Συνθήκες απαγόρευσης Χημικών, β’ έκδοση βελτιωμένη

Συνθήκες απαγόρευσης Χημικών (Μαρία Σωτηροπούλου)

Οι συνθήκες απαγόρευσης χημικών και η απροθυμία της Ελλάδας

Η πρώτη απαγόρευση χρήσης χημικών όπλων έγινε με τη Διακήρυξη των Βρυξελλών το 1874 και ακολούθησε η Διακήρυξη της Χάγης το 1899 στις οποίες «απαγορευόταν η χρήση βλημάτων με ασφυχτικά και δηλητηριώδη αέρια».

Ακολούθησε το Πρωτόκολλο της Γενεύης το 1925 που καταδίκαζε σαφώς την χρήση χημικών και βακτηριολογικών όπλων, αλλά δεν απαγόρευε την έρευνα και αποθήκευση των χημικών όπλων.

40 χώρες ανάμεσά τους και οι ΗΠΑ περίμεναν 50 χρόνια για να επικυρώσουν το ανωτέρω πρωτόκολλο, ενώ το Ιράκ είχε υπογράψει τη Σύμβαση. Ενδεικτική της υποκρισίας των κρατών είναι η απόφαση 2603Α ΧΧΙV του ΟΗΕ (16-12-1969) στην οποία 80 κράτη συνυπέγραψαν την απαγόρευση κάθε χημικού όπλου (και των δακρυγόνων) Πορτογαλία, ΗΠΑ και Αυστραλία καταψήφισαν ενώ 36 χώρες απείχαν, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

Το 1972 υπογράφεται η Σύμβαση της Γενεύης για τα βιολογικά όπλα και τις τοξίνες και από τις δύο τότε υπερδυνάμεις η οποία συνέχισε να ισχύει με ανανέωση κάθε 5ετία μέχρι το 1985 οπότε με πρωτοβουλία Ρήγκαν Γκορμπατσόφ υπεγράφη πλήρης απαγόρευση χημικών και βιολογικών όπλων.

Ακολούθησε η απόφαση 41/58 Β του ΟΗΕ (3-12-1986) όπου στη Γενική Συνέλευση ψήφισαν 101 υπέρ, 11 κατά και 43 αποχές (ανάμεσά τους και η Ελλάδα) ενώ στο Παρίσι (11-1-1989) το Ιράκ και άλλες 148 χώρες υπέγραψαν και καταδίκασαν την παραγωγή και χρήση χημικών όπλων.

Στην Ελλάδα το 1994 επικυρώθηκε η απαγόρευση ανάπτυξης, παρασκευής, χρήσης και φύλαξης των χημικών όπλων για πολεμικούς σκοπούς, αλλά σαφώς αναφέρεται ότι δεν απαγορεύεται η χρήση τους για «σκοπούς διατήρησης δημόσιας τάξης».

Έτσι παρατηρείται σήμερα το παράδοξο ουσίες επικίνδυνες για την υγεία των εχθρών να χρησιμοποιούνται ευρύτατα κατά των κατοίκων της ίδιας μας της χώρας.

Τα «δακρυγόνα» είναι επικίνδυνα για την ανθρώπινη υγεία (καρκίνοι, οφθαλμολογικές και αναπνευστικές νόσοι, δερματοπάθειες γαστρεντερίτιδες και αποβολές) πρέπει να θεωρούνται απαγορευμένα τόσο για τον πόλεμο, όσο και κατά την ειρήνη. Οι επίσημες δικαιολογίες ότι χρησιμοποιούνται με αραίωση, σε ανοιχτό χώρο, πάντα κατά υγιών ανθρώπων και ποτέ σε επαφή δεν ισχύουν, αντίθετα εισχωρούν παντού και επιμολύνουν διαρκώς περιοχές ( πχ Εξάρχεια) όπου κατοικούν γέροι, παιδιά και άρρωστοι, ενώ είναι επιβλαβή και για τους ίδιους τους αστυνομικούς, που αν και δεν τα εισπνέουν άμεσα αλλά με τις μάσκες, τα απορροφούν από το δέρμα. Γιαυτό και πρέπει να καταργηθούν άμεσα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

«Ούτε στον πόλεμο δεν γίνονται αυτά»

Ελληνική Αστυνομία/Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη: Κώδικας Δεοντολογίας του Αστυνομικού (Π.Δ. 254/2004, Φ.Ε.Κ. 238/Α΄)

Τυχαία αποσπάσματα:

σελίδα 6 (μεγαλώστε)

σελίδα 7

σελίδα 8

σελίδα 9

σελίδα 12

–

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται.

η παλιά καλή συνταγή: η εξουσία στους ευνούχους!-original in English

.

The Good Old Recipe: the Power to Eunuchs! (see below the scanned page in English)

La Bonne Vieille Recette: le Pouvoir aux Eunuques!

© Μετάφραση, μοντάζ, φωτισμοί, σκηνικά και κοστούμια — Translation, editing, lighting, scenery and costumes — Traduction, édition, éclairage, décors et costumes: L’Enfant de la Haute Mer

© οι μεταφράσεις μας ΔΕΝ αναδημοσιεύονται, παρά ΜΟΝΟΝ έπειτα από προηγούμενη συνεννόηση- our translations are NOT reproduced: but ONLY after prior consultation – nos traductions NE SONT PAS reproduites: qu’UNIQUEMENT après consultation préalable

POLIDORI Gian Carlo(1943-), Italy: Οδαλίσκη και Ευνούχος στο χαρέμι [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Ευνούχοι και επιβήτορες: Τα είδη των αξιωματούχων στην προβιομηχανική εποχή

«… Όσον αφορά στο κεντρικό κράτος, ο μείζων κίνδυνος, όπως από τόσο παλιά αναγνώρισε ο Πλάτωνας, είναι η απόκτηση ή η διατήρηση, εκ μέρους των στρατιωτικών ή κληρικών αξιωματούχων δεσμών συγγένειας με συγκεκριμένες ομάδες · τα συμφέροντα των ομάδων αυτών, τείνουν εν συνεχεία να ‘ξεστρατίσουν’ τους αξιωματούχους από την ευθεία οδό του καθήκοντος, ενώ η υποστήριξή τους τείνει, παράλληλα, να τους χαρίζει περιστασιακά υπερβολικά μεγάλη εξουσία.

Zülfü Livaneli, Ο Ευνούχος της Κωνσταντινούπολης [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Οι στρατηγικές που υιοθετήθηκαν για την αντιμετώπιση αυτού του κυρίαρχου κινδύνου ποικίλλουν στις λεπτομέρειες, αλλά μπορούν να χαρακτηριστούν γενικά ως ευνουχιστικές. Η ιδέα ήταν να σπάσουν οι δεσμοί συγγένειας, στερώντας από τον εκκολαπτόμενο πολεμιστή/ γραφειοκράτη/ κληρικό είτε τους ανιόντες, είτε τους κατιόντες, είτε και τους δύο. Οι τεχνικές που εφαρμόστηκαν, περιέλαβαν τη χρήση ευνούχων, σωματικά ανίκανων για την παραγωγή κατιόντων · ιερέων, των οποίων η αγαμία ήταν προϋπόθεση για την προνομιούχο θέση τους, αποτρέποντας τους έτσι να αναγνωρίσουν απογόνους · αλλοδαπών, των οποίων οι δεσμοί συγγένειας υποτίθεται ότι ήταν σε ασφαλή απόσταση · ή μελών αποκλεισμένων ή χωρίς πολιτικά δικαιώματα ομάδων, τα οποία μέλη ήταν παντελώς ανίσχυρα χωρίς το κράτος το οποίο τους ανέθετε το αξίωμα. Μια άλλη τεχνική ήταν η χρησιμοποίηση «σκλάβων», ατόμων που, αν και εκ των πραγμάτων είχαν εξουσία, εντούτοις, από τη στιγμή που «ανήκαν» στο κράτος, δεν είχαν τεχνικά κανένα άλλο νόμιμο δεσμό, και των οποίων η περιουσία και το αξίωμα θα μπορούσαν να επανέλθουν στο κράτος οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς καν να διανοηθούν πως θα είχαν δικαίωμα σε οποιαδήποτε προσφυγή σε σχετική διαδικασία, και άρα χωρίς να θεμελιώνεται οποιοδήποτε δικαίωμα υπέρ κάποιας τοπικής ή συγγενικής ομάδας του εκπεσόντος αξιωματούχου.

Mathew Kuefler, The Manly Eunuch [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Συχνά χρησιμοποιήθηκαν πραγματικοί ευνούχοι. Οι άγαμοι ιερείς είχαν, φυσικά, προεξάρχοντα ρόλο στη χριστιανοσύνη. Μετά την πτώση του Χαλιφάτου, οι στρατιωτικές γραφειοκρατίες σκλάβων ήταν ευδιάκριτες στα ισλαμικά κράτη. Οι αλλοδαποί διέπρεπαν στις φρουρές επιλέκτων των παλατιών και στις οικονομικά αξιώματα των αυτοκρατοριών.

Εντούτοις, οι ευνουχιστικές πρακτικές δεν είχαν οικουμενική ισχύ. Η κινεζική γραφειοκρατία στρατολογήθηκε από τη «ανώτερη τάξη» και η ευρωπαϊκή φεουδαρχική τάξη κατάφερε γρήγορα να επιβάλει την αρχή της κληρονομικότητας εις βάρος της αρχής της παραχώρησης γαιών έναντι παρεχομένων υπηρεσιών. Σε αντίθεση με τις ευνουχιστικές πρακτικές, τα μέλη των ελίτ, τα οποία έχουν επίσημα την άδεια να αναπαράγονται κοινωνικά, και να διατηρούν τα αξιώματά τους για τα βλαστάρια τους, θα μπορούσαμε να τα αποκαλούμε επιβήτορες …»

Ernest Gellner, Nations and Nationalism, Blackwell, 1983, pp. 15-16 [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Από το : Ernest Gellner, Nations and Nationalism, Blackwell, 1983, pp. 15-16 (οι υπογραμμίσεις δικές μου).

Παλαιότερη δημοσίευσή μου, που ξαναθυμήθηκα με αφορμή:Une antique et bonne solution : le pouvoir aux eunuques (Libération, 20 mai 2011)

(αποδίδεται στον) GALLOCHE Louis, 1670-1761 (France), Η βάφτιση του ευνούχου [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

.
.

PLEASE NOTE: Anonymous comments or comments mentioning fake on-line personality with false or disposable e-mail and a fake alias, will neither be approved nor answered. — ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται.

Short Link: http://wp.me/p3lcY-1Ja

.

.