μαριονέττες, δεν θέλουμε το ευρώ σας!

–
English subtitles, HERE
Soutitré français, ICI

o γιατρός Matthias Rath (1955–

–
Ο Matthias Rath μιλάει στο Βερολίνο, στις 13 Μαρτίου 2012.

via

–
–

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται.

«Μπανανίες»: μικρό δοκίμιο για τα κράτη-μαριονέττες

«… κοστίζει φτηνότερα να εξαγοράσεις έναν βουλευτή, απ’όσο ένα μουλάρι…» (Sam Zemurray, δείτε πιο κάτω, τον κύριο στην ένθετη φωτογραφία και την Σημείωση[1])

Banana Republic,  small essay on the puppet States: «… it is cheaper to buy a Parliament Member than a mule … » (Sam Zemurray)

République bananière, petit essai sur les États marionnettes: «… il est moins cher d’acheter un membre du Parlement qu’une mule …«(Sam Zemurray)

© Μετάφραση, μοντάζ, φωτισμοί, σκηνικά και κοστούμια — Translation, editing, lighting, scenery and costumes — Traduction, édition, éclairage, décors et costumes: L’Enfant de la Haute Mer

© οι μεταφράσεις μας ΔΕΝ αναδημοσιεύονται, παρά ΜΟΝΟΝ έπειτα από προηγούμενη συνεννόηση- our translations are NOT reproduced: but ONLY after prior consultation – nos traductions NE SONT PAS reproduites: qu’UNIQUEMENT après consultation préalable

οι χώρες με τις Chiquitο-φυτείες [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Όλοι ξέρουμε τι είναι Μπανανία (Republica Bananera, Banana Republic, République bananière):

είναι μια χώρα που είναι κατ’επίφαση μόνον δημοκρατία, ενώ στην πραγματικότητα διοικείται από τα ιδιωτικά συμφέροντα ή/και ξένες-πολυεθνικές εταιρείες.

Διαφήμιση των ατμόπλοιων της «United Fruit Company». [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Αλλά πώς αυτό συνδέεται με τις μπανάνες;

Η «United Fruit Company» και τα Κράτη Μαριονέττες

Όλα άρχισαν το 1899, με τη δημιουργία της «United Fruit Company». Αυτή η πανίσχυρη επιχείρηση-μεσάζων φρούτων δεν άργησε να βάλει πόδι σε κάποιες χώρες της Νότιας Αμερικής, με σκοπό να δημιουργήσει εκεί φυτείες μπανάνας: κυρίως στην Κόστα Ρίκα, την Κούβα, την Κολομβία, την Γουατεμάλα, τη Τζαμάικα και την Νικαράγουα.

Η αμερικανική «United Fruit Company», είναι διάσημη για την οικονομική «αποικιοποίηση» ειδικά της Κεντρικής Αμερικής, χρησιμοποιώντας την στήριξη των ΗΠΑ πολιτικά, και κατά περίσταση, και στρατιωτικά, ώστε να αποκομίσει μεγάλα κέρδη στην περιοχή. Η αντίθεση μέσα στις ΗΠΑ ενάντια στην συνεργασία κυβέρνησης-«United Fruit Company», κορυφώθηκε στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα.

εισιτήριο για το πλοίο Ethelred της «United Fruit», Αύγουστος 1900. Το πλοίο τσακίστηκε σε τυφώνα στο Gallant Point της Τζαμάϊκα το 1904. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Για περισσότερα, δείτε μια περίληψη της αμερικανικής εισβολής στη Γουατεμάλα.
Η κυβέρνηση της χώρας, που ανέτρεψαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η CIA στις 27 Ιουνίου 1954, ήταν η δημοκρατικότερη που είχε ποτέ η Γουατεμάλα. Ο Πρόεδρος, εκλεγμένος με καθολική ψηφοφορία, ο Jacobo ÁrbenzGuzmán, ήταν κεντρο-αριστερός σοσιαλιστής, τέσσερις από τις πενήντα έξι έδρες στο κοινοβούλιο είχαν οι κομμουνιστές. Αυτό που ήταν το πιο συνταρακτικό για τα αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα ήταν ότι ο Arbenz απαλλοτρίωσε 234.000 στρέμματα γης που κατείχε η «United Fruit Company», προσφέροντας αποζημίωση που η «United Fruit Company» θεώρησε «απαράδεκτη».
Τον ανατραπέντα από την CIA Jacobo Árbenz Guzmán, διαδέχτηκε για δύο σχεδόν μέρες ο Carlos Enrique Díaz de León, τον οποίο ανέτρεψε η χούντα του Elfegio Monzón. Πέντε μέρες μετά (σαν σήμερα, 2 Ιουλίου 1954), ανέλαβε ο αντικαταστάτης του Arbenz, ο επίσης πραξικοπηματίας Carlos CastilloArmas. Αυτός έσπευσε να δώσει πίσω τις γαίες στην «United Fruit Company», και επί πλέον, κατάργησε τους φόρους στα κέρδη και τα μερίσματα των ξένων επενδυτών, κατάργησε τη μυστική ψηφοφορία, και φυλάκισε χιλιάδες επικριτές της πολιτικής του.

SS (steamship) Abangarez, a United Fruit Company banana carrier, c. 1945. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Για τη μεταφορά της μπανάνας ως τις ΗΠΑ, η επιχείρηση «United Fruit Company» διέθετε ένα πολύ σημαντικό μεταφορικό δίκτυο διαμέσου της Νότιας Αμερικής: περισσότερα από 180 χιλιόμετρα σιδηροδρόμων, τριάντα καράβια και μια δεκάδα ατμόπλοια.
Η επιρροή της πανίσχυρης εταιρείας ήταν τέτοια, που το 1904, ο δικτάτορας της Γουατεμάλα Manuel Cabrera, «εμπιστεύθηκε» στην «United Fruit Company» τον έλεγχο όλων των σιδηροδρόμων της χώρας του, φροντίζοντας να παράσχει πλήρη φοροαπαλλαγή στις επιχειρήσεις της.
Η «United Fruit Company» υπαγόρευε στα νοτιοαμερικανικά Κράτη την μισθολογική πολιτική τους.
Καθένας μπορεί λοιπόν να φανταστεί τις κοινωνικές καταστροφές που κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει.
Κάτι που, δυστυχώς, έγινε στην Κολομβία τον Δεκέμβριο του 1928, όταν άρχισαν να απεργούν περισσότεροι από 25.000 μισθωτοί εργάτες, που «υπηρετούσαν» στις φυτείες της μπανάνας και στην κατασκευή των σιδηροτροχιών.
Γιατί απεργούσαν; Ζητούσαν γραπτά συμβόλαια, οχτάωρη ημερήσια εργασία, έξη μέρες τη βδομάδα και βέβαια, δεν ανέχονταν πια να πληρώνονται με άθλια «κουπόνια αγοράς», που δεν μπορούσαν να εξαργυρωθούν παρά μόνον στα καταστήματα της «United Fruit Company». Η απεργία γενικεύτηκε και έγινε το μεγαλύτερο απεργιακό κίνημα που γνώρισε ποτέ η χώρα, μέχρι και σήμερα. Συμμετείχαν μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού αλλά και ριζοσπάστες του Φιλελεύθερου Κόμματος.

Η είσοδος των παλαιών κτηρίων της United Fruit Company (1920), στη St. Charles Avenue, στη Νέα Ορλεάνη, στη Louisiana. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Ύστερα από αίτημα της «United Fruit Company», η κολομβιανή κυβέρνηση της εποχής πέρασε νόμους που περιόριζαν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Η επιχείρηση έφτασε μάλιστα μέχρι του σημείου να απαγορεύσει τις μισθολογικές διεκδικήσεις. Λίγες μέρες αργότερα, στο χωριό Cienaga, της επαρχίας Magdalena της Κολομβίας χρησιμοποιήθηκε βία για να σταματήσει τις διαδηλώσεις, και το πέτυχαν. Στις 6 Δεκεμβρίου 1928, η κολομβιανή κυβέρνηση έστειλε επί τόπου ένα σύνταγμα στρατού, χωρίς να είναι και σήμερα αποδεδειγμένο (στμ. !!) ότι ενήργησε με εντολή της «United Fruit Company». Τα μυδράλια στήθηκαν στις στέγες των χαμηλών κτηρίων της κεντρικής πλατείας του οικισμού, αποκλείστηκαν όλες οι διέξοδοι διαφυγής και υπήρξε πεντάλεπτη προειδοποίηση.
Το συγκεντρωμένο πλήθος των εργατών, των συζύγων και των παιδιών τους, έβγαινε από την λειτουργία της Κυριακής, και περίμενε  την ομιλία του τοπικού κυβερνήτη. Περισσότερα από 75 πρόσωπα δολοφονήθηκαν (ο αριθμός των νεκρών ποικίλλει και κάποιοι τον ανεβάζουν στις 2.000 άτομα) και, σαν αυτό να μην ήταν αρκετά τραγικό από μόνο του, οι μισθωτοί αναγκάστηκαν να δεχτούν μια μεγάλη μείωση των μισθών τους.
Για το περιστατικό έγραψαν οι Κολομβιανός Gabriel García Márquez στο μυθιστόρημά του Εκατό Χρόνια Μοναξιάς(1967), όπως και ο Álvaro Cepeda Samudio στο έργο του La Casa Grande(1962). Μείζονες Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς, όπως ο Carlos Luis Fallas από την Κόστα Ρίκα, ο Ramón Amaya Amador από την Ονδούρα, ο Miguel Ángel Asturias από την Γουατεμάλα, ο Eduardo Galeanoαπό την Ουρουγουάη και ο Pablo Neruda από την Χιλή, κατήγγειλαν την εταιρεία «United Fruit Company» μέσα από το έργο τους, όπως και την εξάρτηση των κυβερνήσεών τους από τον ξένο παράγοντα.

Οι ηγέτες της απεργίας των εργατών στις φυτείες της μπανάνας. Από αριστερά προς τα δεξιά: ο Pedro M. del Río, ο Bernardino Guerrero, ο Raúl Eduardo Mahecha, ο Nicanor Serrano και ο Erasmo Coronel. Ο Guerrero και ο Coronel σκοτώθηκαν από τον κολομβιανό στρατό. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Διαφήμιση των ατμόπλοιων της «United Fruit Company» [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Καταλαβαίνετε λοιπόν τη σημασία και την επιρροή που μπορεί να είχε μια τέτοια εταιρεία σε αναπτυσσόμενες χώρες, όπως ήταν οι χώρες της κεντρικής Αμερικής τότε. Η «United Fruit Company»,  ήταν κυριολεκτικά κράτος εν κράτει.
Αλλά η βασιλεία της δεν κράτησε και τόσο.

Το 1944, στη Γουατεμάλα, ο λαός ανέτρεψε τον δικτάτορα. Έγιναν οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές στην ιστορία της χώρας: η κυβέρνηση ήταν, συνεπώς, λιγότερο επιρρεπής στη διαφθορά (στμ., λέμε τώρα…).

Γουατεμάλα, το «σπιτάκι» του manager στη Bananera (πρώτο μισό του 20ού αιώνα). [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Το 1954, στην Ονδούρα, απέργησε περισσότερο από το 15% των εργατικών χεριών της χώρας. Η επιχείρηση υποχρεώθηκε να αυξήσει τους μισθούς.
Στην Κούβα το 1959, ο Fidel Castro προχώρησε σε αναδιανομή των φυτειών της «United Fruit Company»: αυτό αποτέλεσε μία από τις αιτίες της αμερικάνικης απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων, τον Απρίλιο του 1961.
Εν ολίγοις, με την πάροδο του χρόνου η επιχείρηση έχανε όλο και περισσότερο την επιρροή της και οι κυβερνήσεις μαριονέτες εξατμίστηκαν σιγά-σιγά.

Γουατεμάλα, αρχές της δεκαετίας του 1950, το φόρτωμα της μπανάνας στην επιχείρηση. Eργαζόμενοι της United Fruit στην Ονδούρα: Οι άνθρωποι είναι φτωχοί στην Ονδούρα επειδή για αιώνες είναι υποτελείς, πρώτα στην ισπανική ελίτ, και τους απογόνους τους, και αργότερα στις ΒόρειοΑμερικάνικες Εταιρείες φρούτων. Το 1899, η εταιρεία Standard Fruit απέστειλε το πρώτο φορτίο μπανάνας από την Ονδούρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η «Μπανανία» ήταν γεγονός. Για την προστασία των αμερικανικών εταιρικών συμφερόντων στην Ονδούρα, πεζοναύτες των ΗΠΑ παρενέβησαν στην Ονδούρα το 1903, 1907, 1911, 1912, 1919, 1924, και 1925. – Guatemala, beginning of decade 1950, the loading of banana in the enterprise: United Fruit workers in Honduras. People are poor in Honduras because for centuries its people have been vassals, first to a Spanish elite, and their descendants, and later to North American fruit corporations. In 1899, the Standard Fruit Company shipped the first banana out of Honduras to the United States. A banana Republic was born. To protect American corporate interests in Honduras, U.S. Marines intervened in Honduras in 1903, 1907, 1911, 1912, 1919, 1924, and 1925. – Guatémala, début de la décennie de 1950, le chargement de la banane à l’entreprise. Travailleurs de United Fruit au Honduras. Les gens sont pauvres au Honduras parce que pendant des siècles les ils ont été vassaux, d’abord à une élite espagnole, et à leurs descendants, et plus tard aux sociétés de fruits en Amérique du Nord. En 1899, la Standard Fruit Company a expédié la première cargaison de banane hors du Honduras aux États-Unis. Une république bananière est née. Afin de protéger les intérêts des entreprises américaines au Honduras, des Marines américains sont intervenus au Honduras en 1903, 1907, 1911, 1912, 1919 1924 et 1925. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Αλλά η «United Fruit Company» δεν εξαφανίστηκε κιόλας. Το 1989, άλλαξε όνομα και έγινε «Chiquita Brands International Inc.», ώστε να ξεχαστεί το ενοχλητικό παρελθόν της.
Προφανώς, αυτό δεν ήταν αρκετό..

Διαφήμιση των ατμόπλοιων της United Fruit Ad 1916. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

Το 2007, η επιχείρηση κρίθηκε ένοχη παροχής οικονομικής βοήθειας σε κολομβιανές ακροδεξιές ομάδες, οι οποίες ήταν υπεύθυνες για τις σφαγές που διαπράχθηκαν μεταξύ 1997 και 2002. Η «Chiquita Brands International Inc.» εξόπλιζε τις ομάδες αυτές και είχε στις αποθήκες της περισσότερα από  3.500 Καλάσνικοφ, με την συνδρομή της Banadex (θυγατρικής της), μιας άλλης επιχείρησης-μεσάζοντα μπανάνας επίσης.
Ποιος θα το πίστευε ότι η μπανάνα μπορούσε να είναι τόσο επικίνδυνη;

Ο «Banana Man», Samuel Smuri. Για τον Samuel Smuri, δείτε την σημείωση [1]

Και η επίσημη ανταλλαγή τηλεγραφημάτων της εποχής, μεταξύ ΗΠΑ και Κολομβίας

1.- Τηλεγράφημα από την πρεσβεία της Bogotá στον Αμερικανό ΥΠΕΞ (της 5ης Δεκεμβρίου 1928):
«Παρακολουθώ την «απεργία των φρούτων» στη Santa Marta μέσω του εδώ αντιπροσώπου της «United Fruit Company». Επίσης μέσω του ΥΠΕΞ της Κολομβίας, ο οποίος μου είπε το Σάββατο ότι η κυβέρνηση θα έστελνε πρόσθετα στρατεύματα και θα συνελάμβανε όλους τους ηγέτες της απεργίας και θα τους μετέφερε στη φυλακή στην ‘Καρχηδόνα’. Και ότι η κυβέρνηση θα παρείχε επαρκή προστασία στα εμπλεκόμενα αμερικανικά συμφέροντα».
2.- Τηλεγράφημα από τον πρόξενο στη Santa Marta στον Αμερικανό ΥΠΕΞ (6ης Δεκεμβρίου 1928):
«Τα αντικυβερνητικά αισθήματα του προλεταριάτου, κοινά και σε μερικούς από τους στρατιώτες είναι έντονα, και είναι αμφισβητήσιμο εάν μπορούμε να υπολογίζουμε στην κολομβιανή κυβέρνηση για προστασία. Μπορώ, με σεβασμό, να προτείνω ότι το αίτημά μου για παρουσία μέσα σε εύλογη απόσταση ενός αμερικανικού πολεμικού σκάφους θα εγκριθεί… Αναγνωρίζεται ότι ο χαρακτήρας της απεργίας έχει αλλάξει και ότι η αναταραχή είναι μια εκδήλωση με ανατρεπτικό χαρακτήρα».

3.- Τηλεγράφημα από την πρεσβεία της Bogotá στον Αμερικανό ΥΠΕΞ (7ης Δεκεμβρίου 1928):
«Κατάσταση έξω από την πόλη Santa Marta αδιαφιλονίκητα πολύ σοβαρή: η εξωτερική ζώνη είναι σε εξέγερση. Οι στρατιωτικοί, που έχουν διαταγές «να μην χρησιμοποιήσουν πυρομαχικά» έχουν ήδη σκοτώσει ή τραυματίσει περίπου πενήντα απεργούς. Η κυβέρνηση μιλά τώρα για γενική επίθεση ενάντια στους απεργούς, μόλις φθάσουν επί τόπου όλες οι ενισχύσεις, στην αρχή της προσεχούς εβδομάδας».
4.- Τηλεγράφημα από το αμερικανικό ΥΠΕΧ προς το προξενείο της Santa Marta, (8ης Δεκεμβρίου 1928):
«Η πρεσβεία στη Μπογκοτά αναφέρει ότι έχουν δοθεί κατηγορηματικές διαταγές στις αρχές στη Santa Marta, ώστε να προστατεύσουν όλα τα αμερικανικά συμφέροντα. Το ΥΠΕΞ δεν (επανάληψη δεν) επιθυμεί να στείλει πολεμικό σκάφος στη Santa Marta. Κρατήστε το ΥΠΕΞ ενήμερο για όλες τις εξελίξεις μέσω τηλέγραφου».
5.- Τηλεγράφημα από το προξενείο της Santa Marta προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, (9ης Δεκεμβρίου 1928):
«Τραίνο με στρατεύματα από τη ζώνη μπανανών μόλις έφθασε στη Santa Marta, με όλους τους αμερικανικούς πολίτες. Κανένας Αμερικανός δεν σκοτώθηκε και δεν τραυματίστηκε. Η εχθροπραξίες των ανταρτών συνεχίζεται τώρα στη ζώνη, αλλά οι στρατιωτικές δυνάμεις έχουν εμπλακεί ενεργά στις εκκαθαρίσεις της περιοχής από τους κομμουνιστές».
6.- Επιστολή από τον πρόξενο στη Santa Marta προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ (11ης Δεκεμβρίου 1928):
«Λεηλασίες και δολοφονίες συνεχίστηκαν από τη στιγμή που αναγγέλθηκε η επιβολή Στρατιωτικού Νόμου, και το γεγονός ότι οι Αμερικανικοί κάτοικοι στη ζώνη βγήκαν από εκεί ζωντανοί οφείλεται στο ότι υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους επί έξι ώρες, καθώς κράτησαν μακριά τον όχλο που ρίχτηκε να τους δολοφονήσει. . Είχα δίκιο να ζητώ βοήθεια και θα χαρώ να υπερασπιστώ τη θέση που πήρα το πρωί της 6^ης ως το απόγευμα της 8^ης Δεκεμβρίου»
7.- Επιστολή από την πρεσβεία της Bogotá στον Αμερικανό ΥΠΕΞ (11ης Δεκεμβρίου 1928):

Διαφήμιση του στόλου της «United Fruit Company», του «Gran Flota Blanca», από Κουβανέζικο περιοδικό του 1953. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

«Ο Τύπος της αντιπολίτευσης, δηλ., ο Τύπος του Φιλελεύθερου κόμματος, ενορχηστρώνει μια βίαια εκστρατεία ενάντια στην κυβέρνηση για τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για το σπάσιμο της απεργίας, και χρησιμοποιεί άσχημες λέξεις, ειδικά αναφερόμενος στον Υπουργό Πολέμου και Ενόπλων Δυνάμεων, με λέξεις όπως «δολοφόνος» και «εγκληματίας». Αν και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι της χώρας συνειδητοποιούν ότι η κυβερνητική άμεση δράση απέτρεψε την καταστροφή, αυτή η δόλια εκστρατεία του φιλελεύθερου Τύπου θα λειτουργήσει αναμφισβήτητα υπέρ της ανόδου του αντικυβερνητικού αισθήματος και θα τείνει να καλλιεργήσει στα μυαλά του λαού την πεποίθηση ότι η κυβέρνηση επέδειξε αδικαιολόγητη σπουδή για να προστατεύσει τα συμφέροντα της «United Fruit Company». Οι συντηρητικές εφημερίδες υπερασπίζονται την κυβερνητική γραμμή, αλλά αμφιβάλλω ότι το απαντητικό πυρ θα επαρκέσει για να ξεπλύνει τη ζημιά που προκαλεί ο φιλελεύθερος Τύπος».

To «στρατηγείο» της Chiquita στο κέντρο του Cincinnati. [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

8.- Επιστολή από την αμερικανική πρεσβεία στη Bogotá προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ (29ης Δεκεμβρίου 1928):
«Έχω την τιμή να αναφέρω ότι ο νομικός σύμβουλος της «United Fruit Company» εδώ στη Bogotá δήλωσε χθες ότι ο συνολικός αριθμός των απεργών που σκοτώθηκαν από τις κολομβιανές στρατιωτικές αρχές κατά τη διάρκεια της πρόσφατης αναταραχής έφθασε μεταξύ πέντε και εξακοσίων, ενώ ο αριθμός των νεκρών στρατιωτών ήταν ένας».
9.- Επιστολή από την αμερικανική πρεσβεία στη Bogotá προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ (16ης Ιανουαρίου 1929):
«Έχω την τιμή να αναφέρω ότι ο αντιπρόσωπος της «United Fruit Company» στη Bogotá μου είπε χθες ότι ο συνολικός αριθμός των απεργών που σκοτώθηκαν από κολομβιανά στρατεύματα υπερβαίνει τους χίλιους».

καρτ-ποστάλ, στη διάθεση των επιβατών των ατμόπλοιων της «United Fruit Company»(από το αρχείο του The Washington Banana Museum). [Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

© Μετάφραση – Μοντάζ : L’Enfant de la Haute Mer

Σημείωση 1: Ποιός ήταν ο «Banana Man», Samuel Smuri. Ο Smuri, γιος εβραίου αγρότη από την Βεσσαραβία (Ρωσσία) έφθασε στις ΗΠΑ στα 1892, στα 15 του. Στα 18 αλλάζει το όνομά του σε Zemurray και αρχίζει να αγοράζει στις αποβάθρες της Νέας Ορλεάνης, σε χαμηλές τιμές, μισοσάπιες μπανάνες, τις οποίες μεταπωλεί γρήγορα στα γειτονικά χωριά. Στα 21 του έχει 100.000 δολάρια στο λογαριασμό στην τράπεζά του. Ο Sam Zemurray δεν σπούδασε και δεν μιλούσε καλά αγγλικά, αλλά ήταν έτοιμος για μεγάλες επιχειρήσεις. Παντρεύεται την κόρη του Jacob Weinberger, του μεγαλύτερου έμπορου μπανάνας στην Νέα Ορλεάνη, αγοράζει μια θαλάσσια επιχείρηση σε πτώχευση και το 1905 ξεμπαρκάρει στο Puerto Cortès (Ονδούρα). Αγόρασε τότε μια άλλη εταιρεία στο χείλος της χρεοκοπίας, την Εταιρεία φρούτων Cumayel. Το 1910 κατέχει 6.000 στρέμματα, αλλά είναι χρεωμένος σε διάφορες αμερικάνικες τράπεζες. Στη συνέχεια αποφάσισε να αξιοποιήσει το σύνολο της χώρας με ελάχιστο κόστος. Το επιτυγχάνει το επόμενο έτος. Ο Zemurray επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη και αναζητά τον Manuel Bonilla, τον εξόριστο πρώην πρόεδρο της Ονδούρας, τον οποίο έπεισε να κάνει ένα πραξικόπημα για να ανακτήσει την εξουσία. Ο Bonilla είναι πρώην ξυλουργός, βιολιστής και κλαρινετίστας ο οποίος κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων έγινε στρατηγός. Ο Zemurray παροτρύνει επίσης τον «στρατηγό» Lee Christmas, ένα τυχάρπαστο στρατιώτη και τον προστατευόμενό του Guy Molony «το μυδράλιο», έναν επαγγελματία δολοφόνο, να συμμετάσχουν στην περιπέτεια της Κεντρικής Αμερικής.
Τον Ιανουάριο του 1911, οι τέσσερις επιβιβάστηκαν σε ένα πειρατικό στόλο προς την κατεύθυνση της Ονδούρας. Οπλισμένοι μόνο με ένα βαρύ πολυβόλο, ένα κασόνι επαναληπτικά  τουφέκια, 1.500 κιλά πυρομαχικά και μπουκάλια μπέρμπον, οι μισθοφόροι για έναν ολόκληρο χρόνο κατέστρεψαν τα πάντα στο δρόμο τους μέχρι να φτάσουν στην Τεγκουσιγκάλπα την 1η Φεβρουαρίου του 1912, όπου εγκατέστησαν τον Bonilla στην εξουσία.
Το 1912, ο πρόεδρος Bonilla εις ένδειξη ευγνωμοσύνης, παραχωρεί δωρεάν στον Zemurray δέκα χιλιάδες στρέμματα αφορολόγητα, για να καλλιεργήσει μπανάνες επί 25 χρόνια. «Η περιοχή που ελέγχεται από την Cumayel του Zemurray είναι ένα κράτος εν κράτει», ενημρώνει ο αμερικανός Πρόξενος στο Puerto Cortes το 1916. «Στεγάζει τους εργάτες της, καλλιεργεί τις φυτείες, κατέχει σιδηροδρόμους, γραμμές ατμόπλοιων, συστήματα ύδρευσης, σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, αστυνομικά τμήματα και κέντρα διασκέδασης».
Το 1929, εν μέσω παγκοσμιας ύφεσης, ο ρωσοεβραίος έμπορος πωλεί την Cumayel στην United Fruit με αντάλλαγμα 300.000 μετοχές αξίας 31 εκατομμυρίων $, πράγμα που του επιτρέπει να παραμείνει ο μεγαλύτερος μεμονωμένος μέτοχος. Ο κερδοσκόπος έγινε τότε γνωστός ως ο «BananaMan».
Ο Sam Zemurray θα καταλάβει ηγετικές θέσεις στην United Fruit Company μέχρι το 1957, συμπεριλαμβανομένης και της θέσης του προέδρου. Το 1961, πέθανε στα 84, θύμα της νόσου του Πάρκινσον. Έχει την πατρότητα μιας φράσης που έχει περάσει στην ιστορία της Κεντρικής Αμερικής: «Στην Ονδούρα είναι φτηνότερο για να εξαγοράσεις ένα βουλευτή από ένα μουλάρι».

Πηγές:

-Pourquoi dit-on une « République bananière » ?

– Five Lessons From the Banana Man

–United Fruit : des bananes, des avocats et des mitrailleuses:L’origine des «républiques bananières»

-Massacre des bananeraies

-The United Fruit Historical Society

-Banana Rrepublic / Republica Bananera: United Fruit Company

-The United Fruit Company

-The Washington Banana Museum

-The United Fruit Company

–The United Fruit Company

Δείτε και το ορίτζιναλ άθλιο διαφημιστικό video της δεκαετίας του ’40

Φέρδερ Ρήντινγκ:
– Country profile: Honduras (BBC)
— Honduras (The CIA World Factbook)
— Honduras (The Library of Congress)
–

–

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια που παραπέμπουν σε πλαστή διαδικτυακή προσωπικότητα, με ψευδές e-mail μιας χρήσεως και πλαστό ψευδώνυμο, δεν εγκρίνονται και δεν απαντώνται — Please NOTE: anonymous comments or comments mentioning fake on-line personality with false or disposable e-mail and a fake alias, will neither be approved nor answered. — NOTEZ S’il vous Plaît: Les commentaires anonymes ou des commentaires mentionnant fausse personnalité en ligne, avec e-mail faux ou jetable et un faux alias, ne seraient ni approuvés ni répondus.

Short Link: http://wp.me/p3lcY-CI

.

.

–

Samuel Smuri, fils d’un paysan juif de Bessarabie (Russie) arriva aux USA en 1892, à 15 ans. A 18 ans il change son nom pour Zemurray et commence à acheter à bas prix des bananes sur le point de se décomposer sur les quais de la Nouvelle-Orléans, qu’ensuite il vend rapidement à des villages voisins. A 21 ans il possède 100.000 dollars sur son compte en banque.

Sam Zemurray n’a pas fait d’études et ne parle même pas bien l’anglais, mais le voilà prêt pour les grandes affaires. Il épouse la fille de Jacob Weinberger, le vendeur de bananes le plus important de la Nouvelle-Orléans, achète une entreprise maritime en faillite et en 1905 débarque à Puerto Cortès (Honduras). Il acquiert là une autre compagnie au bord de la faillite, la Cumayel Fruit Company.

En 1910 il est propriétaire de 6000 hectares, mais il est endetté avec diverses banques usaméricaines. Il décide alors de s’emparer de tout le pays au moindre coût. Il y parvient l’année suivante.

Zemurray retourne à la Nouvelle-Orléans et cherche Manuel Bonilla, ex-président du Honduras en exil, qu’il convainc de faire un coup d’État pour récupérer le pouvoir. Bonilla est un ancien charpentier, violoniste et clarinettiste qui pendant les guerres civiles est devenu général. Zemurray enthousiasme aussi pour participer à l’aventure centre-américaine le « général » Lee Christmas, un soldat de fortune et son protégé Guy  « Mitrailleuse » Molony, un tueur professionnel.

En janvier 1911, les quatre embarquent à bord d’une flotte de corsaires en direction du Honduras. Armés seulement d’une mitrailleuse lourde, d’une caisse de fusils à répétition, de 1500 kilos de munitions et de bouteilles de bourbon, durant une année les mercenaires dévastent tout sur leur passage et arrivent à Tegucigalpa le 1er février 1912 où ils installent Bonilla au pouvoir.

En 1912, le président reconnaissant attribue à Zemurray une concession libre d’impôts de dix mille hectares pour cultiver la banane durant 25 ans. « Le territoire contrôlé par la Cumayel est un état en soi », informe le consul usaméricain à Puerto Cortès en 1916. « Il héberge ses employés, cultive des plantations, opère avec des chemins de fer, des lignes de vapeurs, des systèmes d’eau, des usines électriques, des commissariats, des clubs ».

En 1929, en pleine grande crise mondiale, le commerçant russe vend la Cumayel à l’United Fruit en échange de 300.000 actions évaluées à 31 millions de dollars, ce qui lui permet de rester le principal actionnaire individuel. Le spéculateur est alors connu comme «  l’homme banane ».

Sam Zemurray va occuper de hauts postes à l’United Fruit Company jusqu’en 1957, y inclus la présidence. En 1961, à 84 ans il meurt victime de la maladie de Parkinson. Il est l’auteur d’une phrase qui est passée dans l’histoire de l’Amérique centrale : « Au Honduras il est meilleur marché d’acheter un député qu’une mule »