Αποσύνδεση της ισχύος του νομίσματος από την ισχύ της πραγματικής οικονομίας

.

.

Η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων σχολιαστών θεωρεί αρχή της καταστροφής το γεγονός ότι το ευρώ έχει υποτιμηθεί σε σχέση με το δολάριο. Ας το δούμε καλύτερα. Το ευρώ που άξιζε τα 1$45 στην αρχή του έτους, δεν αξίζει πια παρά τα 1$28 σήμερα. Ένας Αμερικανός θα μπορέσει με τα 1$28 σήμερα να αγοράσει ένα ευρωπαϊκό εμπόρευμα που αξίζει ένα ευρώ, δεν το μπόρεσε όμως στην αρχή του έτους. Ένας Ευρωπαίος δεν θα μπορέσει πια να αγοράσει, όπως το έκανε στην αρχή του έτους, ένα αμερικάνικο εμπόρευμα που αξίζει τα 1$45. Το εξωτερικό εμπόριο της Ευρώπης δεν μπορεί παρά να ευνοηθεί, και από τη σκοπιά αυτή, η απώλεια της αξίας του ευρώ σε σχέση με το δολάριο είναι απολύτως ευεργετική.

«Πανικός» του 1873, έφοδος στις τράπεζες, Νέα Υόρκη

Κάποιες σκέψεις μπορούν παρόλα αυτά να μετριάσουν αυτήν την πρώτη εκτίμηση, παραδείγματος χάρη η εκτίμηση ότι οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι ευκολότερο να αγοραστούν από τα αμερικανικά κεφάλαια. Αυτή η εκτίμηση δεν μοιάζει παρόλα αυτά να μπορεί να εξαλείψει την πεποίθηση που εμφανίζει το ευρώ υπερεκτιμημένο εδώ και πολύ καιρό σε σχέση με το δολάριο.

Η People’s Bank, λίγο πριν το κραχ, του Christian Ludwig Bokelmann, 1877-(μεγαλώστε)

Οι ανησυχίες σχετικά με την πτώση του ευρώ μπορούν να εξηγηθούν με τρεις τρόπους :
– Άγνοια του θεμελιώδους μηχανισμού των διεθνών ανταλλαγών
– Την διεθνή κερδοσκοπία που επιτίθεται στο ευρώ, εξαιρετικά ισχυρό νόμισμα, όχι μόνο χωρών όπως η Γερμανία που για ιστορικές αιτίες έχουν μια κοινωνικο-οικονομική παράδοση ισχυρού νομίσματος. Αλλά επίσης νόμισμα χωρών που όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, ακόμη και η Γαλλία υπήρξαν χώρες ευέλικτων νομισμάτων, όπου η υποτίμηση του νομίσματος ήταν συχνά η λύση που δόθηκε σε εσωτερικές αντιφάσεις, κοινωνικές ή οικονομικές. Αφού η υποτίμηση του νομίσματος δεν είναι πια εφικτή, αφότου το νόμισμά τους έγινε το ευρώ, οι αντιφάσεις πρέπει να βρουν λύσεις αλλού και παραδείγματος χάρη, στην περίπτωση της Ελλάδας, μέσα σε ένα ανεξέλεγκτο έλλειμμα των δημόσιων οικονομικών. Ο φόβος είναι λοιπόν ότι η κερδοσκοπία επιτίθεται σε μια νομισματική κατασκευή που καλύπτει εξαιρετικά διαφορετικούς κοινωνικούς και οικονομικούς τύπους λειτουργίας.
– Ότι μια συνεχής πρακτική διολίσθησης του νομίσματος θα μπορούσε να επιφέρει μια διάλυση των κοινωνικών σχέσεων όπως στη Γερμανία μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, όπου κάποιοι παρατηρητές βλέπουν στον υπερπληθωρισμό έναν των παραγόντων που επέτρεψαν την άνοδο του ναζισμού.
Ο προβληματισμός για το ευρώ πρέπει να λάβει υπόψη αυτά στοιχεία, αν δεν θέλει να δει να βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα σε μια άκαμπτη νομισματική κατασκευή και την ιδιαίτερα αντιφατική οικονομική πραγματικότητα των χωρών που συνθέτουν τη νομισματική Ευρώπη του σήμερα.
Για την ακρίβεια, η αποδυνάμωση της αξίας του ευρώ μεσούσης της κρίσης και του κινδύνου της κερδοσκοπίας, είναι ένας παράγοντας που θα επιτρέψει να αντισταθούμε καλύτερα σε αυτήν την κερδοσκοπία και σε αυτήν την κρίση.

Από το : Nécessité de découpler la force de la monnaie et la force de l’économie réelle

Δείτε επίσης : The «Panic of 1873», σε μία ειδικευμένη για τα κραχ σελίδα

… εν τω μεταξύ οι χαμηλοσυνταξιούχοι έχουν ήδη αρχίσει να πλέκουν …. (μεγαλώστε)

–

–

–