«… κοστίζει φτηνότερα να εξαγοράσεις έναν βουλευτή, απ’όσο ένα μουλάρι…» (Sam Zemurray, δείτε πιο κάτω, τον κύριο στην ένθετη φωτογραφία και την Σημείωση[1])
Banana Republic, small essay on the puppet States: «… it is cheaper to buy a Parliament Member than a mule … » (Sam Zemurray)
© Μετάφραση, μοντάζ, φωτισμοί, σκηνικά και κοστούμια — Translation, editing, lighting, scenery and costumes — Traduction, édition, éclairage, décors et costumes: L’Enfant de la Haute Mer
© οι μεταφράσεις μας ΔΕΝ αναδημοσιεύονται, παρά ΜΟΝΟΝ έπειτα από προηγούμενη συνεννόηση- our translations are NOT reproduced: but ONLY after prior consultation – nos traductions NE SONT PAS reproduites: qu’UNIQUEMENT après consultation préalable
οι χώρες με τις Chiquitο-φυτείες [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
είναι μια χώρα που είναι κατ’επίφαση μόνον δημοκρατία, ενώ στην πραγματικότητα διοικείται από τα ιδιωτικά συμφέροντα ή/και ξένες-πολυεθνικές εταιρείες.
Διαφήμιση των ατμόπλοιων της «United Fruit Company». [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Αλλά πώς αυτό συνδέεται με τις μπανάνες;
Η «United Fruit Company» και τα Κράτη Μαριονέττες
Όλα άρχισαν το 1899, με τη δημιουργία της «United Fruit Company». Αυτή η πανίσχυρη επιχείρηση-μεσάζων φρούτων δεν άργησε να βάλει πόδι σε κάποιες χώρες της Νότιας Αμερικής, με σκοπό να δημιουργήσει εκεί φυτείες μπανάνας: κυρίως στην Κόστα Ρίκα, την Κούβα, την Κολομβία, την Γουατεμάλα, τη Τζαμάικα και την Νικαράγουα.
Η αμερικανική «United Fruit Company», είναι διάσημη για την οικονομική «αποικιοποίηση» ειδικά της Κεντρικής Αμερικής, χρησιμοποιώντας την στήριξη των ΗΠΑ πολιτικά, και κατά περίσταση, και στρατιωτικά, ώστε να αποκομίσει μεγάλα κέρδη στην περιοχή. Η αντίθεση μέσα στις ΗΠΑ ενάντια στην συνεργασία κυβέρνησης-«United Fruit Company», κορυφώθηκε στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα.
εισιτήριο για το πλοίο Ethelred της «United Fruit», Αύγουστος 1900. Το πλοίο τσακίστηκε σε τυφώνα στο Gallant Point της Τζαμάϊκα το 1904. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Η κυβέρνηση της χώρας, που ανέτρεψαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η CIA στις 27 Ιουνίου 1954, ήταν η δημοκρατικότερη που είχε ποτέ η Γουατεμάλα. Ο Πρόεδρος, εκλεγμένος με καθολική ψηφοφορία, ο Jacobo ÁrbenzGuzmán, ήταν κεντρο-αριστερός σοσιαλιστής, τέσσερις από τις πενήντα έξι έδρες στο κοινοβούλιο είχαν οι κομμουνιστές. Αυτό που ήταν το πιο συνταρακτικό για τα αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα ήταν ότι ο Arbenz απαλλοτρίωσε 234.000 στρέμματα γης που κατείχε η «United Fruit Company», προσφέροντας αποζημίωση που η «United Fruit Company» θεώρησε «απαράδεκτη».
Τον ανατραπέντα από την CIA Jacobo Árbenz Guzmán, διαδέχτηκε για δύο σχεδόν μέρες ο Carlos Enrique Díaz de León, τον οποίο ανέτρεψε η χούντα του Elfegio Monzón. Πέντε μέρες μετά (σαν σήμερα, 2 Ιουλίου 1954), ανέλαβε ο αντικαταστάτης του Arbenz, ο επίσης πραξικοπηματίας Carlos CastilloArmas. Αυτός έσπευσε να δώσει πίσω τις γαίες στην «United Fruit Company», και επί πλέον, κατάργησε τους φόρους στα κέρδη και τα μερίσματα των ξένων επενδυτών, κατάργησε τη μυστική ψηφοφορία, και φυλάκισε χιλιάδες επικριτές της πολιτικής του.
SS (steamship) Abangarez, a United Fruit Company banana carrier, c. 1945. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Η επιρροή της πανίσχυρης εταιρείας ήταν τέτοια, που το 1904, ο δικτάτορας της Γουατεμάλα Manuel Cabrera, «εμπιστεύθηκε» στην «United Fruit Company» τον έλεγχο όλων των σιδηροδρόμων της χώρας του, φροντίζοντας να παράσχει πλήρη φοροαπαλλαγή στις επιχειρήσεις της.
Η «United Fruit Company» υπαγόρευε στα νοτιοαμερικανικά Κράτη την μισθολογική πολιτική τους.
Καθένας μπορεί λοιπόν να φανταστεί τις κοινωνικές καταστροφές που κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει.
Κάτι που, δυστυχώς, έγινε στην Κολομβία τον Δεκέμβριο του 1928, όταν άρχισαν να απεργούν περισσότεροι από 25.000 μισθωτοί εργάτες, που «υπηρετούσαν» στις φυτείες της μπανάνας και στην κατασκευή των σιδηροτροχιών.
Γιατί απεργούσαν; Ζητούσαν γραπτά συμβόλαια, οχτάωρη ημερήσια εργασία, έξη μέρες τη βδομάδα και βέβαια, δεν ανέχονταν πια να πληρώνονται με άθλια «κουπόνια αγοράς», που δεν μπορούσαν να εξαργυρωθούν παρά μόνον στα καταστήματα της «United Fruit Company». Η απεργία γενικεύτηκε και έγινε το μεγαλύτερο απεργιακό κίνημα που γνώρισε ποτέ η χώρα, μέχρι και σήμερα. Συμμετείχαν μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού αλλά και ριζοσπάστες του Φιλελεύθερου Κόμματος.
Η είσοδος των παλαιών κτηρίων της United Fruit Company (1920), στη St. Charles Avenue, στη Νέα Ορλεάνη, στη Louisiana. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Το συγκεντρωμένο πλήθος των εργατών, των συζύγων και των παιδιών τους, έβγαινε από την λειτουργία της Κυριακής, και περίμενε την ομιλία του τοπικού κυβερνήτη. Περισσότερα από 75 πρόσωπα δολοφονήθηκαν (ο αριθμός των νεκρών ποικίλλει και κάποιοι τον ανεβάζουν στις 2.000 άτομα) και, σαν αυτό να μην ήταν αρκετά τραγικό από μόνο του, οι μισθωτοί αναγκάστηκαν να δεχτούν μια μεγάλη μείωση των μισθών τους.
Για το περιστατικό έγραψαν οι Κολομβιανός Gabriel García Márquez στο μυθιστόρημά του Εκατό Χρόνια Μοναξιάς(1967), όπως και ο Álvaro Cepeda Samudio στο έργο του La Casa Grande(1962). Μείζονες Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς, όπως ο Carlos Luis Fallas από την Κόστα Ρίκα, ο Ramón Amaya Amador από την Ονδούρα, ο Miguel Ángel Asturias από την Γουατεμάλα, ο Eduardo Galeanoαπό την Ουρουγουάη και ο Pablo Neruda από την Χιλή, κατήγγειλαν την εταιρεία «United Fruit Company» μέσα από το έργο τους, όπως και την εξάρτηση των κυβερνήσεών τους από τον ξένο παράγοντα.
Οι ηγέτες της απεργίας των εργατών στις φυτείες της μπανάνας. Από αριστερά προς τα δεξιά: ο Pedro M. del Río, ο Bernardino Guerrero, ο Raúl Eduardo Mahecha, ο Nicanor Serrano και ο Erasmo Coronel. Ο Guerrero και ο Coronel σκοτώθηκαν από τον κολομβιανό στρατό. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Διαφήμιση των ατμόπλοιων της «United Fruit Company» [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Αλλά η βασιλεία της δεν κράτησε και τόσο.
Το 1944, στη Γουατεμάλα, ο λαός ανέτρεψε τον δικτάτορα. Έγιναν οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές στην ιστορία της χώρας: η κυβέρνηση ήταν, συνεπώς, λιγότερο επιρρεπής στη διαφθορά (στμ., λέμε τώρα…).
Γουατεμάλα, το «σπιτάκι» του manager στη Bananera (πρώτο μισό του 20ού αιώνα). [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Στην Κούβα το 1959, ο Fidel Castro προχώρησε σε αναδιανομή των φυτειών της «United Fruit Company»: αυτό αποτέλεσε μία από τις αιτίες της αμερικάνικης απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων, τον Απρίλιο του 1961.
Εν ολίγοις, με την πάροδο του χρόνου η επιχείρηση έχανε όλο και περισσότερο την επιρροή της και οι κυβερνήσεις μαριονέτες εξατμίστηκαν σιγά-σιγά.
![Γουατεμάλα, αρχές της δεκαετίας του 1950, το φόρτωμα της μπανάνας στην επιχείρηση. United Fruit εργαζομένων στην Ονδούρα. Οι άνθρωποι είναι φτωχοί στην Ονδούρα επειδή για αιώνες οι άνθρωποι της έχουν υποτελείς, πρώτα σε μια ισπανική ελίτ, και τους απογόνους τους, και αργότερα στη Βόρεια εταιρείες φρούτων Αμερικής. Το 1899, η εταιρεία Standard Fruit αποσταλεί η πρώτη μπανάνας από την Ονδούρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια μπανάνα Δημοκρατία γεννήθηκε. Για την προστασία των αμερικανικών εταιρικών συμφερόντων στην Ονδούρα, πεζοναύτες των ΗΠΑ παρενέβη στην Ονδούρα το 1903, 1907, 1911, 1912, 1919, 1924, και 1925. - Guatemala, beginning of decade 1950, the loading of banana in the enterprise: United Fruit workers in Honduras. People are poor in Honduras because for centuries its people have been vassals, first to a Spanish elite, and their descendents, and later to North American fruit corporations. In 1899, the Standard Fruit Company shipped the first banana out of Honduras to the United States. A banana Republic was born. To protect American corporate interests in Honduras, U.S. Marines intervened in Honduras in 1903, 1907, 1911, 1912, 1919, 1924, and 1925. - Guatémala, débuts de la décennie de 1950, le chargement de la banane à l'entreprise. Travailleurs United Fruit au Honduras. Les gens sont pauvres au Honduras parce que pendant des siècles les gens ont été vassaux, d'abord à une élite espagnole, et de leurs descendants, et plus tard aux sociétés de fruits en Amérique du Nord. En 1899, la Standard Fruit Company a expédié le premier banane hors du Honduras aux États-Unis. Une république bananière est né. Afin de protéger les intérêts des entreprises américaines au Honduras, des Marines américains sont intervenus au Honduras en 1903, 1907, 1911, 1912, 1919 1924 et 1925. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]](https://inconue.wordpress.com/wp-content/uploads/2010/07/x950.jpg)
Γουατεμάλα, αρχές της δεκαετίας του 1950, το φόρτωμα της μπανάνας στην επιχείρηση. Eργαζόμενοι της United Fruit στην Ονδούρα: Οι άνθρωποι είναι φτωχοί στην Ονδούρα επειδή για αιώνες είναι υποτελείς, πρώτα στην ισπανική ελίτ, και τους απογόνους τους, και αργότερα στις ΒόρειοΑμερικάνικες Εταιρείες φρούτων. Το 1899, η εταιρεία Standard Fruit απέστειλε το πρώτο φορτίο μπανάνας από την Ονδούρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η «Μπανανία» ήταν γεγονός. Για την προστασία των αμερικανικών εταιρικών συμφερόντων στην Ονδούρα, πεζοναύτες των ΗΠΑ παρενέβησαν στην Ονδούρα το 1903, 1907, 1911, 1912, 1919, 1924, και 1925. – Guatemala, beginning of decade 1950, the loading of banana in the enterprise: United Fruit workers in Honduras. People are poor in Honduras because for centuries its people have been vassals, first to a Spanish elite, and their descendants, and later to North American fruit corporations. In 1899, the Standard Fruit Company shipped the first banana out of Honduras to the United States. A banana Republic was born. To protect American corporate interests in Honduras, U.S. Marines intervened in Honduras in 1903, 1907, 1911, 1912, 1919, 1924, and 1925. – Guatémala, début de la décennie de 1950, le chargement de la banane à l’entreprise. Travailleurs de United Fruit au Honduras. Les gens sont pauvres au Honduras parce que pendant des siècles les ils ont été vassaux, d’abord à une élite espagnole, et à leurs descendants, et plus tard aux sociétés de fruits en Amérique du Nord. En 1899, la Standard Fruit Company a expédié la première cargaison de banane hors du Honduras aux États-Unis. Une république bananière est née. Afin de protéger les intérêts des entreprises américaines au Honduras, des Marines américains sont intervenus au Honduras en 1903, 1907, 1911, 1912, 1919 1924 et 1925. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Προφανώς, αυτό δεν ήταν αρκετό..
Διαφήμιση των ατμόπλοιων της United Fruit Ad 1916. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
Ποιος θα το πίστευε ότι η μπανάνα μπορούσε να είναι τόσο επικίνδυνη;
Ο «Banana Man», Samuel Smuri. Για τον Samuel Smuri, δείτε την σημείωση [1]
Και η επίσημη ανταλλαγή τηλεγραφημάτων της εποχής, μεταξύ ΗΠΑ και Κολομβίας
1.- Τηλεγράφημα από την πρεσβεία της Bogotá στον Αμερικανό ΥΠΕΞ (της 5ης Δεκεμβρίου 1928):
«Παρακολουθώ την «απεργία των φρούτων» στη Santa Marta μέσω του εδώ αντιπροσώπου της «United Fruit Company». Επίσης μέσω του ΥΠΕΞ της Κολομβίας, ο οποίος μου είπε το Σάββατο ότι η κυβέρνηση θα έστελνε πρόσθετα στρατεύματα και θα συνελάμβανε όλους τους ηγέτες της απεργίας και θα τους μετέφερε στη φυλακή στην ‘Καρχηδόνα’. Και ότι η κυβέρνηση θα παρείχε επαρκή προστασία στα εμπλεκόμενα αμερικανικά συμφέροντα».
2.- Τηλεγράφημα από τον πρόξενο στη Santa Marta στον Αμερικανό ΥΠΕΞ (6ης Δεκεμβρίου 1928):
«Τα αντικυβερνητικά αισθήματα του προλεταριάτου, κοινά και σε μερικούς από τους στρατιώτες είναι έντονα, και είναι αμφισβητήσιμο εάν μπορούμε να υπολογίζουμε στην κολομβιανή κυβέρνηση για προστασία. Μπορώ, με σεβασμό, να προτείνω ότι το αίτημά μου για παρουσία μέσα σε εύλογη απόσταση ενός αμερικανικού πολεμικού σκάφους θα εγκριθεί… Αναγνωρίζεται ότι ο χαρακτήρας της απεργίας έχει αλλάξει και ότι η αναταραχή είναι μια εκδήλωση με ανατρεπτικό χαρακτήρα».
3.- Τηλεγράφημα από την πρεσβεία της Bogotá στον Αμερικανό ΥΠΕΞ (7ης Δεκεμβρίου 1928):
«Κατάσταση έξω από την πόλη Santa Marta αδιαφιλονίκητα πολύ σοβαρή: η εξωτερική ζώνη είναι σε εξέγερση. Οι στρατιωτικοί, που έχουν διαταγές «να μην χρησιμοποιήσουν πυρομαχικά» έχουν ήδη σκοτώσει ή τραυματίσει περίπου πενήντα απεργούς. Η κυβέρνηση μιλά τώρα για γενική επίθεση ενάντια στους απεργούς, μόλις φθάσουν επί τόπου όλες οι ενισχύσεις, στην αρχή της προσεχούς εβδομάδας».
4.- Τηλεγράφημα από το αμερικανικό ΥΠΕΧ προς το προξενείο της Santa Marta, (8ης Δεκεμβρίου 1928):
«Η πρεσβεία στη Μπογκοτά αναφέρει ότι έχουν δοθεί κατηγορηματικές διαταγές στις αρχές στη Santa Marta, ώστε να προστατεύσουν όλα τα αμερικανικά συμφέροντα. Το ΥΠΕΞ δεν (επανάληψη δεν) επιθυμεί να στείλει πολεμικό σκάφος στη Santa Marta. Κρατήστε το ΥΠΕΞ ενήμερο για όλες τις εξελίξεις μέσω τηλέγραφου».
5.- Τηλεγράφημα από το προξενείο της Santa Marta προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, (9ης Δεκεμβρίου 1928):
«Τραίνο με στρατεύματα από τη ζώνη μπανανών μόλις έφθασε στη Santa Marta, με όλους τους αμερικανικούς πολίτες. Κανένας Αμερικανός δεν σκοτώθηκε και δεν τραυματίστηκε. Η εχθροπραξίες των ανταρτών συνεχίζεται τώρα στη ζώνη, αλλά οι στρατιωτικές δυνάμεις έχουν εμπλακεί ενεργά στις εκκαθαρίσεις της περιοχής από τους κομμουνιστές».
6.- Επιστολή από τον πρόξενο στη Santa Marta προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ (11ης Δεκεμβρίου 1928):
«Λεηλασίες και δολοφονίες συνεχίστηκαν από τη στιγμή που αναγγέλθηκε η επιβολή Στρατιωτικού Νόμου, και το γεγονός ότι οι Αμερικανικοί κάτοικοι στη ζώνη βγήκαν από εκεί ζωντανοί οφείλεται στο ότι υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους επί έξι ώρες, καθώς κράτησαν μακριά τον όχλο που ρίχτηκε να τους δολοφονήσει. . Είχα δίκιο να ζητώ βοήθεια και θα χαρώ να υπερασπιστώ τη θέση που πήρα το πρωί της 6ης ως το απόγευμα της 8ης Δεκεμβρίου»
7.- Επιστολή από την πρεσβεία της Bogotá στον Αμερικανό ΥΠΕΞ (11ης Δεκεμβρίου 1928):
Διαφήμιση του στόλου της «United Fruit Company», του «Gran Flota Blanca», από Κουβανέζικο περιοδικό του 1953. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
To «στρατηγείο» της Chiquita στο κέντρο του Cincinnati. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
«Έχω την τιμή να αναφέρω ότι ο νομικός σύμβουλος της «United Fruit Company» εδώ στη Bogotá δήλωσε χθες ότι ο συνολικός αριθμός των απεργών που σκοτώθηκαν από τις κολομβιανές στρατιωτικές αρχές κατά τη διάρκεια της πρόσφατης αναταραχής έφθασε μεταξύ πέντε και εξακοσίων, ενώ ο αριθμός των νεκρών στρατιωτών ήταν ένας».
9.- Επιστολή από την αμερικανική πρεσβεία στη Bogotá προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ (16ης Ιανουαρίου 1929):
«Έχω την τιμή να αναφέρω ότι ο αντιπρόσωπος της «United Fruit Company» στη Bogotá μου είπε χθες ότι ο συνολικός αριθμός των απεργών που σκοτώθηκαν από κολομβιανά στρατεύματα υπερβαίνει τους χίλιους».
καρτ-ποστάλ, στη διάθεση των επιβατών των ατμόπλοιων της «United Fruit Company»(από το αρχείο του The Washington Banana Museum). [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]
© Μετάφραση – Μοντάζ : L’Enfant de la Haute Mer
Σημείωση 1: Ποιός ήταν ο «Banana Man», Samuel Smuri. Ο Smuri, γιος εβραίου αγρότη από την Βεσσαραβία (Ρωσσία) έφθασε στις ΗΠΑ στα 1892, στα 15 του. Στα 18 αλλάζει το όνομά του σε Zemurray και αρχίζει να αγοράζει στις αποβάθρες της Νέας Ορλεάνης, σε χαμηλές τιμές, μισοσάπιες μπανάνες, τις οποίες μεταπωλεί γρήγορα στα γειτονικά χωριά. Στα 21 του έχει 100.000 δολάρια στο λογαριασμό στην τράπεζά του. Ο Sam Zemurray δεν σπούδασε και δεν μιλούσε καλά αγγλικά, αλλά ήταν έτοιμος για μεγάλες επιχειρήσεις. Παντρεύεται την κόρη του Jacob Weinberger, του μεγαλύτερου έμπορου μπανάνας στην Νέα Ορλεάνη, αγοράζει μια θαλάσσια επιχείρηση σε πτώχευση και το 1905 ξεμπαρκάρει στο Puerto Cortès (Ονδούρα). Αγόρασε τότε μια άλλη εταιρεία στο χείλος της χρεοκοπίας, την Εταιρεία φρούτων Cumayel. Το 1910 κατέχει 6.000 στρέμματα, αλλά είναι χρεωμένος σε διάφορες αμερικάνικες τράπεζες. Στη συνέχεια αποφάσισε να αξιοποιήσει το σύνολο της χώρας με ελάχιστο κόστος. Το επιτυγχάνει το επόμενο έτος. Ο Zemurray επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη και αναζητά τον Manuel Bonilla, τον εξόριστο πρώην πρόεδρο της Ονδούρας, τον οποίο έπεισε να κάνει ένα πραξικόπημα για να ανακτήσει την εξουσία. Ο Bonilla είναι πρώην ξυλουργός, βιολιστής και κλαρινετίστας ο οποίος κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων έγινε στρατηγός. Ο Zemurray παροτρύνει επίσης τον «στρατηγό» Lee Christmas, ένα τυχάρπαστο στρατιώτη και τον προστατευόμενό του Guy Molony «το μυδράλιο», έναν επαγγελματία δολοφόνο, να συμμετάσχουν στην περιπέτεια της Κεντρικής Αμερικής.
Τον Ιανουάριο του 1911, οι τέσσερις επιβιβάστηκαν σε ένα πειρατικό στόλο προς την κατεύθυνση της Ονδούρας. Οπλισμένοι μόνο με ένα βαρύ πολυβόλο, ένα κασόνι επαναληπτικά τουφέκια, 1.500 κιλά πυρομαχικά και μπουκάλια μπέρμπον, οι μισθοφόροι για έναν ολόκληρο χρόνο κατέστρεψαν τα πάντα στο δρόμο τους μέχρι να φτάσουν στην Τεγκουσιγκάλπα την 1η Φεβρουαρίου του 1912, όπου εγκατέστησαν τον Bonilla στην εξουσία.
Το 1912, ο πρόεδρος Bonilla εις ένδειξη ευγνωμοσύνης, παραχωρεί δωρεάν στον Zemurray δέκα χιλιάδες στρέμματα αφορολόγητα, για να καλλιεργήσει μπανάνες επί 25 χρόνια. «Η περιοχή που ελέγχεται από την Cumayel του Zemurray είναι ένα κράτος εν κράτει», ενημρώνει ο αμερικανός Πρόξενος στο Puerto Cortes το 1916. «Στεγάζει τους εργάτες της, καλλιεργεί τις φυτείες, κατέχει σιδηροδρόμους, γραμμές ατμόπλοιων, συστήματα ύδρευσης, σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, αστυνομικά τμήματα και κέντρα διασκέδασης».
Το 1929, εν μέσω παγκοσμιας ύφεσης, ο ρωσοεβραίος έμπορος πωλεί την Cumayel στην United Fruit με αντάλλαγμα 300.000 μετοχές αξίας 31 εκατομμυρίων $, πράγμα που του επιτρέπει να παραμείνει ο μεγαλύτερος μεμονωμένος μέτοχος. Ο κερδοσκόπος έγινε τότε γνωστός ως ο «BananaMan».
Ο Sam Zemurray θα καταλάβει ηγετικές θέσεις στην United Fruit Company μέχρι το 1957, συμπεριλαμβανομένης και της θέσης του προέδρου. Το 1961, πέθανε στα 84, θύμα της νόσου του Πάρκινσον. Έχει την πατρότητα μιας φράσης που έχει περάσει στην ιστορία της Κεντρικής Αμερικής: «Στην Ονδούρα είναι φτηνότερο για να εξαγοράσεις ένα βουλευτή από ένα μουλάρι».
Πηγές:
-Pourquoi dit-on une « République bananière » ?
– Five Lessons From the Banana Man
–United Fruit : des bananes, des avocats et des mitrailleuses:L’origine des «républiques bananières»
-The United Fruit Historical Society
-Banana Rrepublic / Republica Bananera: United Fruit Company
Δείτε και το ορίτζιναλ άθλιο διαφημιστικό video της δεκαετίας του ’40
Φέρδερ Ρήντινγκ:
– Country profile: Honduras (BBC)
— Honduras (The CIA World Factbook)
— Honduras (The Library of Congress)
–
–
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται — Please NOTE: anonymous comments or comments mentioning fake on-line personality with false or disposable e-mail and a fake alias, will neither be approved nor answered. — NOTEZ S’il vous Plaît: Les commentaires anonymes ou des commentaires mentionnant fausse personnalité en ligne, avec e-mail faux ou jetable et un faux alias, ne seraient ni approuvés ni répondus.
Short Link: http://wp.me/p3lcY-CI
.
.
–
Samuel Smuri, fils d’un paysan juif de Bessarabie (Russie) arriva aux USA en 1892, à 15 ans. A 18 ans il change son nom pour Zemurray et commence à acheter à bas prix des bananes sur le point de se décomposer sur les quais de la Nouvelle-Orléans, qu’ensuite il vend rapidement à des villages voisins. A 21 ans il possède 100.000 dollars sur son compte en banque.
Sam Zemurray n’a pas fait d’études et ne parle même pas bien l’anglais, mais le voilà prêt pour les grandes affaires. Il épouse la fille de Jacob Weinberger, le vendeur de bananes le plus important de la Nouvelle-Orléans, achète une entreprise maritime en faillite et en 1905 débarque à Puerto Cortès (Honduras). Il acquiert là une autre compagnie au bord de la faillite, la Cumayel Fruit Company.
En 1910 il est propriétaire de 6000 hectares, mais il est endetté avec diverses banques usaméricaines. Il décide alors de s’emparer de tout le pays au moindre coût. Il y parvient l’année suivante.
Zemurray retourne à la Nouvelle-Orléans et cherche Manuel Bonilla, ex-président du Honduras en exil, qu’il convainc de faire un coup d’État pour récupérer le pouvoir. Bonilla est un ancien charpentier, violoniste et clarinettiste qui pendant les guerres civiles est devenu général. Zemurray enthousiasme aussi pour participer à l’aventure centre-américaine le « général » Lee Christmas, un soldat de fortune et son protégé Guy « Mitrailleuse » Molony, un tueur professionnel.
En janvier 1911, les quatre embarquent à bord d’une flotte de corsaires en direction du Honduras. Armés seulement d’une mitrailleuse lourde, d’une caisse de fusils à répétition, de 1500 kilos de munitions et de bouteilles de bourbon, durant une année les mercenaires dévastent tout sur leur passage et arrivent à Tegucigalpa le 1er février 1912 où ils installent Bonilla au pouvoir.
En 1912, le président reconnaissant attribue à Zemurray une concession libre d’impôts de dix mille hectares pour cultiver la banane durant 25 ans. « Le territoire contrôlé par la Cumayel est un état en soi », informe le consul usaméricain à Puerto Cortès en 1916. « Il héberge ses employés, cultive des plantations, opère avec des chemins de fer, des lignes de vapeurs, des systèmes d’eau, des usines électriques, des commissariats, des clubs ».
En 1929, en pleine grande crise mondiale, le commerçant russe vend la Cumayel à l’United Fruit en échange de 300.000 actions évaluées à 31 millions de dollars, ce qui lui permet de rester le principal actionnaire individuel. Le spéculateur est alors connu comme « l’homme banane ».
Sam Zemurray va occuper de hauts postes à l’United Fruit Company jusqu’en 1957, y inclus la présidence. En 1961, à 84 ans il meurt victime de la maladie de Parkinson. Il est l’auteur d’une phrase qui est passée dans l’histoire de l’Amérique centrale : « Au Honduras il est meilleur marché d’acheter un député qu’une mule »
L'Enfant de la Haute Mer 
Ωραία δουλειά, μπράβο.
Πολύ καλό δοκίμιο και καθόλου μικρό!
Αφού χρησιμοποιούμε τον όρο, καλό είναι να ξέρουμε από που προέρχεται.
Εξαιρετική,
είχα υπόψιν από που προέρχεται ο χαρακτηρισμός ‘μπανανία’ μα η UFC είχε πλέον σβηστεί από τη μνήμη μου. Δύο σημεία μόνο:
* Αφου είχε ανατραπεί ο Αρμπενς με ένα πραξικόπημα κατά το οποίο αμερικανικά αεροπλάνα πετούσανε στρακαστρούκες σε εικονικούς βομβαρδισμούς, η CIA έψαξε για συναλλαγές με την ΕΣΣΔ. Το μόνο που βρήκανε ήτανε ένα χρέος 20 δολλαρίων του ΚΚ σε ένα βιβλιοπωλείο της Μόσχας!
*Ενδιαφέροντα επίσης τα τηλεγραφήματα που φωτογραφίζουνε το πόσο δημοφιλής ήτανε η διπλωματία των κανονιοφόρων κάποτε
Την καλημέρα μου
Καλημέρα και καλό μήνα! Merci beaucoup! Και γω που νόμιζα ότι η Μπανανία ήταν σχήμα λόγου….
[…] […]
Μπράβο, Enfant!
Μια δεκαετία πριν, πάντως, παρόμοιες σφαγές γίνονταν και εντός ΗΠΑ, όπως η σφαγή στον καταυλισμό Ludlow, στις 20 Απριλίου του 1914, με 19 νεκρούς κατά την 14μηνη απεργία των ανθρακωρύχων στο Νότιο Colorado.
προς όλους:
ευχαριστώ για τα σχόλια,
που λόγω Σ/Κ δεν απάντησα.
Θα το κάνω σήμερα,
με την δέουσα σοβαρότητα
latecomer,
Ευχαριστώ για τις προσθήκες,
ας το συνεχίσω λοιπόν, αφού υπάρχει έδαφος:
Ο Jacobo Árbenz Guzmán, ήταν γιος Ελβετού φαρμακοποιού, που μετανάστευσε στη Γουατεμάλα και ο οποίος αυτοκτόνησε όταν ο Jacobo ήταν παιδί. Ο Jacobo Árbenz Guzmán μπήκε στη στρατιωτική ακαδημία και υπό την ισχυρή επιρροή της συζύγου του Maria Cristina Villanova, κόρης πλούσιου γαιοκτήμονα από το Σαλβαδόρ, έγινε σοσιαλιστής. Το 1944, μετείχε στην ανατροπή του δικτάτορα Jorge Ubico (1878–1946) και το 1951 έγινε πρόεδρος της χώρας, μετά από απ’ευθείας εκλογή από το σύνολο των πολιτών (δεύτερη φορά που συνέβαινε στη χώρα). Διαδέχτηκε τον Juan José Arévalo, που κι αυτός εκλέχτηκε με καθολική ψηφοφορία και ήταν ο πρώτος πραγματικά μεταρρυθμιστής πρόεδρος, που προχώρησε σε δραστικό εκδημοκρατισμό των πολιτικών και εργατικών δικαιωμάτων ενώ υπέστη πάνω από 20 αποτυχημένα πραξικοπήματα
(συνεχίζεται στο επόμενο σχόλιο-προσθήκη).
(συνέχεια)
Ο Árbenz συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του Arévalo και, το 1952, υλοποίησε μια σημαντική αγροτική μεταρρύθμιση, που σήμανε την απαλλοτρίωση των ΑΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΩΝ τμημάτων των μεγάλων φυτειών, που δόθηκαν σε οικογένειες ακτημόνων. Εξαιρέθηκαν ιδιοκτησίες ως 2,7 km2, υπό την προϋπόθεση ότι τα 2/3 τουλάχιστον καλλιεργούντο, όπως και γαίες που είχαν περισσότερο από 30° κλίση (η Γουατεμάλα είναι πολύ ορεινή). Οι ιδιοκτήτες αποζημιώθηκαν με κρατικά εικοσιπενταετή ομόλογα, με επιτόκιο 3%, σύμφωνα με την αντικειμενική τους αξία. Ο ίδιος ο Arbenz, μεγαλοϊδιοκτήτης (από την προίκα του) παραχώρησε 7 τετραγωνικά χλμ.
Όλα αυτά ανακούφισαν τους φτωχούς αγρότες, την πλειοψηφία του λαού, αλλά δεν τα καλοδέχτηκε η ελίτ των «τσιφλικάδων», ούτε τα ισχυρά αμερικανικά συμφέροντα, αλλά και κάποιοι στρατιωτικοί, οι οποίοι κατηγόρησαν τον Árbenz για κομμουνιστική επιρροή. Έγινε μια πρώτη εξέγερση από τον αξιωματικό Carlos Castillo, ο οποίος νικήθηκε και εκτελέστηκε, αλλά όχι εντελώς, αφού τη γλίτωσε τελικά και επέζησε. Ο Castillo φυλακίστηκε, δραπέτευσε και αυτοεξορίστηκε.
Όλα αυτά, μαζί με την ‘ανοχή’ που έδειχνε ο Árbenz στο Εργατικό Κόμμα Γουατεμάλας (PGT) και άλλους αριστερούς σχηματισμούς, «ανάγκασαν» το 1951 την CIA να σχεδιάσει την «επιχείρηση PBFORTUNE» για να εκδιώξει τον Árbenz, την ‘κομμουνιστική απειλή’ του ημισφαιρίου.. (συνεχίζεται)
(συνέχεια)
Η αμερικάνικη «United Fruit Company», ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γαιών στην Γουατεμάλα, με το 85% των εκτάσεων παρατημένο χέρσο, στεναχωρήθηκε από την αναδιανομή γης της κυβέρνησης Árbenz.
Το 1952, στη ‘φορολογική της δήλωση’ η εταιρεία United Fruit υπο-εκτίμησε τις γαίες της, δηλώνοντας τιμή μονάδας 742 περίπου δολλάρια το τετρ.χλμ.
Η κυβέρνηση Árbenz, συμφώνησε και προσέφερε την τιμή αυτή ως αποζημίωση για τις απαλλοτριώσεις. Τότε η United Fruit ισχυρίστηκε ότι η πραγματική τιμή ήταν 25 φορές περισσότερο, δηλαδή 18.533 περίπου δολλάρια το τετρ.χλμ., χωρίς ποτέ να εξηγήσει πώς έκανε αυτό το άλμα, στην ίδια της την εκτίμηση.
Το 1952, ο Árbenz νομιμοποίησε το Εργατικό Κόμμα Γουατεμάλας (PGT), ενώ οι κομμουνιστές αύξησαν την επιρροή τους στις οργανώσεις των αγροτών και τα συνδικάτα (και τέσσερις έδρες στο Κοινοβούλιο, που λέγαμε παραπάνω).
Η CIA, στεναχωριόταν όλο και περισσότερο με τους ενδεχόμενους δεσμούς του Árbenz με τους κομμουνιστές, ενώ η United Fruit πίεζε όλο και περισσότερο την CIA να ανατρέψει τους μεταρρυθμιστές, που μοίραζαν γη στον κάθε τυχάρπαστο ακτήμονα.
Ώσπου, με την άφιξη του Eisenhower στον Λευκό Οίκο, βρήκαν τον άνθρωπό τους.
(συνεχίζεται)
(κι άλλη συνέχεια)
Το 1954, η κυβέρνηση Eisenhower πανηγύριζε ακόμη την συγκαλυμμένη επιτυχημένη επιχείρηση ανατροπής του Mossadegh στο Ιράν, της περασμένης χρονιάς.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1954, η CIA ξεκίνησε την ‘επιχείρηση WASHTUB’, σχέδιο που αποσκοπούσε να ‘φυτέψει’ στην Νικαράγουα μια ψεύτικη αποθήκη σοβιετικών όπλων, ώστε ν’αποδειχτούν οι δεσμοί της Γουατεμάλας με τη Μόσχα.
Τον Μάιο του 1954, φτάνουν κρυφά και με πλαστά έγγραφα, Τσεχοσλοβάκικα όπλα στη Γουατεμάλα, με το σουηδικό πλοίο Alfhem. Οι Αμερικάνοι, βρήκαν την απόδειξη που γύρευαν για τον ‘φιλοσοβιετικό’ Árbenz. Οι Τσεχοσλοβάκοι πούλησαν στον Árbenz, έναντι μετρητών, ξεπερασμένα και οριακά χρησιμοποιήσιμα γερμανικά όπλα που τους ξέμειναν από τον Β’ Παγκ. Πόλεμο.
«Οι απευθείας επαφές μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της κυβέρνησης Árbenz αποδεικνύονται από έναν σοβιετικό διπλωμάτη που προσπαθεί να στήσει μια ανταλλαγή μπανάνας έναντι γεωργικών μηχανημάτων, η οποία και απέτυχε κατευθείαν, αφού καμία από τις δύο χώρες δεν είχε σκάφη-ψυγεία. Το άλλο ενοχοποιητικό στοιχείο που είχε στα χέρια της η CIA, μετά το πραξικόπημα όμως, ήταν δυό αποδείξεις του Κ.Κ. Γουατεμάλας από βιβλιοπωλείο της Μόσχας, με συνολική αξία $22,95».[δείτε και την προσθήκη του latecomer, παραπάνω]
(συνεχίζεται)
(κι άλλη συνέχεια)
Η κυβέρνηση Árbenz είχε την πεποίθηση ότι επίκειται επέμβαση με αμερικάνικη χρηματοδότηση:
δημοσιοποίησε λεπτομερείς περιγραφές του σχεδίου PBFORTUNE της CIA (αποκαλούμενο και ‘Λευκή Βίβλος’) και των υπόλοιπων αμερικανικών ενεργειών κατά την σύνοδο του OAS στο Καράκας την ίδια χρονιά, που τις θεώρησε ως προοίμιο της επέμβασης.
Η κυβέρνηση Árbenz ανατράπηκε με πραξικόπημα της CIA, ο Árbenz παραιτήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1954 και ζήτησε καταφύγιο στην μεξικάνικη πρεσβεία.
Μετά το πραξικόπημα, ο Frank Wisner οργάνωσε την επιχείρηση PBHistory για να διαφυλαχθούν και να ερευνηθούν τα έγγραφα της κυβέρνησης Árbenz, με στόχο να αποδειχτεί ο Σοβιετικός έλεγχος της Γουατεμάλας, και ενδεχομένως και άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ο Wisner, με την βοήθεια της χούντας του Castillo Armas, μέζεψε 150.000 έγγραφα. Ο «ανεξάρτητος» (εκτός CIA) ερευνητής Ronald M. Schneider, απεφάνθη αργότερα και σε σχέση με τα έγγραφα «PBHistory», ότι δεν υπήρχαν ίχνη Σοβιετικού ελέγχου και ότι οι Γουατεμαλτέκοι κομμουνιστές ενεργούσαν μόνοι τους, χωρίς καθοδήγηση ή οποιαδήποτε υποστήριξη από το εξωτερικό.
Ο Árbenz πήγε αρχικά στο Μεξικό, και μετά, με την οικογένειά του, πήγε στην Ελβετία (τη χώρα καταγωγής του πατέρα του).
Οι Ελβετοί του έθεσαν τον όρο να πάψει να είναι πολίτης Γουατεμάλας, ο Árbenz αρνήθηκε και πήγε στο Παρίσι και μετά στην Πράγα.
Οι Τσεχοσλοβάκοι φοβήθηκαν μήπως τους ζητήσει τα λεφτά πίσω για τα όπλα-σαβούρες που του πούλησαν το 1954. Έτσι, τρεις μήνες μετά, πήγε στη Μόσχα. Από κει προσπάθησε πολλές φορές να επιστρέψει όπουδήποτε στην Λατινική Αμερική και τελικά, τον δέχτηκε η Ουρουγουάη το 1957.
Το 1960, μετά την κουβανέζικη επανάσταση ο Fidel Castro του ζήτησε να πάει στην Κούβα, πράγμα που ο Árbenz έκανε.
Το 1965, αυτοκτονεί στη Μπογκοτά (Κολομβία)η μεγαλύτερη κόρη του, το μοντέλο Arabella. Ο Árbenz πήρε άδεια να πάει στο Μεξικό για την κηδεία.
Στις 27 Ιανουαρίου του 1971 ο Árbenz πέθανε στο μπάνιο του υπό αδιευκρίνιστες ακόμη συνθήκες. [κύρια πηγή για το μοντάζ: wikipedia]
…..
συμπέρασμα:
είτε από δω, είτε από κει,
εκλεγμένοι ή πραξικοπηματίες,
αριστεροί ή δεξιοί,
οι στρατιωτικοί κυριαρχούν στις Λατινο-Αμερικάνικες κυβερνήσεις ..
Sulpice,
καλημέρα και καλωσόρισες !
[αν και βλέπω πως ξέχασες αυτό που σου είχα ζητήσει…]
:(
Δύτη των νιπτήρων,
ευχαριστώ για την προσθήκη,
δεν είχα ιδέα !
Κάποιες πηγές για το Λάντλοου (εμπλέκεται κι ένας Ρεθυμνιώτης!, ο Λούης Τίκας) έχω βάλει στα σχόλιά μου εδώ:
Miss Pavlichenko & Woody Guthrie
ακολουθεί το editing:
Το σχετικό βιβλίο (στα ελληνικά),
Αμοιρολόιτος. Ο Λούις Τίκας και η σφαγή στο Λάντλοου
καθώς και το συναφές του :
John Reed, σχετικά με τους αγώνες της IWW (Industrial Workers of the World) και την άγρια καταστολή τους
Δύτη των νιπτήρων,
Για τον Τίκα ήξερα,
δεν το είχα όπως συνδέσει με το Λάντλοου
(είμαι και κάποια ηλικίας και ξεχνάω).
Θα κάνω editing και σ’αυτό σου το σχόλιο,
(με την άδειά σου εννοείται)
για να προσθέσω τα καινούρια.
Σ’ευχαριστώ.
Εγώ ευχαριστώ! ήμουν πολύ τεμπέλης ή/και βιαστικός για να το κάνω μόνος μου.
Πολύ καλό αφιέρωμα, αν και το.. φρούτο δεν είναι ακριβώς της εποχής.
Το Κοράνι συγκαταλέγει την μπανανιά στα δέντρα του παραδείσου, μα η μπανανοποίηση της Γουατεμάλας, τηε Ονδούρας, της Κόστα Ρίκα, του Παναμά, της Κολομβίας και του Ισημερινού επιτρέπει να υποθέσουμε πως πρόκειται περισσότερο για ένα δέντρο της κόλασης.
Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής
Να προσθέσω μόνο ότι αφού γίνεται λόγος για την United Fruit (πλέον Chiquita), αξίζει να αναφερθεί το όνομα του Minor C. Keith, του ιδρυτή της εταιρίας και επωνομαζόμενου «Πράσινου Πάπα», ενός φοβερού ανθρώπου που ήταν ο ουσιαστικός κυβερνήτης της… υπερμπανανίας στις αρχές του 20ου αιώνα. Βιβλία σχετικά με την περιπετειώδη ζωή του, στα όρια του μύθου, έχουν γράψει μεταξύ άλλων ο Μιγέλ Αστούριας και ο Τζον Ντος Πάσσος.
Τέλος, σχετικά με το διαβόητο Γουατεμαλάσο, ακόμα και μέχρι σήμερα συνεχίζουν να έρχονται στο φως στοιχεία, πραγματικά ή φανταστικά. Μια ιστορία έμμεσα συνδεδεμένη με αυτό είναι μια όχι πολύ γνωστή αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής του δικτάτορα του Αγ. Δομίνικου, Ραφαέλ Τρουχίγιο. Μια μικρή σχετικά ομάδα εξόριστων Δομινικανών και Κουβανών ιδεαλιστών, που περιλάμβανε και τον 22χρονο τότε φοιτητή νομικής Φιντέλ Κάστρο, εκπαιδεύτηκε σε ένα νησάκι της Καραϊβικής για να ανατρέψει τον καθεστώς του Τρουχίγιο. Γι’ αυτό το σκοπό είχαν αγοραστεί και όπλα, πιθανότατα από τον Χουάν Περόν με τη μεσολάβηση του Αρέβαλο. Το φιλόδοξο αντάρτικο είχε άδοξο τέλος. Για την ακρίβεια δεν… ξεκίνησε καν, αφού ανακαλύφθηκε η βάση του στο Κάγιο Κονφίτε και οι συνομώτες το εγκατέληψαν όπως όπως.
Επίσης σχετικά με διαφαινόμενη ανάμιξη της Τσικίτα στο πραξικόπημα της Ονδούρας ενδιαφέρουσα είναι η μαρτυρία του Τζον Πέρκινς, του εξμολογημένου (πρώην) οικονομικού δολοφόνου:
Ονδούρα: Έργο πολυεθνικών το πραξικόπημα στη χώρα;
Πολύ καλό.
Δεν είχα ιδέα για το ρόλο της μπανανοεταιρίας.
tsalapeteinos,
το φρούτο μια χαρά ‘της εποχής είναι’,
μη σου πω επίκαιρο : «της ώρας» ..
Ο Minor C. Keith, φαίνεται κάτω δεξιά,
στην πρώτη διαφημιστική αφίσα
των ατμοπλοϊκών γραμμών της UFC,
(απ’όπου και προσπάθησα να την χρονολογήσω).
Ευχαριστώ πολύ για τις προσθήκες
σολωμάντζαρος,
κάτι τέτοια μας μαθαίνουν οι μπανανοπολυεθνικές !
Κοίτα τι σατανική η αλλαγή ονόματος. Ποτέ μου δεν τη χώνευα την Τσικίτα, αλλά δεν είχα ιδέα πως ήταν η UFC μασκαρεμένη.
Μερσί, ανφάν!
Кроткая,
Il n’y a pas de quoi, Madame !
:)
Συγκλονιστικό. Μπράβο για την έρευνα. Μου θύμισε όντως τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» απλά για να μου το επιβεβαιώσεις στη μέση περίπου του κειμένου. Και δεν έχουμε ιδέα..
nathalie,
ευχαριστώ, καλώς ήρθες !
Εκπληκτικά πράματα όλα αυτά, Ανφάν, αλλά… περισσότερο ανησυχητικό βρήκα το ΠΡΟΣΦΑΤΟ γεγονός που ανάφερες εδώ:
ΑΠΟΡΩ που δεν έγινε εκτενές διεθνές μποϋκοτάζ των μπανανών Chiquita, μετά από αυτό…
Δυστυχώς κι εγώ τις αγόραζα τακτικά (σουξέ στο LIDL).
Για βρες και τίποτα για τους… ανανάδες (του LIDL)!
:mrgreen:
Υ.Γ. Τέρμα πια οι μπανάνες, εκτός κι αν ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Τσικίτα (για μένα)… !!!
BTW Enfant, αν ρυθμίσεις το μπλογκ να ελέγχει μόνο τους καινούργιους επισκέπτες, θα γλυτώσεις πολύ κόπο στο moderation (κι εμάς από καθυστερήσεις). Αυτή τη ρύθμιση υιοθέτησα προ καιρού κι είναι εξίσου καλή με την ουρά αναμονή, όσον αφορά τον αποκλεισμό «κακών» σχολίων, χωρίς τα μειονεκτήματα όμως.
[…] μεταξύ, γράφει η Enfant De L’Haute Mer (εδώ): Όλοι ξέρουμε τι είναι Μπανανία ( Republica Bananera, Banana Republic, […]
Κάπου αναφέρθηκε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο.
Θυμήθηκα πως νέος, είχα διαβάσει ένα συγκλονιστικό του βιβλίο-αυτοβιογραφία, το «μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου».
Μου έχει μείνει στη μνήμη, η περιγραφή του για το πως οι φτωχοι της λατινικής αμερικής, αντιλαμβάνονται τον κόχμο που ζούνε, ως εξής.
Ανάβουν τα κεριά ανάποδα και κρεμάνε επίσης τους σταυρούς ανάποδα, γιατί, βρίσκονται στην κόλαση.
Δεν μπορεί νάναι αυτή η χριστιανική ζωή πιστεύουν, με τόσες στερήσεις, ανέχειες, δυστυχία.
Οπότε, τι άλλο τους μένει, παρά να πιστεύουν πως ο κόσμος στον οποίο ζούνε, είναι η κόλαση!
Το συστήνω σ όποιον θάθελε να εντρυφήσει περισσότερο στα της Λατικικής Αμερικής.
Παρεπιπτόντως, ο Γκαλεάνο, έχει κάνει απο ψυτχολοικής πλευράς, την ομορφότερη και περιεκτικότερη περιγραφή του συστήματος που εξουσιάζει τον πλανήτη.
Το σύστημα
που κάνει το αφέντικό να παρατηρεί τον διευθυντή,
που κάνει τον διευθυντή να φωνάζει στον προϊστάμενο,
που με την σειρά του αυτός εκτονώνεται στον εργάτη,
που τον κάνρι να ξεσπάει στη γυναίκα του,
που κι αυτή ξεσπάει στο παιδί,
που με τη σειρά του κι αυτό,
κλωτσάει με λύσσα τον σκύλο…
(απο μνήμης η περιγραφή, πέρασαν και κάμποσα χρόνια)
[…] απόλυτης εξάρτησης από την αμερικανική πολυεθνική United Fruit Company (που μετονομάστηκε σε United Brands Company το 1970 και στη […]
[…] η συνέχεια ΕΔΩ […]
[…] της τακτικής του μποϋκοτάζ, αποφεύγω να αγοράζω μπανάνες Τσικίτα και προϊόντα της procter&gamble. Προσωπικά, πάντως το κάνω […]
[…] την ιστορία των Banana republic κρατών της Λατινικής Αμερικής ( Κόστα Ρίκα, Κούβα, Κολομβία, Γουατεμάλα, Τζαμάικα, […]
[…] «Μπανανίες»: μικρό δοκίμιο για τα κράτη-μαριονέττες από το ιστολόγιο L’Enfant de la Haute […]