.
The Good Old Recipe: the Power to Eunuchs! (see below the scanned page in English)
La Bonne Vieille Recette: le Pouvoir aux Eunuques!
© Μετάφραση, μοντάζ, φωτισμοί, σκηνικά και κοστούμια — Translation, editing, lighting, scenery and costumes — Traduction, édition, éclairage, décors et costumes: L’Enfant de la Haute Mer
© οι μεταφράσεις μας ΔΕΝ αναδημοσιεύονται, παρά ΜΟΝΟΝ έπειτα από προηγούμενη συνεννόηση- our translations are NOT reproduced: but ONLY after prior consultation – nos traductions NE SONT PAS reproduites: qu’UNIQUEMENT après consultation préalable
POLIDORI Gian Carlo(1943-), Italy: Οδαλίσκη και Ευνούχος στο χαρέμι [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Ευνούχοι και επιβήτορες: Τα είδη των αξιωματούχων στην προβιομηχανική εποχή
«… Όσον αφορά στο κεντρικό κράτος, ο μείζων κίνδυνος, όπως από τόσο παλιά αναγνώρισε ο Πλάτωνας, είναι η απόκτηση ή η διατήρηση, εκ μέρους των στρατιωτικών ή κληρικών αξιωματούχων δεσμών συγγένειας με συγκεκριμένες ομάδες · τα συμφέροντα των ομάδων αυτών, τείνουν εν συνεχεία να ‘ξεστρατίσουν’ τους αξιωματούχους από την ευθεία οδό του καθήκοντος, ενώ η υποστήριξή τους τείνει, παράλληλα, να τους χαρίζει περιστασιακά υπερβολικά μεγάλη εξουσία.
Zülfü Livaneli, Ο Ευνούχος της Κωνσταντινούπολης [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Mathew Kuefler, The Manly Eunuch [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Εντούτοις, οι ευνουχιστικές πρακτικές δεν είχαν οικουμενική ισχύ. Η κινεζική γραφειοκρατία στρατολογήθηκε από τη «ανώτερη τάξη» και η ευρωπαϊκή φεουδαρχική τάξη κατάφερε γρήγορα να επιβάλει την αρχή της κληρονομικότητας εις βάρος της αρχής της παραχώρησης γαιών έναντι παρεχομένων υπηρεσιών. Σε αντίθεση με τις ευνουχιστικές πρακτικές, τα μέλη των ελίτ, τα οποία έχουν επίσημα την άδεια να αναπαράγονται κοινωνικά, και να διατηρούν τα αξιώματά τους για τα βλαστάρια τους, θα μπορούσαμε να τα αποκαλούμε επιβήτορες …»
![Από το : Ernest Gellner, Nations and Nationalism, Blackwell, 1983, pp. 15-16 [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]](https://inconue.files.wordpress.com/2011/05/stallions.jpg)
Ernest Gellner, Nations and Nationalism, Blackwell, 1983, pp. 15-16 [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Παλαιότερη δημοσίευσή μου, που ξαναθυμήθηκα με αφορμή:Une antique et bonne solution : le pouvoir aux eunuques (Libération, 20 mai 2011)
(αποδίδεται στον) GALLOCHE Louis, 1670-1761 (France), Η βάφτιση του ευνούχου [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
.
.
PLEASE NOTE: Anonymous comments or comments mentioning fake on-line personality with false or disposable e-mail and a fake alias, will neither be approved nor answered. — ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται.
Short Link: http://wp.me/p3lcY-1Ja
.
.
L'Enfant de la Haute Mer 
Γκέλλνερ! Ο αγαπημένος μου! Κι όμως το είχα ξεχάσει αυτό το κομματάκι, υποθέτω είναι στο μέρος που αναφέρεται στις προβιομηχανικές κοινωνίες.
Ευχαριστώ που μου τονε θύμισες, καλησπέρα
βλέπω και τόπο καταγωγής Ρουριτανία Σκωτίας!
:)
Δεν νομίζω πως υπήρξε πιο επιτυχημένο ‘παράδειγμα’ του Γκέλλνερ (για την Ρουριτανία λέω)! κλασσικό!
Ναι, εκεί είναι:
μήπως έχεις και την ελληνική κόπια?
F. Barth και Gellner και ξερό ψωμί!
πάντα υπάρχει χώρος για ευνούχους σε ένα παλάτι!
πάντα η κοπτοραπτική είχε φάσιον- βίκτιμς!
καλησπερούδια!
πολύ περισσότερο που παλαιότερα δεν υπήρχε καθόλου ραπτική!
Υποτίθεται ότι με το ίδιο σκεπτικό (της αμεροληψίας, κλπ) κυβερνά την ΕΕ η Κομισιόν!
Μα αυτοί έχουν συγγενείς!
ο Gellner λέει ότι δεν επιτρέπεται να έχουν ανιόντες ή κατιόντες, ώστε μετά την λήξη της θητείας τους, η όποια περιουσία απέκτησαν να επιστρέφει στο δημόσιο.
Επίσης ότι θα μπορούσαν να είναι σκλάβοι που επιλέγονται ειδικά, ώστε να μην έχουν παρτίδες με το «έθνος».
«…. Οι καλύτεροι ευνούχοι μορφώνονται στη «Σχολή Ευνούχων», όπου μαθαίνουν να διαβάζουν και να αντιγράφουν επίσημα έγγραφα και τους κλασσικούς της λογοτεχνίας. Η εξέλιξη της καριέρας ενός ευνούχου μεταξύ των υπολοίπων ομοίων του, επιτρέπει στους καλύτερους να μαζέψουν κολοσσιαίες περιουσίες, μέσω δωροδοκιών…..»
χαχα ναι η πρώτη φορά που συνάντησα τη Ρουριτανία ήτανε στον Γκέλλνερ, αν κι έκτοτε την έχω πετύχει πολλές φορές. Είναι αγαπημένη φανταστική χώρα για υποθέσεις εργασίας ή ασκήσεις διεθνούς δικαίου.
Την ελληνική κόπια την έχω μεν, αλλά την έχω αφημένη στην Ελλάδα δε. Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας είναι πως έχει πολύ ευαίσθητο εξώφυλλο!
Νομίζω κλασικό παράδειγμα των ευνούχων του Γκέλλνερ ήτανε οι γενίτσαροι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν ήτανε βέβαια ευνούχοι με την κυριολεκτική έννοια, μα ταιριάζουν στην περιγραφή. Διέκοπταν τους δεσμούς με τις οικογένειές τους σε πολύ μικρή ηλικία, οι οικογένειές τους ήτανε φτωχοί αγρότες χωρίς πολιτική επιρροή κι εξουσία ζωής και θανάτου επάνω τους είχε μόνο ο Σουλτάνος. Έτσι αν εκτελούσε λ.χ. τον Μεγάλο Βεζύρη κι αυτός ήταν γενίτσαρος δεν κινδύνευε από τις ίντριγκες που θα ακολουθούσαν αν κάποιος αριστοκράτης είχε αυτόν τον ρόλο.
Latecomer,
κι εγώ πρώτη φορά εκεί συνάντησα την Ρουριτ., δεν ξέρω καθόλου αν είναι δικό του. Είναι άριστο μοντέλο
Ποια κόπια έχει το ευαίσθητο εξώφυλλο; Η αγγλική;
Όσο για το εξώφυλλο της ελληνικής επιφυλάσσομαι για αποκαλύψεις…
Είμαι απόλυτα σύμφωνη για τους γενίτσαρους.. Ο Γκέλλνερ όμως αναφέρεται και στην Κίνα, απ’όπου και το παράθεμα που έβαλα (υποθέτω διαβάζεις γαλλικά)
Γι’αυτό τι γνώμη έχεις;
Ethnic Groups and Boundaries: Introduction by Fredrik Barth
Νομίζω από ένα διήγημα από τα τέλη του 19ου αιώνα προέρχεται η Ρουριτανία. Φανταστική κεντροευρωπαϊκή χώρα κάπου μεταξύ Γερμανίας και αν πιστέψουμε την wikipedia κάπου μεταξύ Σαξονίας και Βοημίας. Ιδανικό μοντέλο για τον Τσέχο Γκέλλνερ και την τρίτη timezone του!
Γαλλικά ψευτοδιαβάζω ναι. Ένα από τα θετικά ή αρνητικά (όπως το δει κανείς) σημεία της θεωρίας του Γκέλλνερ είναι πως εξετάζει τις προβιομηχανικές κοινωνίες σαν ένα σύνολο με κοινά χαρακτηριστικά, κάτι που υποθέτω θα ενόχλησε αφάνταστα τους λοιπούς ανθρωπολόγους. Βέβαια στο βαθμό της αφαίρεσης που δουλεύει, το επιχείρημα βγαίνει πειστικό.
Στο εξώφυλλο της ελληνικής αναφερόμουν, εκείνο το βυσσινί που ξεκολλάει από το βιβλίο τη δεύτερη φορά που πας να το διαβάσεις :Ρ
Τον Barth δεν τον είχα υπόψιν δυστυχώς
Α!
δεν το θυμάμαι αυτό.
Ναι, πρέπει να μπουν όλα στο καλούπι.
Εμένα μ’ενόχλησε ένα κάποιο έλλειμμα ‘αναλυτικής σκέψης’, σχηματικά: δεν αντέχει να κρατάει ερωτήματα ανοιχτά προς διερεύνηση.
Για το εξώφυλλο πήγε ο νους μου σε καλλιτεχνικές ευαισθησίες.. νομίζω πως τώρα είναι σε διψήφια έκδοση και το εξώφυλλο δεν είναι πια το παλιό γυαλιστερό!
Σύμφωνα με την υποσημείωση της μεταφράστριας προς τα ελληνικά:
Ruritania
Ruritania is a fictional country in central Europe which forms the setting for three books by Anthony Hope: The Prisoner of Zenda (1894), The Heart of Princess Osra (1896), and Rupert of Hentzau (1898). The kingdom is also the setting for sequels and variations by other writers. (See here for homages.) It lent its name to a genre of adventure stories known as Ruritanian romances, and is used in academia to refer to a hypothetical country.
In Hope’s oeuvre, Ruritania is depicted as a German-speaking, Roman Catholic country under an absolute monarchy, with deep social, but not ethnic, divisions reflected in the conflicts of the first novel.
Geographically, it is usually considered to be located between Saxony and Bohemia; the author indicates that the capital city, Strelsau, lies on the railway line between Dresden and Prague. Yet, more than likely, Strelsau is modelled on the city of Hof, Germany, which is just over the Czech border and therefore within Bavaria. Hope’s novels give the impression that Ruritania would not be a pleasant place for a modern person to inhabit, with its feckless, autocratic king, police surveillance of suspected subversives and a social structure deeply polarised between the rich and poor. In The Heart of Princess Osra, set in the nineteenth century, Hope refers to a palace «sacked and burnt by the people in the rising of 1848». In this novel, it emerges in passing that Jews were not allowed to hold an interest in land in the capital.
κατ’άλλους βρίσκεται στην Σκανδιναβία
I had to cut your comment: advertising is not welcome on this blog!
[…] (5) L’ Enfant de la Haute Mer […]