προτεραιότητα σε πολιτικές που ωφελούν κυρίως τις πολυεθνικές εταιρίες, αντί να στηρίζει τις μικρές επιχειρήσεις, τα δικαιώματα των εργαζομένων και τη διατήρηση των βασικών δημόσιων υπηρεσιών.
Η νεοφιλελεύθερη οικονομική διακυβέρνηση έχει κατοχυρωθεί στη Συνθήκη της Λισαβόνας, που παρουσιάστηκε για κύρωση το 2005, και η κρίση του ευρώ χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την εισαγωγή νέων στοιχείων στη νομοθεσία, όπως το λεγόμενο «Six-pack» [5], το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο και το «Fiscal Compact» η «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας».[6]

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Δάνεια ως αντάλλαγμα για ιδιωτικοποιήσεις
Η «τρόικα», που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ), την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) έδωσε δάνεια για να σώσει τις οικονομίες ορισμένων χωρών. Ωστόσο, αυτά τα δάνεια ήταν μια δικαιολογία για να υπαγορεύσει την οικονομική πολιτική που οι χώρες αυτές που βρίσκονται σε κρίση θα πρέπει να υιοθετήσουν: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπαγόρευσε μέτρα λιτότητας στις χώρες σε κρίση, με αντάλλαγμα δάνεια, μέσω συμφωνιών που απαιτούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένων των περικοπών στις κοινωνικές υπηρεσίες και τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας», των περικοπών μισθών και την αναθεώρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Έτσι, ο Ευρωπαίος Επίτροπος José Manuel Barroso ήταν πολύ σαφής σχετικά με το γεγονός, ότι οι αποφάσεις που ελήφθησαν στις Βρυξέλλες από μη εκλεγμένους γραφειοκράτες υπερισχύουν της εθνικής κυριαρχίας.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ κάλεσε τις χώρες της ευρωζώνης να εγκαταλείψουν στις Βρυξέλλες την εθνική τους κυριαρχία, σε σχέση με ορισμένες οικονομικές και δημοσιονομικές πολιτικές, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς εργασίας και της δημοσιονομικής πολιτικής.
Ένα από τα βασικά πράγματα που η «τρόικα» απαιτεί από τις χώρες που βρίσκονται σε κρίση, είναι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών ως εγγύηση για τα δάνεια. Αυτές οι εγγυήσεις που τα κράτη οφείλουν να παρέχουν υπό μορφή ιδιωτικοποιήσεων, αφορούν την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης, των δημοσίων κτηρίων, των εθνικών τραπεζών, της ενέργειας, των υποδομών και των μεταφορών, των υπηρεσιών υγείας, των ταχυδρομικών υπηρεσιών. Μπορούμε πάντα να πούμε ότι η νομιμότητα αυτών των αναγκαστικών ιδιωτικοποιήσεων είναι αμφίβολη: το άρθρο 345 της συνθήκης ορίζει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να είναι ουδέτερη όσον αφορά το ζήτημα της δημόσιας ή ιδιωτικής ιδιοκτησίας των εταιρειών: «οι συνθήκες δεν θα αμφισβητήσουν σε καμία περίπτωση, τους κανόνες των κρατών μελών σχετικά με το σύστημα ιδιοκτησίας».

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Η πώληση των δημοσίων αγαθών είναι αυταπάτη
Οι ιδιωτικοποιήσεις νομιμοποιούνται, στο πλαίσιο των προγραμμάτων λιτότητας, με το αιτιολογικό ότι θα αποφέρουν έσοδα για την αποπληρωμή του χρέους. Στην Ελλάδα, την πιο χρεωμένη χώρα της ΕΕ των 27, τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις ήταν χαμηλότερα από ό,τι αναμενόταν: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή περιμένει να εισπράξει από τις ιδιωτικοποιήσεις μόνο 25,6 δισεκατομμύρια €  μέχρι το 2020, αντί του προβλεπόμενου 50 δισεκατομμυρίων € έως το 2015. Με λίγα λόγια, απαιτεί από τα κράτη να πουλήσουν τα δημόσια αγαθά των κατοίκων της χώρας, και την ίδια στιγμή οι μέτοχοι των μεγάλων εταιρειών να τα εξαγοράσουν μισοτιμής. Πρέπει λοιπόν πραγματικά να αναρωτηθούμε, αν αυτή η «κρίση» δεν έχει αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Ωστόσο, το ασταθές πολιτικό περιβάλλον, οι απογοητευτικές οικονομικές επιδόσεις και η αντίθεση του κοινού και των συνδικάτων έχουν σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγήσει στη μη εφαρμογή των πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Αυτή ήταν η περίπτωση της πορτογαλικής αεροπορικής εταιρείας TAP και του συστήματος διανομής νερού Canal de Isabel II στη Μαδρίτη (μέχρι στιγμής ανήκει στην Autonomous Community of Madrid). Παρόλο που αυτή η δεύτερη πώληση συνεχίστηκε, ο απολογισμός της ιδιωτικοποίησης του νερού έδειξε ότι αυτή η πολιτική δεν οδήγησε στην αναμενόμενη εξοικονόμηση κόστους …
Η πώληση της δημόσιας περιουσίας είναι μια ψευδαίσθηση. Και δεν θα πρέπει να «επανεθνικοποιηθούν», αλλά να τις ιδιοποιηθούν οι κοινωνικές ομάδες. Οι μέτοχοι και τα στελέχη των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων θα πρέπει να μας δώσουν πίσω όσα μας έκλεψαν. Οι πολιτικοί που έγιναν οι ίδιοι συνένοχοι στις κλοπές κι επιπλέον τις ενεθάρρυναν, θα πρέπει να είναι υπόλογοι στη δικαιοσύνη.

Jérôme Bedeau

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

 

Πηγές – Sources:

1.- Privatiser l’Europe
2.- TNI report: using the crisis to entrench neoliberalism
3.- BBC Radio 4, Συνέντευξη με την Nicoletta Batini σχετικά με τα κύρια συμπεράσματα της ανάλυσης, 24 Αυγούστου 2012, αναφέρεται από τον Joseph Zacune, «χρησιμοποιούν την κρίση για να εδραιώσουν τον νεοφιλελευθερισμό».(TNI report: using the crisis to entrench neoliberalism)
4.- Nicoletta Batini, Giovanni Callegari και Giovanni Melina, «Επιτυχής λιτότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ιαπωνία», (Successful Austerity in the United States, Europe and Japan – IMF), έγγραφο εργασίας του ΔΝΤ, Ιουλ 2012 www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2012/wp12190.pdf
5.- Corporate Europe Observatory είναι μια ομάδα εργασίας και δράσης, που εργάζεται για να εκθέσει και να αμφισβητήσει την προνομιακή πρόσβαση και την επιρροή που απολαμβάνουν οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα λόμπι τους στις ευρωπαϊκές πολιτικές αποφάσεις.
6.- Βλέπε: «Corporate Europe Observatory«,  BusinessEurope (http://en.wikipedia.org/wiki/BUSINESSEUROPE,http://www.businesseurope.eu/Content/Default.asp?PageID=571) και Ευρωπαϊκή Επιτροπή: Ενωμένοι απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα;» , 11 Μαρτίου 2013.
7.- Six-pack. Αυτοί οι πέντε κανονισμοί και μία οδηγία τέθηκαν σε ισχύ στις 13 Δεκεμβρίου 2011 και χρεώνονται με τη δημοσιονομική και μακροοικονομική εποπτεία.-These five regulations and one directive entered into force on 13 December 2011 and charged with fiscal and macroeconomic surveillance.
8.- Η «Fiscal Compact» ή «δημοσιονομική σύμβαση σταθερότητας» είναι μέρος της Συνθήκης της δημοσιονομικής σταθερότητας, για το συντονισμό και τη διακυβέρνηση. Πρόκειται για μια διακυβερνητική συμφωνία και όχι μια ευρωπαϊκή νομοθεσία, η οποία υπεγράφη από 25 κράτη μέλη της ΕΕ (εκτός από Βρετανία και Τσεχική Δημοκρατία).
9.- Glass Steagall Repeal Made Crisis Worse (The Big Picture)
10.- Read the full report here.

.

.
.

PLEASE NOTE: Anonymous comments or comments mentioning fake on-line personality with false or disposable e-mail and a fake alias, will neither be approved nor answered. — ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται.

Short Link: http://wp.me/p3lcY-4Sm

.

.