Το παξιμάδι (χριστουγεννιάτικο)

.
.

© Μετάφραση, μοντάζ, φωτισμοί, σκηνικά και κοστούμια — Translation, editing, lighting, scenery and costumes — Traduction, édition, éclairage, décors et costumes: L’Enfant de la Haute Mer

© οι μεταφράσεις μας ΔΕΝ αναδημοσιεύονται, παρά ΜΟΝΟΝ έπειτα από προηγούμενη συνεννόηση — our translations are NOT reproduced: but ONLY after prior consultation – nos traductions NE SONT PAS reproduites: qu’UNIQUEMENT après consultation préalable

«Τώρα, κάνω ό,τι κάνουν όλοι: το σκ@τό μου παξιμάδι», μου έλεγε μια φίλη, που συνήθως εκφράζεται πιο προσεκτικά…

Το να κάνεις το σκ@τό σου παξιμάδι, καθώς τελειώνει το 2010, σημαίνει ότι παραμένεις σε μια δουλειά κάτω από άθλιες συνθήκες (κι αν υπάρχει κι αυτή) και το βουλώνεις, με την ελπίδα πως η θύελλα θα περάσει στ’ανοιχτά. Σημαίνει πως κάνεις πως δεν βλέπεις τις αλλεπάλληλες σπαθιές που λιανίζουν τα εργασιακά δικαιώματα, τη μείωση ή στην καλύτερη περίπτωση το πάγωμα των μισθών, την πλήρη «βαλκανοποίηση» του κόσμου της εργασίας, όπου καθένας προσπαθεί να σώσει το τομάρι του, ακόμα κι αν χρειαστεί να πατήσει πάνω στον διπλανό του. Δεν ήταν κι άσκημα που τα ¾ των Γάλλων υποστήριξαν τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ανατίναξη των συντάξεων, στην πραγματικότητα όμως οι πολίτες υποστήριξαν την ιδέα πως κάποιοι άλλοι και όχι οι ίδιοι θα έτρωγαν νερόβραστα μακαρόνια, διασώζοντας κάποια ασφάλεια απέναντι στην φρενήρη αρπακτικότητα της εργοδοσίας. Η επανάσταση μέσω εξουσιοδοτημένου αντιπροσώπου, τη στιγμή που καθένας θα είχε τα ποδαράκια του στα ζεστά, χωρίς να ρισκάρει την καριέρα και την προαγωγή του, βεβαιωθήκαμε πια: δεν οδηγεί πουθενά.
Αποτέλεσμα: το 100% των μισθωτών «γ@μημένο» και μια άπληστη εργοδοσία να σανιδώνει τα γκάζια της κορνάροντας δαιμονισμένα στον αυτοκινητόδρομο της κοινωνικής απορρύθμισης. Γιατί, μια χαρά το καταλάβαμε: οι διεκδικήσεις των αγώνων ξεπερνούν μακράν το απλό λογιστικό ζήτημα, το κατά πόσο δηλαδή πιο εξαθλιωμένοι θα είμαστε αύριο, την στιγμή που, όπως και να το κάνουμε, δεν γίνεται να λιώσουμε παραπάνω στη δουλειά. Το ξέραμε ότι είμαστε μικρο-παίχτες. Το ξέραμε και τώρα τρώμε όλοι το «παξιμάδι» μας. Σε μεγάλα σακιά, γεμάτα και ξέχειλα.
Τις τελευταίες μέρες, ακούω τα μήντια να μουρμουρίζουν αναγγέλλοντας την αρχή της ανάκαμψης. Πολύ μ’αρέσει αυτό το ρεφραίν…  Μας το πετάνε στη μούρη, το λιγότερο μια φορά το μήνα, με την ελπίδα ότι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή η μαγιονέζα θα δέσει. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι όμως ακριβώς αυτή: εκεί οι άνθρωποι ζουν και παλεύουν μέρα με τη μέρα για ένα κομμάτι ψωμί. Αντίθετα, ο καλύτερος δείκτης περί του αντιθέτου, είναι όταν ένας-ένας οι εργαζόμενοι «αλλάζουν» και τη βλέπουν αλλιώς τη δουλειά: ελάτε τώρα, όλοι σας ξέρετε μερικούς από δαύτους, που δεν είναι ούτε πιο κακοί, ούτε πιο ηλίθιοι από τους άλλους, που παινεύονται πως πάντα θα βρουν μια άκρη,  αρκεί να μην κάνουν τους δύσκολους, πως όποιος θέλει μπορεί, που αν τους παραζορίσουν, αρκεί να ρίξουν τρία τηλέφωνα, και θα βρουν αμέσως αλλού δουλειά. Η ανεργία, δεν ξέρουν τι πράγμα είναι, τραβάνε μπροστά, δουλεύουν πολύ, λυσσάνε στη δουλειά, τίποτε δεν τους αντιστέκεται και κανένας δεν μπορεί να τους κλείσει το δρόμο..
Ε, λοιπόν, τώρα τελευταία, ακόμη κι αυτοί οι τύποι έβγαλαν το «παξιμάδι» τους και    -κάνοντας κάποιους μορφασμούς, είναι η αλήθεια-    ξεκίνησαν σιγά-σιγά να το τρώνε, ακριβώς όπως και οι διπλανοί τους. Γιατί, ακόμη κι αυτοί κατάλαβαν, πως όταν η μουσική σταματήσει, είναι προτιμότερο να βρεθείς καθισμένος πάνω στα καρφιά, παρά με τα οπίσθια ανάμεσα σε δυο καρέκλες, δηλαδή στο κενό. Κατάλαβαν λοιπόν, πως ακόμη κι αν η δουλειά σου είναι χάλια, κι αν το αφεντικό είναι βλαξ, οι συνάδελφοι μαλ@κες που κοιτάνε την πάρτη τους, καρφιά, ανεύθυνοι, κάλπικοι, ακόμη κι αν πρέπει να παστώνεσαι στα αντικαταθλιπτικά ώστε να συνεχίσεις να σηκώνεσαι το πρωί … δεν παύει να είναι προτιμότερο από το να βρεθείς χωρίς τίποτα… Γιατί το τίποτα, δεν είναι τώρα πια ένα μεταβατικό στάδιο ή μια προσωρινή κατάσταση όπως ήταν κάποτε: το τίποτα είναι ένα απάνθρωπο βάραθρο, απ’όπου πιθανότατα δεν θα ξαναβγείς ποτέ!
Κι έτσι όλος ο κόσμος τρώει το «παξιμάδι» του και περιμένει…
Πρέπει να πω όμως, πως μερικοί δεν περιμένουν πια τίποτα, δεν ελπίζουν και πολλά από τη ζωή τους. Μονάχα να μη χειροτερέψουν κι άλλο τα πράγματα. Την ίδια στιγμή που πολύ καλά το ξέρουν, πως τα πράγματα δεν μπορεί παρά να πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τα μαγαζιά σπάνε τα μούτρα τους. Κι όσα κρατάνε ακόμη, το κάνουν σφίγγοντας τρεις τρύπες το ζωνάρι. Οι μόνοι που τα καταφέρνουν ακόμη είναι οι «κολλαμπό» του συστήματος, οι βρωμιάρηδες, οι εγωιστές, εκείνοι που δεν έχουν ενδοιασμούς, οι εκμεταλλευτές, οι απατεώνες, οι  «τρύπες του κατώτατου σημείου του σώματος», αυτοί, που ό,τι και να γίνει, είναι πάντα έτοιμοι να πουλήσουν και τη μάνα τους για το πρώτο πινάκιο φακής που θα βρεθεί μπροστά τους. Δηλαδή, δεν χρειάζεται να σπρώχνεσαι στην ουρά για «παξιμάδι»: αυτή τη φορά έχει για όλους, και για τους πιο καλοφαγάδες έχει και σάλτσα.
Υπάρχουν βέβαια και οι αρρωστημένα αισιόδοξοι, που νομίζουν στ’αλήθεια ότι τους εκμεταλλευτές, «θα τους στριμώξουμε το 2012», ψηφίζοντας «χρήσιμα»… [στμ. εννοεί την προεδρική εκλογή στη Γαλλία, το 2012].
Γι’αυτούς, δεν ξέρω πραγματικά τι να πω …
Όπως και νάχει, δεν έχω πλέον να πω κάτι που να μην το έχω ξαναπεί… Μήπως μάθαμε ποτέ από τις παλιές εμπειρίες για να μάθουμε και τώρα; Προτιμάμε να παραμυθιαζόμαστε, ώστε να μη βλέπουμε το τσουνάμι «παξιμαδιού» που έρχεται, για το οποίο κάποιοι διαρκώς μας προετοιμάζουν χωρίς καν την απαιτούμενη λεπτότητα και περιστροφές !! Ειλικρινά, ανάμεσα στην επανεμφάνιση της κόρης του Le Pen και το παραλήρημα των δημοσκοπήσεων υπέρ του Dominique Strauss-Khan,  ειδικού απεσταλμένου μας στο Δ.Ν.Τ., ο σπάγκος είναι τόσο χοντρός, που θα μπορούσε να σύρει τον Τιτανικό ως το φεγγάρι.
Δεν πιστεύω στη θεία πρόνοια. Δεν πιστεύω ότι το σύστημα εκκρίνει από μόνο του σωτηρία, ένα σύστημα, που εδώ και πολλά χρόνια ουδέποτε σταμάτησε να μας μηρυκάζει. Δεν πιστεύω ότι κρατώντας χαμηλό προφίλ, κι ο καθένας στη γωνιά του, έχουμε την παραμικρή πιθανότητα να βελτιώσουμε την κατάστασή μας.
Πιστεύω μονάχα πως όσο τρώμε «παξιμάδι», τόσο θα βρωμάει το στόμα μας.
Πιστεύω πως όσο δεν συνειδητοποιούμε πως το δικαίωμά μας να ζούμε αξιοπρεπώς δεν αποτελεί κανενός είδους κεκτημένο, αλλά πρέπει να το υπερασπιζόμαστε εμείς οι ίδιοι, την κάθε μέρα και όλοι μαζί, δεν θα έχουμε παρά χειρότερες μέρες να προσφέρουμε στα παιδιά μας.
Νομίζω, πως το φθινόπωρο που μας πέρασε, κοντέψαμε να γυρίσουμε τον τροχό προς όφελός μας, προς όφελος των πολλών και εναντίον των υπερφίαλων και τερατόμορφων ολίγων.
Πιστεύω πως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η δύναμη μας βρίσκεται στην ικανότητα να εξεγερθούμε και να ενώσουμε τους αποτροπιασμούς μας, απέναντι σ’αυτούς που ακούραστα εκμεταλλεύονται τους φόβους και την υποχωρητικότητά μας.
Πιστεύω όμως πως πρέπει πρώτα απ’όλα να παλαίψουμε με τους εαυτούς μας, ενάντια στην ηλίθια παραίτησή μας, ώστε να ξαναβρούμε την μαχητικότητά μας και την θέληση για κοινωνική πρόοδο.
Και εν τω μεταξύ, κι εσείς κι εγώ, όσο περιμένουμε αυτή την φώτιση, μπορούμε πάντοτε να βγάλουμε στο τραπέζι το «παξιμάδι» μας !

Πηγή: Le Monolecte (via BétaPolitique)

©-απόδοση: L’Enfant de la Haute Mer

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται — Please NOTE: anonymous comments or comments mentioning fake on-line personality with false or disposable e-mail and a fake alias, will neither be approved nor answered. — NOTEZ S’il vous Plaît: Les commentaires anonymes ou des commentaires mentionnant fausse personnalité en ligne, avec e-mail faux ou jetable et un faux alias, ne seraient ni approuvés ni répondus.

Ως εδώ, όλα καλά !

Η ταινία αρχίζει με τα λόγια αυτά:

«Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από κτίριο 50  ορόφων …

… ο τύπος όσο πέφτει μονολογεί ασταμάτητα για να καθησυχάσει τον εαυτό του:

« …  ως εδώ όλα καλά …

…. ως εδώ όλα καλά …

… ως εδώ όλα καλά … »

όμως το σημαντικό δεν είναι η πτώση είναι η προσγείωση….»

Και με τα ίδια λόγια τελειώνει.

από την ταινία : “La Haine (1995)” τουMathieu Kassovitz

Η ταινία χαρτογραφεί ένα 24ωρο συναισθηματικής έντασης με τραγική κατάληξη, τριών μεταναστών, έπειτα από μια εξέγερση νεαρών στα Παρισινά προάστια (banlieues). Οι πρωταγωνιστές, μια παρέα τριών νεαρών φίλων, που κατάγονται από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες και ζουν σε ένα υποβαθμισμένο οικοδομικό συγκρότημα στέγασης μεταναστών (πόλη-υπνωτήριο) στα προάστια του Παρισιού: ο Vince είναι Εβραίος, ο Hubert είναι μαύρος και ο Saїd είναι Άραβας… Αυτά όμως που τους ενώνουν είναι πανίσχυρα: η γενιά τους, η έλλειψη προοπτικής, η απόγνωση … Συνιστώ να δείτε εδώ μια πολύ καλή ανάλυση. Στο τέλος της, ολόκληρη την ταινία σε δέκα video.

©-απόδοση: L’Enfant de la Haute Mer

Για άλλα (περί φτώχειας) συναφή, δείτε εδώ

Για άλλα (περί βίας) συναφή, δείτε εδώ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται.